DE DICTATUUR VAN DE PARTICRATIëRS

Als u of ik over een tijd lijden aan alzheimer, dan maken we minder kans op een goed leven omwille van de SP.A. Die mensenvrienden hebben de gotspe om een verdienstelijke wetenschapper te verleiden tot een tweederangsjob, die haar en de burgers niks oplevert.

Op de proclamatie vorige week van de eerste Prijs voor het Non-Fictieboek, een initiatief van ABN Amro, was professor Christine Van Broeckhoven – alzheimeronderzoeker van de Universiteit Antwerpen, met een team van 80 medewerkers – een van de vijf genomineerden, om haar autobiografische boek Brein & Branie. Tijdens de presentatie van de vijf kandidaten – Luc Huyse won met een briljante tekst – kreeg Van Broeckhoven vragen over haar keuze voor een parlementair mandaat. Haar antwoorden waren niet overtuigend en op de receptie nadien ging het er op zijn Vlaams aan toe. In haar gezicht de glimlach, achter haar rug het geginnegap en de vitterij.

Onbegrijpelijk is dat een verstandige vrouw als Van Broeckhoven niet beseft dat parlementairen in België sukkelaars zijn die in het beste geval op vier jaar één wetje op hun naam krijgen, in het tweede beste geval een rondje mogen ouwehoeren in De Laatste Show en in het derde beste geval kunnen lekken naar bevriende kranten. Parlementairen van Belgische partijen zijn bedienden die, zoals in de USSR, de DDR, Polen, Hongarije, China, Cuba, Noord-Korea, vulsel zijn voor volksraden. De pseudo-volksvertegenwoordigers van achter het IJzeren Gordijn dienden als wettenvlees. Creaturen die op commando werden geschoven waar dat voor de partijleiding het beste uitkwam en niet meer hoefden te doen dan na een fluitsignaal van de particratiërs (het woord bestaat niet, laten wij het scheppen) op de juiste knop te duwen.

In België is de macht in handen van de partijbonzen en enkele ministers, niet alle ministers. Voor een ministerambt komt Christine Van Broeckhoven niet in aanmerking. Zij zal haar tijd en haar deskundigheid verliezen ten nadele van de vergrijzende en de vereenzamende bevolking van het Westen. Is de ijdelheid en de verwatenheid om wat zij bereikt heeft, de jongste aanwinst van het BV-dom naar het hoofd gestegen? Zal Christine Van Broeckhoven de poesjenel zijn bij de nieuwe reeksen van Debby & Nancy, Celebrity Shock, Peking Express, Zomer aan Zee? Als zij haar stemmen wil maximaliseren zullen haar nieuwe heren haar dwingen ja te zeggen.

Op 25 jaar, van 1960 tot 1985 – en die trend blijft – werden in België 4058 wetten uitgevaardigd (door het parlement) tegenover 40.044 koninklijke besluiten en 11.501 ministeriële besluiten van algemene strekking (door de regering). Een verhouding van tien koninklijke besluiten tegen één wet. Met de ministeriële besluiten erbij 93 % tegen 7 %.

Besluiten van algemene strekking worden alleen door de regering uitgevaardigd, zonder parlement. KB’s van algemene strekking zijn geen prutsen: de wegcode, het verbod op roken in openbare plaatsen, banken, winkels en verkoopruimte, de invoering van de Nederlandse spelling, enzovoort, bewijzen het. Een wezenlijk element van de parlementaire controle op de uitvoerende macht is de goedkeuring van de begrotingen. Op een totaal van 351 begrotingen van 1976 tot en met 1988 werden er 6,8 % tijdig goedgekeurd en 93,2 % niet tijdig.

De dictatuur van de proletariërs kennen we als begrip. Het was nonsens. De proletariërs hadden onder het communisme minder te zeggen dan onder het kapitalisme. De dictatuur van de particratiërs kennen we minder als begrip. Die dictatuur is geen nonsens. Twee recente voorbeelden. Een. De enige troef die VLD kan uitspelen op 10 juni is de premier. Hij is hyperkinetisch, kent op alle vraag een antwoord en is de homo erectus van elke blauwe campagne. Zo’n halfgod dient gekoesterd en bewierookt en dus kon u naar de krantenboer voor een gratis boekwerk om ‘s mans uitzonderlijkheid te aanschouwen. Vergoelijkend heet dat een presidentiële aanpak, eerlijker is een autocratische geste.

Twee. De Antwerpse SP.A heeft op een congres aangekondigd te willen evolueren van een ledenpartij naar een kiezerspartij. Zogezegd, haar woorden: “een open partij voor alle Antwerpenaren”. Een lidkaart hoeft niet. Bent u goed in alzheimer, vinnig en een stemmenlokker, dan beslist de rattenvanger van Hameln die het stadhuis bezet, met de zegen van de partijchef, of u voor hem en zijn kiesclub mag draven. Het schrappen van de leden bezorgt meer macht aan de vakpolitici en hun marketingmachines dan een traditionele partij waar de baronieën en de klieken het absolutisme van de Leider verwateren. Zonder partijleden en zonder volksvertegenwoordigers is een “democratie” leuker. Alle macht aan de paarse mollahs.

Frans Crols