Tijdens de recente regeringscrisis over de invoering van een meerwaardebelasting speelde vicepremier Kris Peeters geen soloslim. Hij pleegde constant overleg met onder anderen zijn partijvoorzitter Wouter Beke. Hij is de échte maker en kraker van de regering-Michel.
Er gaat bijna geen dag voorbij of de Franstalige pers schildert Bart De Wever af als de échte premier van deze regering. Eerste minister Charles Michel (MR) zou naar de pijpen moeten dansen van de N-VA-voorzitter. De werkelijkheid is anders. Dat is de voorbije dagen tijdens de crisis over de invoering van een meerwaardebelasting duidelijk geworden. Toen vicepremier Kris Peeters (CD&V) vorige week maandag de begrotingsonderhandelingen verliet en niet meer terugkeerde naar de ambtswoning van de premier, speelde hij geen soloslim.
De aanhoudende druk op de premier en op de coalitiepartners N-VA en Open Vld kwam vanuit het CD&V-hoofdkwartier waar Wouter Beke en Vlaams viceminister-president Hilde Crevits de lijnen uitzetten. Crevits moet de gauchistische flank van CD&V afdekken en is het luisterend oor van het middenveld. Partijvoorzitter Beke houdt zich bezig met de politieke strategie. Bij de coalitiepartners is te horen dat Beke de échte CD&V-onderhandelaar was.
De Limburger wil aantonen dat ook een regering zonder de PS geen rechts-revolutionair beleid kan voeren. De eis om een meerwaardetaks was een onderdeel van die strategie. Die moet ervoor zorgen dat de N-VA niet te veel rechtse trofeeën binnenhaalt. Dat is de beste manier om de Vlaams-nationalistische concurrent in verlegenheid te brengen. Als dat lukt, dan kan CD&V de schade beperken tijdens de gemeenteraadsverkiezingen in 2018.
Goede relatie met werkgevers
De CD&V-voorzitter speelde het vorige week hard en had het lot van de federale regering in handen. Beke kon de regering kraken, een coalitie waarvan hij nochtans een van de architecten is. Het gezamenlijke interview in De Standaard in januari 2014 met de toenmalige MR-voorzitter Charles Michel, waarin de N-VA en de PS frontaal werden aangevallen, was een eerste stap. Minder bekend is dat Michel en Beke in die periode ook contacten hadden met werkgeverskringen, onder andere Voka. Aan de toenmalige Voka-voorzitter Michel Delbaere gaven de twee mee dat ze na de verkiezingen van 2014 zouden gaan voor een sociaaleconomische herstelregering, zonder staatshervorming.
De goede relatie tussen Beke en de werkgeverskringen is niet nieuw. In 2012, toen de sluiting van Ford Genk werd aangekondigd, voerden Open Vld en CD&V de forcing. De regering-Di Rupo moest maatregelen nemen om de concurrentiekracht van de ondernemingen te herstellen. Er volgde een – weliswaar mager – competitiviteitspact. Beke hield in die periode geregeld overleg met de werkgeversorganisaties. Die bruggen zijn niet opgeblazen, ondanks het voorstel van de meerwaardebelasting. “Met Peeters kunnen de werkgevers niet praten. Beke luistert wel af en toe naar ons”, is in patronale kringen te horen.
Tussen CD&V en Volksunie
Ondanks het linksige imago van zijn partij onderhoudt de CD&V-voorzitter nauwe contacten met de bedrijfswereld. Beke behoort trouwens helemaal niet tot de linkerzijde van zijn partij. De weinige CD&V’ers die zich openlijk rechts noemen, dragen hem op handen. Beke begon zijn politieke carrière in 2004 als schepen in Leopoldsburg en als senator. Hij was toen al ondervoorzitter van CD&V, maar werd met argwaan bekeken door de ACW-vleugel. Beke leek hen te rechts, te conservatief.
Bovendien was hij maar voor 50 procent een ‘stamboomchristendemocraat’. Eén grootvader was actief in de CVP, de andere in de Volksunie. In zijn jonge jaren toog Beke naar de IJzerbedevaart. En als student politieke wetenschappen trad hij toe tot de denkgroep Vlaanderen Morgen van het Volksunie-icoon Hugo Schiltz. Beke koos voor CD&V in de periode dat hij zijn doctoraatsthesis schreef over de beginperiode van de CVP, De Christelijke Volkspartij 1945-1968. De Ziel van een Zuil. Een boek van Leo Tindemans over het personalisme deed hem definitief richting christendemocratie overhellen.
In de partij gold Beke lange tijd als een studax. Hij werd in 2009 voorzitter van de studiedienst CEDER en na een periode als ondervoorzitter eind 2010 werd hij partijvoorzitter. Zijn saaie imago counterde hij met de steun van Jonas Geirnaert en Jeroom, die in Humo van hem een stripfiguur maakten in De avonturen van een christendemocratische superheld.
In zijn partij lijkt de positie van Beke onaantastbaar. Hij heeft er geen vijanden. Dat kan snel veranderen bij een volgende electorale tegenslag. Zoals de voormalige De Standaard-journalist Manu Ruys in zijn memoires schreef: “CD&V cultiveert de vadermoord en draagt de erfzonde van de hypocrisie mee.”
ALAIN MOUTON
“Met Peeters kunnen de werkgevers niet praten. Beke luistert wel”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier