De andere weg voorwaarts

EEN DECENNIUM LATER leven we nog altijd in de schaduw van de grote economische crisis. Maar hoewel in brede kringen erkend wordt dat in 2008 iets fundamenteel gewijzigd is, weigert men ook het noodzakelijke politieke antwoord te aanvaarden. De vastberadenheid waarmee belangengroepen zich vastklampen aan een mislukt economisch dogma heeft in veel landen geleid tot een scheuring tussen de verwachtingen en de behoeftes van de bevolking, en de achterhaalde recepten van de politieke klasse. De valse populisten van ultrarechts hebben die kloof benut en staan klaar om het weefsel van onze gemeenschappen te verscheuren.

Als centrumlinkse partijen de indruk wekken dat ze deel uitmaken van het establishment en zich vastklampen aan een mislukt economisch systeem, effenen ze de weg naar de macht voor de migrantenhaters van ultrarechts.

DE OUDE ECONOMISCHE dogma’s werkten voor de meeste mensen zelfs al voor de crisis niet. De formule van deregulering, privatisering en belastingverlaging voor de rijken en schulden voor de anderen had al tot een groteske ongelijkheid geleid en de crisis bespoedigd. Maar op veel plaatsen in de wereld antwoordde het politieke establishment op de mislukking door hetzelfde recept domweg te verdubbelen. Ze lieten verwoestende besparingsprogramma’s op de economie los. Geen wonder dat een tegenstroom op gang gekomen is.

De al zwakke Britse economie staat in 2019 voor een serieus risico, met dank aan de wanordelijke aanpak van de brexit. Labour zal de regering ter verantwoording roepen en proberen een nieuwe en hechte relatie met de Europese Unie tot stand te brengen. Vooraanstaande Conservatieven willen de brexit gebruiken om een belastingparadijs te scheppen en de afbraak van rechten en beschermingsmaatregelen af te dwingen.

WE STAAN DUS op een tweesprong. Eén pad leidt naar het xenofobische beleid dat zondebokken zoekt. Het is overal in opkomst. Dat beleid wil de schuld van de grieven van de kiezers leggen bij minderheden en buitenlanders. De voorstanders ervan dingen met belastingverlagingen naar de gunst van de rijken en de bedrijven, maar ze kunnen geen duurzame oplossingen bieden voor de economische en sociale ontreddering.

Labour heeft aangetoond dat er een alternatief bestaat voor besparingen in eigen land en conflicten daarbuiten. Na de brexit zal een Labour-regering onze internationalistische tradities verdedigen en streven naar onderhandeling in plaats van naar confrontatie. Ze zal steun geven aan het klimaatverdrag van Parijs en het nucleaire verdrag met Iran, en de handel bevorderen.

We zitten nog niet in de regering. Maar in 2017 konden we de grootste stemmenwinst voor een partij bij algemene verkiezingen sinds 1945 optekenen, en hebben we de regering van haar meerderheid beroofd. We hebben dat gedaan door een duidelijke keuze aan te bieden die de enge beleidsgrenzen van de vorige generatie oversteeg. We gaven een stem aan een beleid dat de steun van de meerderheid van de bevolking geniet, maar dat lang verworpen is door de politieke klasse. We hebben het dan over zaken als eerlijke belastinen en nieuwe vormen van staatseigendom.

ONS BELEID BIEDT echte verandering: de wederopbouw van de publieke sector in een gemengde economie, arbeiders in besturen, belastingverhogingen voor de rijken, investeringen in openbare diensten en in de industrieën van de toekomst. Zo bieden we een nieuwe grondslag voor bedrijven.

Labour heeft zijn herkomst en zijn doel herontdekt. We zijn ingegaan tegen de trend van sociaaldemocratische en socialistische partijen in heel Europa, die hun aanhang hebben zien slinken toen ze instemden met besparingen en hun gemeenschappen niet langer beschermden. Deze ideeën over een veel gelijkere en welvarendere samenleving voeden een nieuwe consensus in Groot-Brittannië. Ik denk dat die ideeën dat over de hele wereld kunnen doen. Anders zullen anderen het vacuüm opvullen.