Bea Cantillon: “We moeten met de kam door het pensioenstelsel”

15 % van de Belgen leeft op of onder de armoedegrens, een cijfer dat de voorbije jaren amper gewijzigd is. Meer nog: daar waar het aantal arme gepensioneerden in de meeste Europese landen is gedaald, nam het de voorbije jaren in België toe. Onze pensioenen behoren tot de laagste van Europa, maar de komende jaren blijven de pensioenuitgaven wel stijgen. Volgens UA-professor Bea Cantillon een reden om ons stelsel grondig onder de loep te nemen.

De analyse van professor Cantillon over ons pensioenstelsel stond vorige week te lezen op de website van Trends. Een aantal van onze lezers is er niet bepaald gerust in dat het ooit nog goed komt met zijn of haar pensioen. Dat merkten we althans uit enkele reacties:

Ooit zal een generatie de solidariteit, waarop heel het Belgische sociale stelsel gebaseerd is, vierkant opblazen. Vele beoefenaars van vrije beroepen zijn al lang bezig zich straffeloos te onttrekken aan de belastingverplichting onder bvba- en andere stelsels. Zal men het die jonge generatie kwalijk kunnen nemen dat zij tot het inzicht komt dat die ‘solidariteit’ hier decennialang een dekmantel geweest is voor profitariaat, gedoogd om electorale redenen?

De analyse van Cantillon is schitterend en tegelijk wraakroepend. Jaren hebben sociale partijen verbonden aan de sociale bewegingen, ons land geregeerd (nu nog) en nu stellen we vast dat een van de pijlers van een sociaal systeem tot de laagste van Europa behoort en dat andere landen al veel eerder maatregelen hebben genomen.

Degenen die voor een rechtvaardiger verdeling van de middelen zouden kunnen zorgen, hebben daarbij zelf het meest te verliezen. Dus blijven wij wachten en moet ieder maar zien te overleven.

Het is onvoorstelbaar hoe onze politici met open ogen op de ijsberg afstevenen, zonder de koers te wijzigen. Overmacht kan niet meer ingeroepen worden. De geboortegolf van de babyboomers, die zich nooit herhaald heeft, liet meteen voorspellen dat deze generatie massaal de arbeidsmarkt zou verlaten.

Vele reacties getuigen van een verdeel-en-heerspolitiek. De ene soort werknemer (ambtenaar) verwijt de andere (privé) dat hij te veel of te weinig krijgt en omgekeerd. Geen wonder dat onze beleidsmensen nooit op hun fout beleid worden gewezen. De schuld ligt niettemin bij hen, want jaren hebben ze het probleem voor zich uitgeschoven.

De overheid moet ingrijpen en het geld halen waar het zit om de jonge werknemers niet te laten betalen voor de pensioenen van de ouderen. Dit vraagt moed en durf om heilige huisjes af te breken en zelfs in eigen vlees te snijden.