Brusselse hypocrisie moet stoppen

Terwijl het Brussels Gewest constant geld eist om zijn sociale en economische problemen op te lossen, doen de gemeenten er alles aan om een bedrijfsonvriendelijk klimaat in stand te houden. Dat is een onhoudbare toestand.

Terwijl het Brussels Gewest constant geld eist om zijn sociale en economische problemen op te lossen, doen de gemeenten er alles aan om een bedrijfsonvriendelijk klimaat in stand te houden. Dat is een onhoudbare toestand.

Met 223 procent van het gemiddelde bruto binnenlands product in de EU, is Brussel de op twee na rijkste regio van Europa. Het moet enkel de Londense binnenstad en het Groothertogdom Luxemburg laten voorgaan. In België is het gewest dankzij tal van vooral dienstverlenende bedrijven goed voor 20 procent van het bbp. Maar de klassieke grootstedelijke problemen zetten het gewest sociaaleconomisch zwaar onder druk. Er is de Brusselse demografische schok (+150.000 inwoners tegen 2020), maar vooral ook de hoge werkloosheid (meer dan 20 procent). 90 procent van de werkzoekenden kent geen Nederlands. Gemeenten als Sint-Joost zijn één groot OCMW geworden.

Om dit sociaaleconomische drama aan te pakken vraagt Brussel geld, veel geld. Met de jongste staatshervorming krijgt het gewest zijn zin: het ontvangt sinds 2012 een extra bedrag van 134 miljoen euro, dat oploopt tot 461 miljoen euro in 2015. Een tweede constant infuus na dat van Beliris, dat al 125 miljoen euro bedraagt. Beliris levert federaal geld voor de internationale uitstraling van Brussel.

De Brusselse politici die steevast wijzen op de nood aan een constante herfinanciering, leggen eigenlijk een ongelooflijke hypocrisie aan de dag. Ze zijn zelf voor een belangrijk deel verantwoordelijk voor de sociaaleconomische problemen van het gewest. Een efficiënt arbeidsmarktbeleid is er nooit geweest. Pas sinds een paar jaar werken de Brusselse arbeidsbemiddelingsdienst Actiris en de Vlaamse VDAB samen door onder andere vacatures uit te wisselen.

Een bedrijfsvriendelijk klimaat is de beste aanpak voor de sociale problemen. En dat blijft in het Brussels Gewest een probleem, ondanks de internationale uitstraling als Europese hoofdstad. De voorbije jaren is gelukkig een aantal pestbelastingen afgeschaft. Een mooi voorbeeld is de taks op pc-schermen, die lange tijd in tien van de negentien Brusselse gemeenten werd geïnd.

Maar de problemen zitten dieper. De burgemeesters blijven hun gemeente onveranderlijk beheren als een klein keizerrijk. Kijk naar Freddy Thielemans in Brussel-stad. Hij droomt van een groot shoppingcomplex op de Heizelvlakte. De stad is eigenaar van die terreinen. Bedrijven als Mini-Europa en het waterpretpark Océade moeten daarvoor tegen het einde van de zomer het veld ruimen. Ook Kinepolis is bedreigd. De vzw Tentoonstellingspark, met burgemeester Thielemans aan het hoofd, vraagt de opzegging van de uitbatingsovereenkomst van de bioscoopketen. Het absurde van deze specifieke situatie is bovendien dat het nog niet eens zeker is dat het winkelcomplex er komt.

Zo’n rechtsonzekerheid schrikt potentiële investeerders af, waardoor jobcreatie uitblijft. Een bewijs dat de macht van de lokale gemeentelijke baronieën snel moet worden gebroken. Ze leggen een blijvende hypotheek op de broodnodige sociale heropstanding van Brussel.