Aviapartner of het zoveelste failliet van het syndicalisme

Het conflict bij Aviapartner wijst opnieuw op het failliet van het syndicalisme in België, schrijft Trends-redacteur Alain Mouton.

Reizigers die vandaag op Brussels Airport een vlucht nemen die afgehandeld wordt door Aviapartner, mogen zich aan problemen verwachten. Door de 24-urenstaking bij Aviapartner zijn vluchten afgelast of kampen ze met ernstige vertragingen.

Reden van de staking: luchthavenuitbater Brussels Airport Company kent aan Flightcare Belgium en nieuwkomer Swissport licenties toe voor de afhandeling van het passagiers- en cargoverkeer. Aviapartner, dat in Zaventem 1.800 personen tewerkstelt, van wie 750 rechtstreeks betrokken bij de afhandeling, verliest haar licenties. Zeker 1000 werknemers van Aviapartner zouden hun job verliezen. Bij Aviapartner schreeuwen ze moord en brand. Ze willen garanties dat het personeel dat bij Aviapartner getroffen wordt door het verlies van de licentie tegen hun huidige loon- en arbeidsvoorwaarden overgenomen wordt.

Dit is vakbondshypocrisie ten top. Dat de licenties worden toegekend aan andere bedrijven dan Aviapartner is onder andere het gevolg van de stakingsdrift bij een aantal bedrijven die op de luchthaven actief zijn. Staatssecretaris voor Mobiliteit Etienne Schouppe (CD&V) zette vorig jaar de deur open voor een nieuwe afhandelaar op de luchthaven. Schouppe wou vermijden dat de luchthaven zomaar lam gelegd kan worden door een staking van de afhandelaars. Dat de werknemers van Aviapartner de voorbije jaren het werk om de haverklap neerlegden -iedereen is ondertussen de tel kwijtgeraakt- was de politici een doorn in het oog. Het kostte de luchthaven van Zaventem niet alleen veel geld, het imago van Brussels Airport leed er zwaar onder.

Uiteraard is er in België het recht op staken, maar het geval van de bagage-afhandelaars is een schoolvoorbeeld van hoe de vakbonden in eigen voet schieten. Door constant reizigers te gijzelen om hun gelijk te krijgen (de gelijkenissen met de spoorwegmaatschappij NMBS zijn treffend) hebben de vakbonden zich volledig gediscrediteerd. Staking moet het ultieme actiemiddel zijn, wanneer alle andere vormen van overleg gestrand zijn. In dit geval is het omgekeerd. De werknemers leggen eerst het werk neer en gebruiken dat als breekijzer om toegevingen af te dwingen.

Opvallend is dat de nationale vakbondstop niet reageert. Ze roepen hun troepen niet tot de orde en waarschuwen niet voor de gevolgen van hardnekkige stakingsacties. Niet verwonderlijk als men weet dat de almachtige bediendebonden bij Aviapartner de lakens uitdelen. De nationale top bij het ABVV met voorzitter Rudy De Leeuw zit er enkel en alleen bij gratie van de bediendebond BBTK.

Dit conflict wijst opnieuw op het failliet van het syndicalisme in België. Het herenakkoord dat sociale partners bijna tien jaar geleden hebben afgesloten en waarin de vakbonden toegezegd hebben niet om de haverklap naar het stakingswapen te grijpen wordt allang niet meer gerespecteerd. Werkgevers hebben dan ook het volste recht om met de hulp van een rechtbank en deurwaarder zo’n staking te laten beëindigen.