De duisternis van Verdi

Met MacBeth sluit Opera Vlaanderen de ambtstermijn van artistiek directeur Aviel Kahn af. Regisseur Michael Thalheimer scoort er een hattrick mee.

U zingt te engelachtig en u bent niet lelijk genoeg.” Giuseppe Verdi spaarde sopraan Eugenia Tadolini niet, toen ze in 1847 auditie kwam doen voor zijn opera Macbeth. In de partituur is de invloed van de belcanto nog volop voelbaar, met overdadige versieringen en frivole virtuositeit. Maar toch is zijn stijl hier veel minder voorspelbaar. Verdi koos als onderwerp dan ook niet voor een licht verteerbaar liefdesdrama, maar voor de gruwelijke tragedie van William Shakespeare uit 1606. Die tekst was in de negentiende eeuw nog niet zo bekend als vandaag.

Verdi speelt met de verwachtingen van het publiek, voegde dramatiek toe, gomde het melodramatische uit en introduceerde naast twee zieke geesten – de Schotse generaal Macbeth en zijn vrouw – een heksenkoor als derde hoofdrolspeler. Het maakt Macbeth tot een van de grimmigste opera’s uit zijn carrière.

Opera Vlaanderen, het operahuis in Gent en Antwerpen, vervolledigt met dit project zijn Verdi-trilogie, na La Forza del Destino in 2012 en Otello in 2016. Voor die drie producties schakelde Opera Vlaanderen telkens dezelfde Duitse regisseur in: Michael Thalheimer. Hij beent telkens zijn producties tot op het bot uit en vertrekt van het emotionele en inhoudelijke skelet van het werk. Zijn vorige ensceneringen waren sober, analytisch en pikzwart. Minimalistisch zelfs, ondanks het zwaarbeladen basismateriaal.

Met deze productie neemt Opera Vlaanderen afscheid van artistiek directeur Aviel Kahn, die in de zomer naar het Grand Théâtre de Genève vertrekt. Het wordt een adieu in majeur voor de Zwitserse intendant, want zijn operahuis won zopas nog een International Opera Award voor Best Opera Company.