Cadeautjes voor Dexia-werknemers zijn onaanvaardbaar

De holding Dexia deelt cadeaus uit aan haar werknemers – met goedkeuring van de christelijke vakbond. Het bewijst dat Dexia een stuurloos schip is. Er is dringend nood aan een strakke leiding en een geloofwaardig businessplan.

Ongeloof. Dat is de enige reactie die een weldenkende mens kan hebben bij het lezen van de berichten over de cadeautjes die de Dexia-holding eind 2011 aan haar werknemers uitdeelde. Aangezien de variabele verloning al eerder geschrapt was, keerde de holding een ‘functiepremie’ uit. Die term verhult een omzetting van een deel van het variabele loon in vast loon. Directeurs van Dexia zoals Pierre Mariani en Stefaan Decraene konden er in 2010 ook al van genieten.

De bonuscultuur zit er bij Dexia blijkbaar zo diep ingebakken dat de functiepremies in 2011 gehandhaafd zijn. Bedienden en lagere kaderleden kunnen rekenen op een premie tot 5000 euro, bij de hogere kader- en directieleden kan dat oplopen tot 45.000 euro. Bij Dexia begrijpt men nog altijd niet dat sommige mensen voor dat bedrag een heel jaar moeten werken. Dat de premies 80 procent lager liggen dan in 2010 is geen excuus. Integendeel, het bewijst dat Dexia er in 2010 van uitging dat alle ellende achter de rug was, terwijl aan de interne graaicultuur geen zier veranderd was.

De kern van de zaak is dat elke vorm van premie ondenkbaar zou moeten zijn in een bedrijf dat eind 2011 een verlies neerzette van minstens 10 miljard euro en wellicht een pak meer. Bij Dexia lijkt niemand te beseffen dat daarmee het eigen vermogen van de holding weggespoeld is. De Dexia-holding is structureel verlieslatend en virtueel failliet, en wordt alleen rechtgehouden dankzij financieringswaarborgen.

Onverklaarbaar is ook de houding van de christelijke vakbond, die als enige instemde met de regeling voor de hogere kader- en directieleden. De top van de vakorganisatie veroordeelt de bonussen al jaren met woorden, maar in de praktijk zijn haar leden en bestuurders er als de kippen bij om premies op hun rekening te schrijven. Je zou denken dat de vakbond na het debacle van Dexia-aandeelhouder Arco zijn lesje geleerd heeft en er in een jaar van sociale verkiezingen alles zou aan doen om zijn geschonden imago te herstellen. Niet dus. Het morele gezag van de christelijke arbeidersbeweging is gezakt tot nul.

En dat is jammer. Want Dexia heeft nu nood aan een gedegen leiding waarbij iedereen – bestuur, management, werknemers, vakbonden en aandeelhouders – aan hetzelfde zeel trekt. Nu lijkt de restbank nog het meest op een stuurloos schip waar iedereen nog snel iets waardevols uit het ruim meepikt voor de boot zinkt. In plaats van puur individualistisch aan het eigen belang te denken, zou het algemeen welzijn van de onderneming voorop moeten staan. Waar is de kapitein die de boot drijvende houdt, een koers uitstippelt en iedereen bij de les houdt?

Er kan met Dexia nog veel geld gewonnen, maar vooral verloren worden. We weten dat de Belgische belastingbetaler uiteindelijk de rekening zal betalen. Iedereen die van hoog tot laag bij Dexia werkt en bestuurt, draagt een grote morele verantwoordelijkheid: ervoor zorgen dat de holding onder de beste condities geliquideerd wordt, waardoor de rekening voor de Belgische staat zo veel mogelijk beperkt wordt.

Een nobel doel dat niet gepaard kan gaan met exorbitante vergoedingen. Als niemand de moed en de eerlijke schaamte heeft om zich daarvoor in te zetten, zegt dat veel over de motivering van degenen die kiezen voor een carrière in de financiële sector.