“De grens trekken tussen werk en vrije tijd is een hopeloze zaak”

“Ik vind het heel moeilijk nee te zeggen. Eén op de twee weekends is bij mij daardoor gevuld met activiteiten van onze lokale afdelingen. Dan ga ik langs op jubileumvieringen en andere feesten van onze vrijwilligers. Zij zijn ook op die momenten belangeloos aan de slag voor onze organisatie. Dan kan ik hun uitnodiging toch niet weigeren? Het is mijn manier om iets terug te doen voor hen en ik merk elke keer dat ze dat enorm waarderen. Ik geniet er zelf ook van en haal er heel wat energie uit. Op zulke bijeenkomsten merk ik telkens weer dat het Vlaamse platteland nog altijd een hechte samenleving is. Je voelt er de verbondenheid tussen mensen. Ik zie dat sociale weefsel als een baken tegen vereenzaming en verzuring.

“Maar werk en vrije tijd lopen daardoor sterk door elkaar. De grens tussen die twee trekken is dus een hopeloze zaak voor mij ( lacht). Rationeel besef ik wel dat ik die grens strenger moet bewaken en dat ik misschien meer zaken moet afhouden. Mijn assistente zegt me bijvoorbeeld ook vaak dat ik moet opletten, omdat er al zo veel in mijn agenda staat. Ook de lokale bestuursleden wijzen me daar geregeld op. ‘Sonja, het is leuk dat je hier bent en tijd voor ons vrijmaakt, maar je moet ook voor jezelf zorgen’, krijg ik dan te horen. Ik kan dan alleen maar toegeven dat ik dat weet, maar dat het een evenwichtsoefening blijft.”

Gewoon zijn

“Gelukkig ben ik nog nooit echt tegen mijn grenzen aangelopen, maar af en toe voel ik tijdens het werkjaar wel dat ik het een beetje kalmer aan moet doen. Dan word ik wat prikkelbaar en soms zelfs een beetje onredelijk, dat besef ik heel goed. Dan weet ik weer dat ik even strenger moet zijn in het toezeggen van afspraken en dat ik ruimte moet creëren in mijn agenda. Al blijft het een voortdurend balanceren, want zodra het opnieuw beter gaat, ben ik weer weg.

“In de weekends dat er geen professionele activiteiten op de agenda staan, is gewoon zijn daarom meer dan voldoende voor mij. Dan heb ik echt geen behoefte aan extravagante hobby’s, of een citytrip die ik er nog tussen moet proppen. Dan wil ik even genieten van thuis zijn. Van mijn tuin, de omgeving en de goede buitenlucht. Zien hoe de seizoenen elkaar opvolgen en ruiken hoe het gras net is afgereden. Of een wandeling maken met de hond en kijken hoe de gewassen erbij staan. Meer moet het niet zijn voor mij.

“Ik praat dan ook altijd even met de boeren die op de velden bezig zijn, vraag hen hoe ze ervoor staan en hoe de opbrengst is. Ja, natuurlijk gaat het dan ook over bepaalde dossiers en actuele thema’s. Dat wel.”

Mentale rust

“Helemaal deconnecteren – zoals dat tegenwoordig met een groot woord heet – blijft dus lastig voor mij. Ook tijdens die wandelingen heb ik altijd mijn smartphone bij me. Zodra er een bericht binnenkomt, wil ik ermee aan de slag gaan. ‘Laat dat’, zegt mijn man dan ( lacht). De verleiding blijft toch groot om er meteen naar te grijpen. Het is de aard van het beestje, denk ik. Tijdens mijn vakantieperiodes proberen mijn medewerkers me wel zo veel mogelijk met rust te laten, maar ze weten ook dat ik graag op de hoogte word gehouden. Ik kan makkelijker mentale rust vinden als ik weet dat ze me zullen verwittigen dan wanneer ik van niets weet.”