BANGE BLANKE MANNEN

Vandaag is Etienne Davignon 75 jaar. Felicitaties zijn op hun plaats. De vereniging ‘Friends of Europe’ organiseert een banket voor de jarige. In Europa heeft hij een terechte reputatie verworven. In België mogen er nuances aangebracht worden.

Burggraaf Etienne Davignon en baron Georges Jacobs (UCB) zijn heren van stand. Zwierig in het pak, dravend tussen hoofdkantoor en internationale bestemmingen, knap in woord en presentatie. Oprechte Belgen. Strenge opposanten van de verwaseming van België. Harde wrekers van landverraders van het type Herman De Bode van McKinsey. Die kreeg te horen dat hij een stap opzij moest als zijn consultancy nog verder belangrijke opdrachten wilde van Belgische topondernemingen en Franstalige politici. Zo geschiedde. De zonde van De Bode was het ondertekenen van het Manifest van de Denkgroep in De Warande.

Studentikoos kan je noch Davignon, noch Jacobs noemen. Toch stelden zij zich begin van de jaren negentig op aan het hoofd van een minuscule vereniging en een gezapige betoging die Contre le Séparatisme waren. Ondernemers die openbaar aan politiek doen, zijn een uitzondering. De stoere binken van Contre le Séparatisme deden wat andere bedrijfsleiders niet durven. Of dat uiteraard met betogingen moet, is een andere kwestie. Hun publieke engagement is daarom niet minder opvallend. Is het echter voor een goede zaak en zouden zij, en meer bepaald de jarige, niet beter en openlijker met woord en geschrift de eigen taal- en cultuurgroep overtuigd hebben van het terechte van de eisen van Voka, Unizo, VKW, CD&V/N-VA, Open VLD en de Vlaamse zuil? Is Etienne Davignon ondanks zijn bonhomie in alle richtingen, zijn aangename diplomatieke talent, zijn aanwezigheid in de tribunes van Anderlecht, zijn volkse verklaring gedurende de voorbije tien jaar dat hij “un vieux pee” is, niet altijd de vertegenwoordiger gebleven van zijn eigen klasse en zijn eigen volk – de Franstalige elite van België – veel eerder dan de verdediger van het vaderland? Een bange blanke man? Hij is te verstandig om niet te weten dat hij de diplomaat was voor zijn eigen belangen – bij het verdwijnen van Generale Maatschappij en later als Belgische onderkoning van Suez – en dito is van de belangen van het establishment dat zweert bij la Belgique une et indivisible.

Hoe werkt het mechanisme van de aftakeling van België? Simpel. Vlamingen zijn voor 90 % duffe, brave mensen. Als zij na decennia aarzelen, te hoop lopen voor taalrechten dan maakt de Franstalige tegenstander dat zoveel jaren onmogelijk, dat de taaleis ondertussen uitgroeit tot een breed gedragen overtuiging dat culturele autonomie moet – met onderwijs van hoog tot laag en onderzoek in de eigen handen. Gevolg: een brok Belgisch cement verpulvert. Als de Vlamingen na decennia schrijven en wrijven over regionale economische accenten, maatregelen willen dan maakt de Franstalige tegenstander die veel te lang onmogelijk zodat de zachte wens uitgroeit tot een breed gedragen beweging voor economische autonomie – met fiscale, syndicale en exportzelfstandigheid. Gevolg: een brok Belgisch cement verpulvert.

Na de escalatie van de culturele en de economische eisen volgt nu een escalatie van de politieke radicaliteit in Vlaanderen. Wat beperkt had kunnen blijven tot de zoveelste natte voetzoeker deint vandaag uit tot een steeds breder gedragen standpunt dat het nu welletjes is en niemand nog futiliteiten van het soort Brussel-Halle-Vilvoorde dient te blijven verdragen omdat de Franstaligen zich na honderd jaar Vlaamse emancipatie nog steeds niet hebben neergelegd bij het feit dat zij niet langer de leiders zijn van een land dat in 1830 begon als protectoraat van Frankrijk, en dat zijn meerderheid van Vlaamse burgers wel zou assimileren tot francophones. Zoals gebeurde met de Frans-Vlamingen en de Bretoenen bij de zuiderburen.

Wat moesten en moeten Etienne Davignon en zijn klassegenoten doen? Openbaar inpraten en inhakken op Joëlle Milquet, Olivier Maingain en Didier Reynders en hun volgelingen, en zeggen: ken het Belgische mechanisme en weet dat het blufferig en onredelijk verzet tegen transparante en vriendelijke Vlaamse wensen onvermijdelijk leidt tot een verharding, verruwing en verrotting van het samenleven in België. Bij een analyse in 2050 van waar het fout liep en waarom, na geharrewar in het eerste decennium van de 21ste eeuw, gebeurde waar men vandaag in Bruxelles en le Brabant Wallon node aan durft denken, met name dat de drie gewesten elk hun eigen weg ingeslagen zijn – twee als onafhankelijke staat en één als allemansvriend – dan is de abdicatie van de Franstalige bange blanke mannen met hun kosmopolitische voorsprong en salonmanieren een van de hoofdoorzaken. Het zij zo.

De auteur is directeur-hoofdredacteur van Trends

Frans Crols