BERT DE GRAEVE, VLERICK EN WIJ

Het was een fraai interview. Met 90 % kan men instemmen. Met 10 % niet. De mening van Bert De Graeve over de Vlamingen ritselt eveneens door de teksten van progressief België. Onder meer Vlerick Management School is tegengif.

Als zomergast van De Tijd wandelde Bert De Graeve in Sint Anna ter Muiden, een heerlijk Zeeuws gehucht bij zijn nieuwe thuis in Knokke. Het gesprek met de baas van Bekaert was prima en leerzaam voor onze economisch-politieke toekomst binnen een confederaal België of een onafhankelijk Vlaanderen. De Graeve zegt onder meer: “De Vlamingen moeten hun blik op de wereld herwinnen. Vlaanderen plooit zich te veel terug op zichzelf”. Deze mening was een onderdeel van een gedachtewisseling over VRT, China, Bekaert, cultuur enzovoort.

Het is een traditie binnen de burgerlijke stroming in Vlaanderen, en deze wordt gedeeld met het tegenovergestelde deel van de ideeënwaaier, de progressieven, om Vlamingen te beschouwen als nationalisten zonder een grein kosmopolitisme. Zij moeten leven in saamhorigheid met de Franstaligen om een minimum aan wereldburgerschap, breedheid van denken en visie te kunnen ontwikkelen. Mijn Kempense vader, en zo waren er meer met humaniorastudies in de jaren dertig – het hoogste wat gewone mensen toen haalden – was een sympathisant van Joris Van Severen. Deze West-Vlaamse bourgeoiszoon begon als Vlaams-nationalistisch parlementslid maar werd gezogen naar de Nieuwe Orde van de jaren dertig, wat leidde tot zijn Verbond van Dietse Nationaal Solidaristen (Verdinaso). Is dit folkloristische geschiedenis? Neen, het is verhelderend voor 2007. Van Severen was gecultiveerd, zeer belezen, koket in zijn kostuums, verlekkerd op vrouwen – van het etherische soort naast die van de rodelichtjesbars in Blankenberge. Hij had een bloedhekel aan de drinkende, lallende Vlaamse studenten met petten en stokken. In zijn ogen weinig beter dan rommel. De Leider zag een nieuwe elite binnen een België dat teruggreep naar de Bourgondische traditie (hij leefde jaren in het pand Cruyce van Bourgondië aan het Brugse Belfort). De Bourgondische hertogen verbonden Vlaanderen met Bourgogne en schiepen een meertalige smeltkroes van hoofsheid, kunst, muziek en macht. Het Verdinaso lokte jonge, rechtsrevolutionaire Vlamingen en had op de duur eveneens een Franstalige vleugel, die opkwam voor “le pays Thiois”, een Diets vaderland van zeventien provinciën – België plus Nederland (Benelux avant la lettre).

De kwestie die Van Severen biologeerde – zijn Vlamingen goed mensenmateriaal – is in volle Belgische crisis relevant. Zijn wij zonder fout, zonder zonden, zonder zwakheden? Bijlange niet. Als gevolg van eeuwen tweederangsburgerschap onder Spanjaarden, Oostenrijkers, Fransen en Franstaligen missen wij het lef en het internationalisme dat volwassen gemeenschappen siert. Een van de kenmerken van dat onderdanige is de vrees om in alle omstandigheden de stem te verheffen en zich te tonen. Aan de Vlamingen echter toedichten dat zij gedetermineerd zijn tot wezens die dwingend de francofonen en België dienen te omhelzen als medicijn tegen hun onbenulligheid, is tienduizend mijlen te ver. Op een onschuldige wijze speelt dat bij Bert De Graeve en op een schuldige wijze bij ex-Leuven Vlaams leider Paul Goossens: in De Morgen van 1 september met een haattekst tegen Bart De Wever.

Voorbeelden zijn geen bewijzen, ze cirkelen in de buurt. Eén. Maandag spreekt Anders Aspling de openingsrede uit van het nieuwe academiejaar van de (de facto Engelstalige) Vlerick Management School (drie campussen: Gent, Leuven en Sint-Petersburg). Anders Aspling is een Zweed uit een sociaal-democratisch en Lutheraans nest, is een huisvriend van hoge ANC’ers en verblijft jaarlijks lang in Zuid-Afrika en de landen in ontwikkeling. Hij zweert bij duurzame ontwikkeling en wil Vlerick “als school van wereldburgers” versterken. Aspling leidt een centrum van uitmuntendheid met Vlaamse wortels en is de eerste buitenlandse leider van een Belgische universitaire instelling. Bij zijn docenten spelen lesgevers als Rollie Lal (zie boeken blz. 104) een groeiende rol. Twee. Het Europacollege in Brugge opende zopas zijn nieuwe campus. Het Europacollege is een Ecole Nationale d’Administration (of Ecole Européenne d’Administration) voor de intellocraten van de Europese Unie. Het Europacollege, met een tweede campus in Polen, werd mogelijk door Vlaamse Europamilitanten en heeft Jean-Luc Dehaene als voorzitter van de administratieve raad. Drie. Voor wie twijfelt aan de groei van Vlaanderen op vele vlakken is een abonnement op het volgende Festival van Vlaanderen aanbevolen. Dat Festival zet in eigen land alles in de schaduw en is wereldtop. Vlamingen hebben anno 2007 weinig te vrezen in de vaart der volkeren.

De auteur is directeur-hoofdredacteur van Trends

Frans Crols