CELLULOID VERVUILT HET MILIEU

Vroeger waren het boeken (De Hut van Oom Tom, De Leeuw van Vlaanderen, J’accuse…), vandaag films (The Passion of the Christ, An Inconvenient Truth, Blood Diamond…) die sympathie, gevoelens en engagement losweken. De invloed van het prullenbakrijpe An Inconvenient Truth is in deze tijden van opgefokte milieupaniek buiten verhouding met de werkelijkheid. Het is celluloid waar Joseph Goebbels trots op zou zijn.

In 2000 streden Dumbo en Pinokkio tegen elkaar in de Amerikaanse presidentsverkiezingen. De twee mallerds voor kinderharten stonden model voor George W. Bush en Al Gore in een Britse krant. Dumbo won, Pinokkio verloor en struint vervuilend de globe rond met zijn milieufundamentalisme. Op de feiten in An Inconvenient Truth is kritiek toepasselijk, op het personage eveneens. Grappig is dat groen als beweging en partij, grappig is dat SP.A als stroming en partij, hobbelt achter een type aan dat zij in vaderlandse omstandigheden niet met een pincet zouden vastpakken. Al Gore is een dollarmiljonair, een Harvardalumnus, een diepgelovige christen, een twijfelaar aan Darwin, een morele kontdraaier en een huilebalkende Anciaux als het zijn politieke leven kan rekken.

Brabo onder water. An Inconvenient Truth is onder ons sinds de zomer van 2006 en blijft de zielen van onze politici – dat zeggen ze tenminste – raken. Al Gore zal meestrijden in de Belgische verkiezingscampagne voor 10 juni. Reden te meer om, in het zog van het klimaatconclaaf in Parijs (zie deze column in Trends van 8 februari), te schrijven waar de film de plank misslaat. Van evangelisten en fundamentalistische christenen, dat weten en beweren de seculiere zusters Vogels, Dua en hun schare van angstige volgelingen, is toch niks te verwachten. Waarom kussen zij dan Al Gore?

Klaus Kleinfeld, de topman van Siemens, nam deel aan een debat over klimaatverandering op het Wereld Economisch Forum in Davos. Zonder de documentaire van Al Gore zou ik waarschijnlijk niet in dit panel willen zitten, biechtte hij. Ook kille Duitsers en mensen die verondersteld worden rationeel te zijn en zich met de beste raadgevers te kunnen omringen, laten zich inpakken door een pope. In dezelfde trant bestond het wetenschapsmagazine van VRT Over Leven het om een recente milieureportage te beëindigen met Brabo op de Grote Markt van Antwerpen die volledig onder water liep. Onnozel.

Waar klopt Al Gore naast de nagel? In de komende honderd jaar zal de zeespiegel niet met vele meters stijgen, hooguit met 58 centimeter. Gore veronderstelt een lineair verband tussen CO2-niveaus en de temperatuur. Fout, het is een logaritmisch verband, dat wil zeggen dat de volgende 100 ppm (deeltjes per miljoen) aan CO2 slechts de helft warmte meebrengt van de vorige 100 ppm. In Tuvalu in Polynesië zouden de bewoners vanwege de stijgende zeeniveaus hun huizen moeten verlaten. In de tweede helft van de twintigste eeuw, en ook in de warme jaren negentig, zakte het zeepeil. Gore pleit voor drastische keuzes om het klimaat te redden. De meest drastische keuze die de VS zouden kunnen maken, is Europa volgen voor het Kyotoprotocol. Als de wetenschap die Kyoto onderbouwt correct is, betekent dat een centimeter lagere zeeën in 2050 en 2,5 centimeter in 2100. Gore stelt dat het ritme van de opwarming versnelt. Het ritme over de jongste dertig jaar is haast constant: 0,17 graden Celsius per tien jaar. Gore toont het barsten en kraken van de ijslaag. Ward Hunt in 2002 als een voorteken van doem. Deze ijsafzetting was het restant van een veel grotere Arctische formatie die 90 % van haar ijs verloor tussen 1906 en 1982. Het groene celluloid rapporteert dat 48 Nobelprijswinnaars president Bush beschuldigden van gesjoemel met wetenschappelijke resultaten, zonder te melden dat de 48 optraden als leden van een pressiegroep om de democraat John Kerry te verkiezen in 2004. Gore lacht met de methodologische en nu algemeen aanvaarde kritiek van Ross McKitrick van de Universiteit van Guelph (Canada) en Steve McIntyre op de ‘hockeystick’: de reconstructie van de klimaatgeschiedenis van het noordelijk halfrond die het dramatische effect van de industrie op broeikasgassen zou aantonen. Enzovoort. Op www.spiked-online. com, een Britse linkse webstek, en op www.cei.org, vindt u meer, bijvoorbeeld de studie van Mario Lewis jr. over de nonsens van Al Gore.

Vliegen naar Phuket. A propos: betaalde Freya Van den Bossche van rood-groen SP.A voor zichzelf, haar man en de dertig feestgangers compensatie bij Greenseat? De organisatie laat vliegreizigers hun CO2 en methaanuitstoot vergoeden. Eén vliegreis naar Amerika stoot zo veel CO2 uit dat er 128 bomen nodig zijn om de lucht te poetsen, beweert Greenseat. Het huwelijk van Freya in Phuket (Thailand) kostte een bos. Mag dat voor een vedette van een partij die Groen! wil fijnmalen?

De auteur is directeur van Trends.

Reacties: frans.crols@trends.be

Frans Crols