Copycat

Knap gemaakte, maar niet volledig geslaagde seriemoordenaarthriller van de Britse regisseur Jon Amiel.

S igourney Weaver incarneert de vermaarde en buitengewoon intelligente psychologe Helen Hudson. Ze is gespecialiseerd in het gedrag van seriemoordenaars. Nadat een van haar ongeneeslijke psychopaten haar heeft aangerand, waarbij ze bijna het leven verloor, heeft Helen pleinvrees gekregen.

Opgesloten in haar weelderige penthouse volgt ze de stappen van een nieuwe seriemoordenaar die San Francisco aan het teisteren is. Haar enige communicatie met de buitenwereld gebeurt via haar modem of via haar loyale assistent Andy. De ambitieuze politieagente M.J. Monahan ( Holly Hunter) beseft dat ze de gespecialiseerde visie en ervaring van Hudson nodig heeft om de killer te klissen. Na een intensieve studie van de gepleegde moorden, komt Helen tot het besef dat de serial killer de methodes en denkpatronen van de meest beruchte en beduchte seriemoordenaars uit de geschiedenis copieert. Het wordt haar ook duidelijk dat alle wegen van de moorden in haar richting leiden.

Het scenario van Ann Biderman en David Madsen zit soms ingenieus in elkaar, maar het einde blijft wel voorspelbaar. Regisseur Jon Amiel, die via de BBC wereldfurore maakte met zijn serie “The Singing Detective” en wiens braaf en klassiek opgezette “Sommersby” de reputatie van zijn geniale Dennis Potter-verfilming ver achter zich laat, komt met “Copycat” weer iets geïnspireerder uit de hoek. Zijn fraaie breedschermcomposities en sfeerrijke belichting zijn verleidelijk. Hoewel de drukkende sfeerevocatie uit bijvoorbeeld Seven niet te vergelijken valt met deze uit “Copycat”. Zoals in “Silence of the Lambs” krijgt de seriemoordenaar af te rekenen met een sterke vrouwelijke hoofdpersoon, die haar mannetje kan staan in de macho-getinte politiewereld. Dit is typisch voor de “political correctness” van de jaren tachtig en negentig, waar moord en brand schreeuwende vrouwelijke slachtoffers langzaamaan plaats ruimen voor de uit hard been gesneden feministisch getinte protagonisten.

Seriemoordenaars hebben op de een of andere manier steeds een aantrekkingskracht uitgeoefend op zowel de lezer als de bioscoopbezoeker. Begin jaren negentig bracht het plotse succes van Jonathan Demme‘s film “Silence of the Lambs” en Brett Easton Ellis‘ roman “American Psycho” een ware revival van de “serial killer”-film teweeg. De genre B-film van weleer heeft nu een A-status verkregen. Wat niet altijd een synoniem voor kwaliteit hoeft te zijn. Om een plaats te veroveren tussen klassiekers zoals : “Pandora’s Box” (1928), “Peeping Tom” (1960), “Henry : Portrait of a Serial Killer” (1986), “M” (1931), “Psycho” (1960), “Monsieur Verdoux” (1947) of “Manhunter” (1986) is “Copycat” te glad en te braaf.

PIET GOETHALS

Sigourney Weaver Sterke vrouwenrol is politically correct.