Communiceren met de werknemers

Nadat wij meer dan een decennium boven onze stand leven moet er wel ingegrepen worden en dat beseft premier Dehaene heel goed. Maastricht is dus een welkom geschenk voor onze premier om er “het mes” in te zetten en de nodige correcties door te voeren.

De noodzakelijkheid tot verandering is duidelijk in beeld te brengen als we de situatie vergelijken met Nederland, een gelijke in veel opzichten. Een voorbeeld. De pensioenreserves via de pensioenfondsen zijn er even groot als onze staatsschuld ! En zijn de autowegen er zoveel slechter dan in België ? Zijn er meer armen dan hier ?

Maar helaas voor onze premier, hij maakt twee vergissingen nl. hij doet het met de verkeerde partners (socialisten) en hij viseert de verkeerde doelgroep (het bedrijfsleven). Het laatste zal zijn oorsprong vinden in het syndicaal verleden van onze premier.

Wat de socialisten betreft wordt het duidelijk wat zij beogen. De totale vernietiging van het bedrijfsleven omdat ze nu eenmaal meer verdienen aan werklozen dan aan werkenden. Terwijl Tobback topmanagers als Karel Vinck omschrijven als “crapuul” omdat ze noodzakelijke saneringen willen doorvoeren om een rendement te halen, kijk ik met belangstelling met welke “one-liner”hij ons nu om de oren zal slaan om de miljardenfraude van de socialistische vakbonden in Antwerpen (en wellicht in alle provincies) goed te praten.

Wat de voorstellen betreft van onze huidige excellenties, begint in dit land de complete verstarring onbekende vergelijken te krijgen in deze wereld.

Een belasting op bits ! Een belasting op onroerend goed ! Een vermogensbelasting ! Terwijl de stroom aangekondigde maatregelen die een totale genocide zullen aanrichten aan ons bedrijfsleven en dito tewerkstelling , hullen onze “sociale partners” zich in hun ivoren toren ! Waar zitten Boone, Van De Putte & Co om onze belangen te vrijwaren ! Op de koffie bij Dehaene om hun zitje in de Regentenraad van de Nationale Bank te verdedigen ?

De sociale partners die ons bedrijfsleven moeten vertegenwoordigen zijn nog lakser dan de parlementsleden die uit schrik voor het verlies van hun mandaat slaafs de nieuwe volmachtenwetten zullen goedkeuren om briljante ideeën van Di Rupo en Maystadt e.a. mogelijk te maken.

Het bedrijfsleven dient zich dringend te herorganiseren om samen deze wraakroepende maatregelen aan te vechten met alle mogelijke middelen die ze heeft.

Duidelijk is dat noch het VBO noch het VEV over het lef beschikken om een vuist te maken tegen deze waanzin ! Onze ondernemers (en de bevolking) moeten dringend de waarheid onder ogen willen zien én laten ingrijpen.

Als we iets aan de werkloosheid willen doen, moeten we inzien dat arbeid om een andere manier aangepakt moet worden. Het is niet alleen de schuld van de lage-lonenlanden of de Aziatische tijgers dat onze bedrijven uitwijken.

Werken is in China (en het Verre Oosten) een deugd, net zoals het zorgen voor de opvoeding van de kinderen en het verzorgen van de ouders op oudere leeftijd.

In Europa hebben vakbonden ons geleerd dat werken een noodzakelijk kwaad is en dat degene die het aanbiedt, zoveel mogelijk gestraft moet worden. Dat deze werk geeft, wordt uit het oog verloren.

Als we de werkloosheid willen aanpakken, zal arbeid niet alleen betaalbaar maar ook geherwaardeerd moeten worden.

Arbeid op zich is niet duur en beslist competitief t.o.v. onze grootste concurrenten. Het feit dat de overheid arbeid misbruikt door allerlei heffingen en een totaal gemanipuleerd uitgavenbeleid, zorgt ervoor dat enorme tekorten ontstaan en arbeid nog meer belast moet worden. Als wij laaggeschoolden opnieuw een rol in de maatschappij willen geven, zullen we daar allen iets moeten voor doen en b.v. opnieuw bereid zijn één frank meer te betalen voor onze benzine.

Vakbonden misbruiken de kwetsbaarheid van de werkloze door hen bij iedere noodzakelijke verandering arbeidstaferelen uit het “Daens-tijdperk” voor de ogen te toveren. Als de arbeiders niet snel gaan inzien dat het niet het bedrijfsleven is maar hun vertegenwoordigers die gevaarlijk zijn omdat ze een onlesbare dorst heben naar water terwijl hun mond volstaat. Hun belangenverdediging is secundair. Als lokale kassen honderden miljoenen zwart kunnen uitbetalen, hoeveel hebben ze dan “wit”. Wat doet men met dit geld ?

Waarom moeten ondernemingen volledig inzicht verschaffen in hun bedrijf (publicatie balans), terwijl vakbonden geen enkele publicatieplicht hebben (zelfs niet aan hun leden) ?

Het bedrijfsleven moet dringend een middel vinden om rechtstreeks buiten de vakbonden om in communicatie te treden met haar werknemers en hen de situatie te schetsen. Het bedrijfsleven moet dringend een rechtstreeks verbond afsluiten om wat er is te vrijwaren.

Rudi De Kerpel, ondernemer, Merelbeke

Aloïs Gerlo, Baasrode-Dendermonde