De aandeelhouders van Vlaanderen

Jean-Luc Dehaene is de conciërge van een land in ontbinding. Hij kan met vrucht de Financial Times lezen. ICI was een unitair bedrijf en leeft verder als ICI en Zeneca ; British Gas was een unitair bedrijf en zal verder leven als British Gas Energy en TransCo International ; ATT was een unitair bedrijf en leeft verder als drie bedrijven ; Hanson was een unitair bedrijf en zal verder leven als vier bedrijven ; EMI was een unitair bedrijf en zal verder leven als EMI en Thorn ; Chargeurs was een unitair bedrijf en zal verder leven als Pathé en Chargeurs International.

Wie kijkt naar de wassende stroom van ontvlechtingen ( demergers) van ondernemingen, ziet dat weinig doelmatige tot ronduit kromme optellingen van bedrijfsdivisies leiden tot boedelscheiding. Het ontvlechten is geen bevlieging, maar een internationale trend. Een trend ten voordele van de aandeelhouders van de ex-unitaire bedrijven. Verborgen meerwaarden worden bevrijd. De opvolgingsbedrijven ontsnappen aan onnuttige managementlagen en loyauteiten en mikken op een sterkere winstgevendheid en doelgerichtheid. Schaalgrootte is geen waarde op zich ; wendbaarheid is dat wel. De ontvlechtingen weerspiegelen een verschuiving van de macht binnen de grote bedrijven. De managers die op basis van hun dagelijkse bestuur in het concern onbedreigd de sterkste positie innamen, leveren een deel van hun macht in. De beleggers oefenen hun zeggenschap uit. Zij willen meer helderheid over wat er met hun geld gebeurt.

Het boek Cost of Non-Belgium is een onbedoelde révérence van behoudsgezinden voor de groei van een onafhankelijk Vlaanderen. Wat men niet vreest of verwacht, hoeft niet bestudeerd te worden. Vooraanstaande Brusselaars, zo toont Cost of Non-Belgium (zie ook blz. 24), vrezen het verongelukken van het vaderland. De independantisten veranderen van voorwerp van spot tot rebellen met een zending.

Politiek en ekonomie zijn verschillend. Ontwikkelingen uit het bedrijfsleven projekteren op het niet-bedrijfsleven is riskant, maar zeker niet onnozel. Bedrijfsleiders herkennen snel lege retoriek. Zij zien wat werkt en wat kraakt. Mag men de independantisten van Vlaanderen en Wallonië vergelijken met de onstuimige beleggers en managers van de concerns in een situatie van demerger ? Beleggers (burgers) die rekenschap vragen voor de rentabilisering van hun geld. In casu belastingen ? Managers (politici) die omwille van het niet vervullen van hun opdracht, het voeden en onderhouden van een doelmatige, welvaartscheppende staat teruggefloten worden door de beleggers (burgers) en bedrijven (staten) moeten ontbinden ?

Jerôme Seydoux van Chargeurs maakt een einde aan een strategische dualiteit, de tweeslachtigheid tussen het gezamenlijk houden van de mediadochters én een textiel- en transportpoot. De mediadochters hebben behoefte aan een ander type van management, belegger en strategie, dan de traditionele activiteiten. België wordt verscheurd door een strategische dualiteit. De Vlaamse regering tracht naar best vermogen een moderne, geliberaliseerde gemeenschap uit te bouwen. Zij wordt geconfronteerd met een federale regering die zich laat opsluiten in een enge speelruimte, bepaald door de Parti Socialiste. De PS is de meest aftandse, conservatieve partij van West-Europa. Zij leeft van het afwijzen van elke verandering. Wie niet elegant mee buigt naar de internationale ontwikkelingen, zal breken. De NV Vlaanderen heeft een ander strategisch perspectief en zijn aandeelhouders wensen ruime baan. Dat besef zal blijven rijpen en zorgen voor een ontvlechting van de nv België.

Lazard Frères is de bouwmeester van de demerger van Chargeurs. De internationale investment bankers hebben betaalbare scenario’s van commerciële én politieke ontvlechtingen in hun schuiven liggen. Zij zijn onafhankelijke raadgevers en geen betrokken partij zoals de verdedigers van het Belgische status-quo.

F. Cr.