België, een vredeseiland?

Pacifisten noch oorlogsstokers schitteren door de redelijkheid en de werkelijkheidszin van hun argumenten. De actie tegen de wapens voor Nepal van Fabrique Nationale wordt overheerst door sentimenten. Magda Aelvoet ( Agalev), federaal minister van Volksgezondheid, Consumentenzaken en Leefmilieu, liet opmerken dat ze de beslissing om wapens te leveren aan Nepal “niet in overeenstemming kon brengen met haar overtuiging”, en kondigde op maandagavond 26 augustus dan maar aan dat ze ontslag neemt uit de federale regering. Dat Louis Michel ( MR), de apostel die de ethiek in de Belgische externe betrekkingen zou brengen, zich als een Waalse marketingmanager gedraagt, verbaast niemand. Affairisme gaat hem af. Michel is een goede toneelspeler en verheft de Realpolitik tot het hoogste goed. Dat Belgische en Europese wapenwetten, handvesten en richtlijnen met voeten getreden zijn, staat buiten kijf. De regering- Verhofstadt toont in dit dossier haar amoraliteit.

Belangrijker dan deze dubbele schande is de drievoudige vraag of de eeuwige vrede voor de deur staat, de conflicten en oorlogen in de wereld aantoonbaar verbannen zijn, de mogelijkheid om zich te verzetten tegen aanvallen en voor conflictbeheersing met militaire middelen niet langer hoeft. Kan en mag België wapenfabrikanten het hunne gunnen op zijn grondgebied? Als het handenwringen van groenen en socialisten in dit dossier oprecht is, dan blijft er maar één remedie voor de kwaal: een verbod van wapenproductie in België en zelfs een beperking van productie van tuig of programmatuur voor dubbel gebruik – burgerlijk en krijgskundig. Oorlogen van de klassieke soort worden zeldzamer; de gemengde oorlogen met reguliere troepen, krijgsheren, maffiosi en burgermilitanten worden gemeengoed. In die puzzel is het onderscheid van recht en krom wispelturig. Pas dus de wet in die zin aan en redeneer niet à la de Eerste en de Tweede Wereldoorlog met afgelijnde Goeden en Slechten. Lenin zou de actie tegen FN “kinderlijke wanordelijkheid” noemen.

Het humanitarisme, waar de groenen en de socialisten zich in het FN-dossier op beroepen, claimt het alleenrecht op de ethiek. Dat is onzin. De politiek heeft haar eigen moraal. Die luidt: probeer van de wereld een menselijke verblijfplaats te maken voor de menselijke veelheid. De ethiek kan deze taak nooit vervullen, zij houdt het geweten schoon maar ontkent elke politieke realiteit.

Willen de groenen en de socialisten België en Europa marginaliseren in de wereldpolitiek? Het is het onbeoogde resultaat. Na de oorlog om Kaboel is het weer duidelijker dan tijdens de slag om Kosovo: de wig tussen de Amerikaanse en de Europese macht verbreedt. Met praatjes en pacifistische handvesten dwingt een continent van 350 miljoen burgers geen respect af. De Navo heeft steeds geijverd voor interoperability – waardoor Amerikaanse tanks bijvoorbeeld Belgische ammunitie kunnen afvuren. Als de Amerikanen hun macht in versneld tempo opwaarderen met wapens van de volgende generatie en hun militaire doctrine gelijklopend aanpassen, en Europa – in casu België – zijn eigen centra van uitmuntendheid van de wapennijverheid castreert, dan zetten we opnieuw stappen naar een Europese Unie die in Brussel, en vandaag in Johannesburg, een grote mond zal opzetten maar waar internationaal om gelachen wordt. Het klinkt hard: wie de vrede wil, moet zich voorbereiden op de volgende oorlog. Dat is ook de taak van de Verenigde Staten van Europa in wording. In dat plaatje passen FN en bijvoorbeeld de Vlaamse leverancier van duale technologie Barco.

Frans Crols [{ssquf}]