Carpet Diem

Er zijn trendyer branches te bedenken dan Perzische tapijten. Toch stapte de Antwerpse Reza Ashtari als twintigjarige in de zaak van zijn vader. Twaalf jaar later heeft hij grote plannen met het familiebedrijf.

Reza Ashtari wil tapijten losweken van hun ouderwetse imago en ze aantrekkelijk maken voor zijn generatie, de jonge dertigers. Daarom verkoopt hij naast de traditionele tapijten ook moderne vloerkleden die zich prima thuisvoelen in een hedendaags interieur. Binnenkort lanceert hij samen met zijn vrouw Wendy Guns – een grafisch ontwerpster – een reeks zelfontworpen tapijten.

“Tegenover vrienden moet ik mij altijd verantwoorden voor mijn job. Tapijten kampen met een ernstig imagoprobleem. Onterecht. Het is een prachtig product. Als ondernemer wil ik natuurlijk dat de zaken goed blijven lopen, maar mijn grootste ambitie is jonge mensen enthousiasmeren voor tapijten.”

“Helaas denken veel mensen dat een handgeknoopt tapijt per definitie heel duur is. Dat klopt niet. Wij verkopen al een vloerkleed van drie bij drie meter voor 1000 euro. Ook het aanbod is veel moderner dan de meesten denken. We hebben bijvoorbeeld mooie patchworktapijten en kleurige kelims die bij jonge mensen in de smaak vallen. Op dit moment zijn de traditionele tapijten voor hen nog een brug te ver. Jammer. Om te laten zien dat een klassiek vloerkleed zich prima laat combineren met modern designmeubilair investeerden we in professionele fotoshoots. Het resultaat staat op onze site.”

Wat vindt uw vader van die hedendaagse aanpak?

REZA ASHTARI. “Mijn vader is 73, hij is van een andere generatie. Investeringen in virtuele zaken zijn voor hem moeilijk te begrijpen. Terwijl die tegenwoordig onontbeerlijk zijn. Zo liet ik drie jaar geleden de website in een nieuw en modern jasje steken. Ook in sociale media zoals Facebook en online-advertenties via Google Adwords steken we geld.”

Uw vader investeert duidelijk liever in het product. De stapels tapijten zijn hier haast niet te overzien. Zo’n grote voorraad is niet zonder risico’s.

ASHTARI. “Hij heeft inderdaad altijd heel zwaar geïnvesteerd in de stock en ik volg hem daarin. Voor een winkel als de onze is het heel belangrijk om een groot aanbod te hebben. Ik wil voor ieder wat wils. Bovendien is de stock een soort persoonlijke verzameling. Elk tapijt dat ik verkoop, doet een beetje pijn. Als ik inkoop, hou ik geen rekening met de vraag. Ik koop wat ik graag zie. Soms strookt dat niet met de – nogal behoudsgezinde – Vlaamse smaak. Dat het soms een paar jaar duurt voor zo’n bijzonder tapijt een koper vindt, vind ik niet erg.”

Zo kan een winkel natuurlijk niet draaien.

ASHTARI. “Klanten die zo’n bijzonder tapijt niet zien zitten, gaan met een ander, soberder exemplaar naar huis. We hebben bijvoorbeeld vloerkleden die wel de traditionele patronen hebben, maar niet de traditionele contrasterende kleuren. Met twee of drie ton-sur-tontinten passen die varianten perfect in de Belgische interieurs. Sinds kort bieden we ook dégradé-tapijten aan die we op maat laten maken in Iran. Klanten kiezen zelf de kleuren en de afmeting. Commercieel is dat onze grootste hit.”

En hoe zit het met uw zelfontworpen tapijten?

ASHTARI. “Mijn vader leerde me de kneepjes van het vak, maar toen ik mijn vrouw Wendy leerde kennen, wierp zij een heel nieuw licht op de tapijtenbranche. Zij is grafisch ontwerpster en zag meteen nieuwe mogelijkheden. Nu ontwerpen we samen moderne vloer- kleden. Het project staat nog in zijn kinderschoenen, maar het is erg interessant.”

Verkoopt u binnenkort alleen nog uw eigen tapijten?

ASHTARI. “Nee, het blijft een zijproject. We laten die tapijten niet maken in Iran, maar in Nepal. Daar kunnen ze ons ontwerp perfect uitvoeren. Onder meer omdat ze met synthetische kleuren werken. In Iran gebruiken ze alleen natuurlijke pigmenten waardoor verschillende kleurschakeringen ontstaan. Bovendien wordt die Perzische wol met de hand gesponnen. Geen twee draadjes zijn gelijk. Het resultaat is minder voorspelbaar.”

Hoe belandde uw vader in Antwerpen?

ASHTARI. “Als twintiger verliet hij Iran om in Amerika voor landbouwingenieur te studeren. Puur uit avontuur. De economische situatie in Iran was toen prima. Via Hamburg belandde hij in Rotterdam waar hij de Holland-Amerika Lijn wilde nemen. Helaas was zijn visum niet in orde. En zo begon hij aan een studie sierkunst op de Antwerpse academie. Hij werkte voor een decorateur en leerde zo de Vlaamse smaak kennen. Niet veel later begon hij tapijten uit Iran te importeren die hij verkocht bij Mon Beernaerts, toen nog een beginnend veilinghuis in Lier. In 1969 startte hij zijn eigen zaak.”

Haalt u nog steeds al uw tapijten in Iran?

ASHTARI. “Mijn vader en ik trekken een paar keer per jaar naar Iran om in te kopen. We blijven dan een paar weken en doorkruisen het hele land. In de vier windstreken hebben we goede contacten met lokale tapijtateliers. Het is zeker niet zo dat in Iran alleen kwaliteitstapijten gemaakt worden. Er is daar ook massaproductie, maar die interesseert ons niet. Wij pikken alleen de beste eruit. Dat wil zeggen: handgeknoopt en gemaakt van de beste Perzische wol.”

Kunt u dankzij die directe contacten grotere winstmarges halen?

ASHTARI. “We hebben meer onderhandelingsmarge, maar sinds het embargo van de EU zijn in Iran de kosten ontzettend gestegen. Iets eenvoudigs als een zak aardappelen kost plots drie keer zoveel. Daardoor stijgen ook onze inkoopkosten. Het kan raar klinken, maar we rekenen die niet volledig door aan onze klanten. We willen hen op lange termijn aan ons binden en we zijn bang dat plotse prijsstijgingen hen afschrikken.”

Kunnen we bij u zaken doen in Arabische stijl? Kunnen we afdingen?

ASHTARI. “Nee, we hanteren hier vaste prijzen. Ook de opdringerige Arabische stijl hebben we niet. Als extra service ga ik bij alle klanten thuis tapijten uitproberen. Tapijten zijn net als meubels. Wat mooi is in de winkel kan thuis tegenvallen. En andersom. Die proefbeurten zijn volledig vrijblijvend.”

IRIS DE FEIJTER

“Onze stock is een soort persoonlijke verzameling. Elk tapijt dat ik verkoop, doet een beetje pijn” Reza Ashtari