De bangeriken die ons leiden

Het welles-nietes over de onbetamelijk grote transfers van Vlaanderen naar Wallonië illustreert de Belgische kwestie (zie blz. 36). De Belgische kwestie is de vraag wat de toegevoegde waarde is van dit land voor de 65 % Vlamingen.

De believers in België – met Elio Di Rupo als Napolitaanse heldentenor – lachen de transfers weg. Dat thema is Gefundenes Fressen voor de verzuurden, de onsolidairen, de neofascisten, aldus deze strekking die paarse vrienden heeft in Vlaanderen. Vorige week toonde de Europese Unie hoe essentieel voor het behoorlijke samenleven in een politieke gemeenschap de bijdrage tot dat gemenebest is. De korting van de Britten op hun EU-bijdrage moet verdwijnen, eist de Commissie. Vanaf 2007 treedt een correctiemechanisme in werking voor elke lidstaat die meer dan 0,35 % bijdraagt aan de EU-begroting. Vlaanderen stort jaarlijks aan Wallonië minimaal 5,34 miljard euro (214 miljard frank of 3,5 % van het Vlaamse bruto nationaal product). De Vlamingen doen een inspanning voor hun federatie die het tienvoudige is van wat de Commissie redelijk vindt voor haar federatie. De Vlamingen transfereren al 174 jaar.

Er zijn liberalen én liberalen. De eerste soort is een ratjetoe van opportunisme, partijgeschuifel en beginselloosheid; zij is machtig. De tweede soort is gepakt door de principes, probeert de Prominenz van de partij van haar machtswellust te genezen; zij is zwak. Er zijn christen-democraten en christen-democraten. De eerste soort is een ratjetoe van… (zie hoger). Er zijn socialisten en socialisten. De eerste soort is een ratjetoe van… (zie hoger).

De eerste soort vormde een zeskantige driepartijenregering voor Vlaanderen. Wat de zeskantige gesprekken alvast niet hebben opgeleverd, is een gedurfde discussie over de Belgische leugen. De leugen namelijk dat de transfers tussen noord en zuid er niet toe doen. Waarom zouden zij er niet toe doen? Simpel. Wat wij te veel betalen aan de Walen, betaalden de Walen in de negentiende eeuw aan de Vlamingen. Die stelling is nonsens. U kijkt verbaasd op? Dat kan, het is niet uw taak om België te leiden en redelijkheid te doen heersen. Dat is wel de taak van alle Belgische politici. Die blijven zweren bij de onomstotelijk weerlegde stelling van de ‘juste retour’.

Karel De Gucht, Patrick Dewael, Guy Verhofstadt, Paul de Grauwe en Louis Michel zijn persoonlijk geïnformeerd door Juul Hannes en doen niets met die kennis. Juul Hannes, een liberaal in hart en nieren, emeritus hoogleraar in de economische geschiedenis van de RUG en de VUB, bewijst sinds tien jaar dat om fiscale redenen Vlaanderen in de negentiende eeuw ook transfereerde naar Wallonië. Zelfs tussen 1840 en 1850, toen hongerdoden vielen op het Vlaamse platteland. De kraan staat ruim anderhalve eeuw open en ondanks dat cadeau helpt de Vlaamse ‘Marshallhulp’ aan het zuiden niet. Sterker, zegt Hannes, en hij heeft gelijk: als Wallonië ooit één cent moet transfereren naar Vlaanderen, dan sneuvelt België.

De onderhandelaars die u op het tv-scherm zag binnenstappen in het Vlaams parlement hebben een zuinig mondje en een harde snoet. Achter die ‘wie-doet-me-wat voorgevel’ leven bange mannen die weten hoe onnozel de Belgische leugen is. Zij handelen niet in overeenstemming. Een volgende 13 juni wacht hen.

Frans Crols