Brussels onderwijs heeft nood aan nultolerantie

In het debat over de toegenomen criminaliteit en het soms ontluisterende wanbeleid in Brussel kreeg één aspect te weinig aandacht: het onderwijs.

Veel van de Brusselse problemen zijn voor een belangrijk deel te herleiden tot een slecht functionerend onderwijssysteem. In de scholen van het Franse gemeenschapsonderwijs of in de Brusselse gemeentescholen is het geen uitzondering dat op een doordeweekse dag 20 tot 30 procent van leerlingen afwezig is.

Sterker nog, onderzoek heeft uitgewezen dat honderden schoolplichtigen gewoonweg niet ingeschreven zijn op een school. Grotendeels gaat het hier om allochtonen. Er wordt amper tegen opgetreden en dit lakse beleid verklaart dan ook waarom veel allochtone minderjarige boefjes – een betere term dan het containerwoord ‘jongeren’ – in de zware criminaliteit terechtkomen. Het verklaart ook waarom de Brusselse arbeidsmarkt een ramp is met een werkloosheidsgraad van 21 procent. De jongerenwerkloosheid loopt op tot meer dan 30 procent. Arbeidsmarktdeskundigen zijn het erover eens dat niet discriminatie de hoofdoorzaak is van de hoge werkloosheidsgraad bij allochtonen, wel een gebrek aan talenkennis en een te lage of onvoldoende scholing.

De voorbije dagen werd het woord te pas en te onpas gebruikt, maar als er één domein is waar de term nultolerantie op zijn plaats is, dan is het wel het onderwijs. Het zou vanzelfsprekend moeten zijn, maar het kan geen kwaad om iedereen eraan te herinneren: een gedegen opleiding is de beste basis om later kansen te krijgen op de arbeidsmarkt. En de school is ook een belangrijk integratie-instrument voor allochtonen. Dit vereist een harde aanpak tegenover wie er zijn neus voor ophaalt.

Daarom moet spijbelgedrag bestraft worden met concrete sancties. Het is immers zo dat de ouders van jongeren die structureel spijbelen niet van plan zijn hun verantwoordelijkheid op te nemen. Ze laten alles op hun beloop. De enige oplossing bestaat er dan ook in om het kindergeld af te nemen van spijbelende schoolplichtigen.

Bovendien lijkt het momentum aanwezig om eindelijk eens een open debat te voeren over een compleet mislukt integratiebeleid. Zelfs de sp.a en Groen! hebben de jongste dagen afstand genomen van hun multiculturele idylle. Men bleef blind voor de afwezigheid van zelfkritiek bij de moslimimmigranten en voor het cultiveren van de slachtofferrol. In zijn briljante essay De malaise van de multiculturaliteit ergert Wim Van Rooy – afkomstig van de linkerzijde overigens – zich daar mateloos over. De multiculturele heilsleer die onderschreven werd door academici, bobo’s en welzijnswerkers heeft niemand een dienst bewezen.

Een van minder bekende redenen waarom allochtonen moeilijk aan een baan geraken is de afwezigheid van een netwerk buiten de eigen gemeenschap. Zeker in Brussel is dat een prangend probleem. Onderzoek toont aan dat allochtonen die autochtonen in hun netwerk hebben beter presteren op de arbeidsmarkt. Daar hebben de apostelen van de multiculturele kerk de voorbije decennia nooit aandacht voor gehad. Nu zijn ze eindelijk wakker geschoten, tenminste aan Vlaamse kant. Het probleem in Brussel blijft echter de machtige PS die om electorale redenen de huidige verziekte situatie in stand wil houden.

Trends-journalist Alain Mouton