BEDRIJF IN MOEILIJKHEDEN

ONEERLIJKE REGERING.

“Vraag het statuut van bedrijf in moeilijkheden aan en laat 3000 mensen waardig vertrekken : zo raken de sociale moeilijkheden bij De Post opgelost.” Opmerkelijke woorden uit de mond van Theo Heremans (57 j.), ooit actief bij de personeelsadministratie van De Post, nadien kabinetsmedewerker bij een aantal socialistische “post-ministers” en momenteel algemeen secretaris van de socialistische overheidsvakbond ACOD, sector post.

Heremans en diens collega’s dienden in oktober 1996 een eisencahier in bij de Post-directie. Die heeft hen nu toegezegd om voor midden oktober 1997 te laten weten wat ze van de syndicale eisen denkt. “De sociale verhoudingen zijn er bij de Post niet op verbeterd,” lacht Theo Heremans schamper. Nochtans, zo weet hij, zijn de problemen bij de Post zo oud als de straat : er is té veel werk voor té weinig personeel. En : er is té veel personeel voor té weinig werk. Of, concreter : het personeel zit niet altijd op de juiste plaats. “De voorbije drie maanden hebben we constant stakingsaanzeggingen lopen,” zegt Heremans. “Dat moet. Zo kunnen we onze mensen dekken wanneer ze weer eens het werk neerleggen in bepaalde kantoren.”

Het voltallig postpersoneel kijkt tegen een berg van 1.874.284 niet opgenomen vakantiedagen aan. “Eigenlijk moeten 8000 postmannen 226 werkdagen lang met vakantie,” berekent Heremans. Bovendien is het postpersoneel jaarlijks gemiddeld 10 dagen ziek, onder andere omdat de Post niet-herklasseerbare medewerkers zou “aanraden” zich “ziek” te melden. Zegt Heremans : “Personeelstekort wordt opgevangen via overuren en die worden gecompenseerd door vakantie. Maar door personeelsgebrek kunnen die niet worden opgenomen. Een dodende cirkel.”

De Post wil minder personeel. “Toch,” zegt Heremans, “zouden 120 extra postbodes in Vlaanderen de grootste problemen oplossen. Het kan toch niet dat er in een stad als Gent al vijf maanden lang 4000 postbussen niet bedeeld worden. En de postleiding doet daar niets aan. De uitreiking van de post is hét probleem. De postbodes hebben het schoonmaakpersoneel niet meegerekend de laagste graad in de hiërarchie.” Bovendien droomt elke postbode van een herklassering of een “binnendienst”. Maar daar zijn juist door de informatisering minder mensen nodig.” Creatieve oplossingen verwacht Heremans niet van de Post zelf. De vakbonden hebben hun oplossing klaar : brugpensioen.

“Willen we met de Post nog een toekomst hebben,” zegt Heremans, “dan moet er socialer gedacht worden. Neem nog maar de Postcheque : de gemiddelde leeftijd is 50 jaar. Die mensen herschool je niet meer. Laaggeschoolde loketambtenaren na één week opleiding bombarderen tot volmaakte bankbedienden zou geen enkele bank zich veroorloven. Wel, bij de Post gebeurt dat wel. Omdat men geen andere oplossingen ziet.”

RON HERMANS

THEO HEREMANS (ACOD) Regeringen hanteerden paniekpolitiek op de rug van Postpersoneel.