Biefstuk.

Elke woensdagmiddag overlegt de hoofdredactie van dit blad met de leiding van ons Franstalige zusterblad Tendances. Ze wisselen uit welke verhalen we hebben gepland, welke ideeën we samen kunnen uitwerken. Het zoeken van synergieën, heet dat in de managementliteratuur. Maar het is ook een manier om de vinger aan de pols te houden van wat er in Wallonië gebeurt. Hoe evolueert daar de economie, welke ondernemers steken de kop op, hoe moderniseren de gedachten van de socio-economische spelers zich.

Ik wil onze wekelijkse vergadering niet te veel opblazen. Het is een bescheiden overleg en ik moet toegeven dat de Waalse kranten in onze leeskasten er opvallend minder beduimeld bij liggen dan de Vlaamse kranten. Nochtans is het belangrijk om te blijven volgen wat er in Wallonië gebeurt. Want de realiteit kan wel eens verder en verder af komen te liggen van de vooroordelen die in vele Vlaamse hoofden spoken.

Neem even de moeite om de enquête van het Vlaams Economisch Verbond ( VEV), waarvan Trends deze week exclusief een blik in mag werpen, door te nemen (zie blz. 54). De resultaten inzake arbeid en loonkosten zijn verrassend, trouwens niet alleen voor Wallonië, ook voor Vlaanderen.

De grote inzet van de loononderhandelingen in het najaar wordt de loonmatiging die noodzakelijk is om in deze tijden van barre conjunctuur – met een aan de horizon dreigende deflatie, voorspelt onze chief economist Johan Van Overtveldt (zie blz. 12) – de concurrentiepositie van onze bedrijven en dus ook de werkgelegenheid op peil te houden.

De vakbonden hebben al stelling genomen: geen discussie over de automatische loonindexering, geen sprake van een verhoging van de brugpensioenleeftijd, geen recuperatie van de hogere loonstijging dan toegelaten in de periode 2001-2002, en als toetje wordt de hele loonnorm in vraag gesteld.

Wat blijkt nu uit de VEV-enquête? Dat de Belgen absoluut bereid zijn om hun loon te matigen als dat meer mensen aan het werk kan houden. 58,9% van de Vlamingen gelooft in het theoretische systeem van de loonnorm. Maar sterker nog, wanneer het VEV de vraag stelt of men ook persoonlijk minder loonstijging wil aanvaarden, dan is 66% van de Vlamingen daartoe bereid. Maar – en nu komen we terug op onze intro over Wallonië – in Wallonië bedraagt dat percentage 84%. Met andere woorden, die orthodoxe, rood-ouderwetse, in biefstukkensocialisme gelovende Walen zijn in overgrote meerderheid bereid om hun lonen te matigen in ruil voor het behoud van jobs. Dat was de basis van het befaamde poldermodel in Nederland.

Dat wil nu ook weer niet zeggen dat we alle vooroordelen over Wallonië overboord moeten gooien. De illusie die PS-voorzitter Elio Di Rupo in de pers probeert op te hangen over een modern Wallonië is nog lang geen waarheid. Uit dezelfde VEV-enquête blijkt immers ook dat tegenover 58,4% van de Vlamingen die vertrouwen hebben in ondernemingen slechts 47% Walen staan (deze resultaten vindt u op onze website, www.trends.be). En dat Waalse socialisten er nog steeds een etatistischere kijk op de economie op nahouden, is ook een feit.

Maar vergeet even de vooroordelen. Lees Waalse kranten, ga op bezoek in Wallonië, leg contacten met Waalse ondernemers, om te vermijden dat u straks wakker wordt en u op een pijnlijke manier moet terugdenken aan de cover van Trends van 11 juli: “De geeuw van Vlaanderen. Hoe zelfgenoegzaam zijn we?”

Guido Muelenaer

Adjunct-hoofdredacteur

Die orthodoxe, rood-ouderwetse, in biefstukkensocialisme gelovende Walen zijn in overgrote meerderheid bereid om hun lonen te matigen in ruil voor het behoud van jobs.