BEDRIJVEN MET PROBLEMEN

Stagewetgeving is al moeilijk.

Staaldraadproducent Bekaert telt in België 6000 à 7000 werknemers en heeft momenteel slechts 1,5% stagiairs in dienst. “Dat is slechts de helft van wat wettelijk verplicht is,” geeft woordvoerder Willy Snaet toe, in samenspraak met de personeelsdirecteur van Bekaert Zwevegem. “We vinden er gewoon niet meer. We hebben dit meegedeeld in de ondernemingsraad en de vakbonden reageren daarop met begrip.” Snaet stelt dat het geen zin heeft aan te dringen op verplichte tewerkstelling. “Werknemers zijn nodig of niet. Als we verplicht worden er meer aan te werven, dan zullen we een aantal activiteiten opnieuw in eigen beheer moeten nemen. We kunnen natuurlijk de tuin laten onderhouden door stagiairs in plaats van dat werk uit te besteden. Hebben we dan tewerkstelling gecreëerd? Neen, we hebben jobs verplaatst. En efficiënter zal het ook al niet gebeuren.”

Dat het tekort aan personeel het scherpst is in West-Vlaanderen, ondervindt Bekaert natuurlijk. Heeft Barco, met hoofdzetel in Kortrijk, daar evenveel last van? Niet echt, met 71 stagiairs die aan de slag zijn, haalt het bedrijf de 3%. “We zijn er goed in geslaagd om de stageverplichting te kaderen in de Barco-noden,” vindt Donald Defoort, vice-president human resources. “We zijn een expansief hightechbedrijf. In dat soort ondernemingen gebeurt de instroom altijd via de jongeren. We vullen onze vacatures voor 70% in door jongeren van 18 tot 25 jaar, en bijna steeds met een stagecontract. We gebruiken voor hen dezelfde selectienormen als voor de kandidaten voor een vast contract en we betalen hen ook hetzelfde loon.”

Defoort is helemaal niet blij met de omschakeling van contracten van zes naar twaalf maanden. “Bij alle regelgevingen die verplichtingen opleggen, wordt de kar voor het paard gespannen. Alleen commerciële inspanningen leiden tot jobs.” Defoort geeft toe dat ook zonder stagewetgeving Barco de 71 stagiairs zou aangeworven hebben.

In Antwerpen heeft havenbedrijf Hessenatie geen problemen. Integendeel, in plaats van de verplichte 33 zijn er 46 stagiairs in dienst. Directeur human resources Marino Vermeersch wijst er wel op dat hij in afspraak met de VDAB de stagiairs mag rekenen op groepsniveau. “Zo kan je in groeiende bedrijven meer stagiairs plaatsen, in andere minder. Ik zie in het Rosetta-plan geen aanduiding dat dat mogelijk blijft.” Ook heft feit dat stagiairs die aangeworven worden, nog voor de helft blijven meetellen in de berekening van het aantal stagiairs, zou Vermeersch graag behouden zien blijven.

Bij staalbedrijf Sidmar in de Gentse havenzone zouden er normaal 180 stagiairs aan de slag moeten zijn. Op 30 juni 1999 waren dat er 128. “Alleen in de maanden juli, augustus en september zijn er voldoende jongeren te vinden op de arbeidsmarkt, maar vanaf oktober zijn er nog nauwelijks stagiairs te vinden,” verklaart Paul Verstraeten, secretaris-generaal. Sidmar heeft nu 10% jongeren onder zijn personeel.

Recticel heeft een afwijking gekregen omdat het in het verleden meer heeft aangeworven dan noodzakelijk. Op 1500 medewerkers telt Recticel nu tien stagiairs en twintig jongeren onder de 30. “Meer zal moeilijk zijn,” veronderstelt Jan De Moor, verantwoordelijke personeelsbeleid en communicatie. “Bij ons is ervaring immers erg belangrijk. We hebben dan ook een ouder en trouw personeelsbestand.”

Volkswagen in Vorst is dit jaar en een gedeelte van 2000 vrijgesteld van de stagewetgeving omdat het eerder vele stagiairs vaste contracten heeft gegeven. “In voorgaande jaren hebben we nooit problemen gehad,” zegt personeelsdirecteur Hendrik Van Den Bempt. “Uiteraard is het makkelijker na afloop van het schooljaar dan in de rest van het jaar.” Van Den Bempt ziet in het jongste Rosetta-plan niet veel verandering ten opzichte van de huidige stagewetgeving. “Het is een status-quo,” oordeelt hij. “Veel tekenen van een nieuwe politieke cultuur zie ik er niet in. De vraag zal echter vooral worden hoe dit zal toegepast worden in de realiteit. Hoe zal de controle gebeuren? Komt er daar geen verstrenging?”

Guido Muelenaer