Ben Bernanke is in paniek

Ben Bernanke voerde op het hoogtepunt van de financiële crisis briljante ingrepen door. Het zou de man sieren toe te geven dat de grens van de monetaire stimulus thans méér dan bereikt is.

Ben Bernanke, de voorzitter van de Amerikaanse centrale bank Fed, is in paniek, zo leren bronnen in de onmiddellijke omgeving van Bernanke in Washington. De binnenstromende gegevens omtrent de toestand van de Amerikaanse economie zien er blijkbaar behoorlijk somber uit. Hoewel hij zelf reeds impliciet twijfel uitte over de zin van bijkomende monetaire stimulus, gaat hij nu toch die toer op.

Bernanke doet een “twist” in de zin van een switch binnen de portfolio van de Fed van kortlopend naar langlopend papier in de hoop van alzo de lange termijnrentevoeten te drukken en op die manier de economische activiteit aan te zwengelen. Dit is geen QE3 (een derde oefening in monetaire expansie via het oppompen van het balanstotaal van de Fed) maar eerder een soort van QE2,5.

Heeft dit zin? Neen, maar blijkbaar is de druk op de Fed-voorzitter dermate groot dat hij moeilijk anders kan, ook al stemden drie leden van zijn Fed-directiecomité tegen. De Fed moet voor prijsstabiliteit en zo hoog mogelijke werkgelegenheid zorgen. Afgerekend op deze twee statutaire opdrachten van de Fed begeeft Ben Bernanke zich nu aan soort van wanhoopsdaad.

Wat de prijsstabiliteit betreft lijkt het deflatiebeest nu echt onder controle, ook al is zoiets in de huidige context nooit definitief. Verdere stimulus lijkt echter eerder het inflatiebeest terug uit het kot te lokken. Inzake werkgelegenheid stapelt de evidentie zich op dat verdere monetaire stimulus nauwelijks zoden aan de dijk zal zetten, integendeel zelfs. Last but not least moet stilaan toch ook meer aandacht beginnen uitgaan naar het verstorend effect van consistent laag gehouden rentevoeten, zowel op de korte als de lange termijn. Voor verzekeringsmaatschappijen bijvoorbeeld is dit meer en meer een erg penibele situatie aan het worden.

Ben Bernanke voerde op het hoogtepunt van de financiële crisis briljante ingrepen door die de wereld behoed hebben voor een herhaling van het jaren 1930-scenario. Voor zijn QE1 was ook nog een behoorlijke argumentatie op te bouwen maar voor zijn QE2 was dat al moeilijker. Met deze nieuwe ingreep, zeg dus maar de QE2,5, valt nauwelijks ernstige economische backing te verzinnen. Het zou de man sieren toe te geven dat de grens van de monetaire stimulus thans méér dan bereikt is.

De Amerikaanse economie moet nu verder uitzieken. Lagere groei en amechtige evolutie van de werkgelegenheid kunenn niet anders dan geaccepteerd worden of bestreden worden met andere beleidsmaatregelen dan wel het monetaire.