BELLE EN HET BEEST

Een vrouw aan het hoofd van een luchtvaartmaatschappij is een witte raaf, een vrouw als baas van een nieuwe zogenaamde no frills carrier – die goedkope vluchten aanbiedt – is nog een grotere zeldzaamheid.

“Ik ben gewoon verrast dat iedereen mijn positie zo opmerkelijk vindt,” reageert Barbara Cassani. Cassani is algemeen directeur van Go, een dochteronderneming van British Airways die goedkope vluchten zal aanbieden en vorige week vrijdag haar naam en logo openbaar maakte. Nog voor de zomer moet Go de lucht in, tegen het einde van het jaar wil Barbara Cassani vanuit Londen Stansted bestemmingen in Italië, Spanje, Scandinavië, Frankrijk en Duitsland aandoen. België blijft blijkbaar – althans voorlopig – buiten het aanvalsterrein van Go. Concurrent Virgin Express (zie ook bladzijde 38) biedt nu al goedkope vluchten aan tussen Brussel en Londen Heathrow, Gatwick en City Airport, de Ierse concurrent Ryanair vliegt tussen Dublin en Brussels South (Charleroi).

In afwachting van al dat goedkoops in de lucht heeft de Britse pers de 37-jarige Amerikaanse met de bijnaam Belle bedacht – ook al omdat BA-topman Robert Ayling in luchtvaartkingen het Beest wordt genoemd. Aantrekkelijk is Barbara Cassani beslist, goed opgeleid ook. Geboren in de buurt van Boston haalt ze een diploma internationale betrekkingen aan Mount Holyoke College in Massachusetts en rijft nadien een beurs binnen voor Princeton. Ze begint als consultant voor Coopers & Lybrand in Washington, DC die haar in 1986 overplaatst naar Londen. Een jaar later stapt ze over naar het op dat moment net geprivatiseerde British Airways en werkt in de verkoopafdeling voor Groot-Brittannië op het ogenblik dat de fameuze dirty tricks-campagne tegen Virgin Atlantic losbreekt. In 1988 wordt Cassani verantwoordelijk voor de ontmanteling en opslorping van BA’s acquisitie DanAir, nadien verhuist ze naar New York als algemeen directeur van British Airways in de VS.

Barbara Cassani is even vrouwelijk als geëxalteerd, kleedt zich in nette, ietwat air hostess aandoende mantelpakjes met aandacht voor accessoires. Ze is een typische Amerikaanse die dikwijls en luid lacht en er een uitgesproken mening op nahoudt. Collega’s noemen haar een workaholic. Zelf is ze weinig sentimenteel over haar dertienurenwerkdag en het gebrek aan tijd voor haar twee kleine kinderen (5 en 2 jaar).

De opmerking dat Go wordt gesubsidieerd door BA wuift ze professioneel weg: “Wij zijn een onafhankelijke onderneming met duidelijk afgelijnde financiële doelstellingen. Tegen 2001 moet Go minstens break-even draaien. Wij zijn niet opgericht om tegen om het even welke prijs marktaandeel in te winnen.”