Architect van de klare lijn

Hij is gek op Hergé, Le Corbusier en bovenal op de stad Tokio, waar hij op handen wordt gedragen. De 39-jarige Christian Biecher, de nieuwe ster aan het trendy architectuurfirmament, belichaamt beter dan wie ook de tijdgeest – tussen ritme en nonchalance.

Parijs (Frankrijk).

Ruim 60 % van de kantoorprojecten van de Franse architect en designer Christian Biecher is voor het buitenland bestemd. Architecturale projecten, maar ook design van producten, variërend van lampen uit geblazen glas voor de Venetiaanse fabrikant De Majo tot een meubelcollectie voor de Amerikaan Bernhardt. Soepele lijnen, vlakke tinten. “Zoals bij de meeste Belgische striptekenaars herken je mijn fabrieksmerk aan de klare lijn,” vindt Biecher. De klare lijn staat voor duidelijkheid, lineariteit, stabiliteit – maar dan wel in een coole eigentijdse interpretatie. Kortom, hip en hot, maar niet chaotisch.

Christian Biecher is een jongen van zijn tijd. Hij draagt een kasjmieren trui van Hermès en aan zijn pols prijkt een Rolex, maar hij woont in Oberkampf – een bohémienwijk in Parijs – en bruncht op zondag chez Prune, een opgelapt eettentje aan het populaire Saint-Martinkanaal. De buitengewoon begaafde architect en designer, die op amper 39-jarige leeftijd al kan bogen op een indrukwekkend aantal realisaties over de hele wereld, surft onbetwist tussen luxe en ongedwongenheid. Elegantie zonder pretentie, dat vormt ongetwijfeld een van de hoofdredenen van zijn succes . Op nauwelijks vijf jaar tijd is Biecher, een man met Tom Ford-trekken, uitgegroeid tot één van de boegbeelden voor de hedonistische dertigers, liefhebbers van de elektronische pop en de virtuele wereld.

Voor velen is zijn naam synoniem met Korova, het befaamde restaurant van de beautiful people van France 2-vedette Jean-Luc Delarue en Hubert Boukobza, waarvoor hij in 2000 tekende en dat hem mediabekendheid zou opleveren. Een oppervlakte van 450 vierkante meter, vlakbij de Champs Elysées, een spel van warme en koele tinten, een spectaculaire inrichting die hulde brengt aan de jaren zeventig, een sfeer die bij een club past – het concept van Korova is goed voor een kleine revolutie, maar de roem duurt niet lang. Nauwelijks drie jaar na de opening legt het meest trendy restaurant van Parijs, waar men kip met cola serveert, de boeken neer. Het sluit zijn deuren voorgoed. De hamer volgt.

Een pijnsteek voor de architect, maar deze tegenslag lijkt zijn enthousiasme voor een nieuw project met dezelfde Hubert Boukobza niet te temperen: een toekomstig megarestaurant (140 couverts) dat gepland wordt in het Musée des Arts Décoratifs, in het Louvre. De werken zijn wel al zeven maanden uitgesteld.

Streng maar sensueel

De hand van Biecher, die zich uit in soepele nonchalance en extravagante asymmetrie, geeft vorm aan de tijdgeest, klaar om de commerciële luxearchitectuur te valoriseren. Minder recentelijk waren dat de winkel Joseph (2000) in Parijs – met geïntegreerd restaurant in navolging van Colette en het Armani Café – en de Turbuilding in Tokio (2001), een hightechgebouw dat een verzameling winkels omvat.

Vandaag is dat Estnation, een modewinkelketen die weldra zijn tweede boetiek in de Japanse hoofdstad zal openen. In het land van de rijzende zon is Biecher het idool geworden van wat men de French touch-beweging noemt, een golf van in het buitenland zeer gewilde Franse designers, waarvan Biecher terecht zegt dat ze “een mélange van strengheid en sensualiteit” vertegenwoordigen.

Hij omschrijft zichzelf veeleer als een maximalistisch ontwerper: een maximum aan effecten met een minimum aan vormen. Zijn aanpak is spectaculair, ostentatief, maar gespeend van overbodigheden. Daar is de klare lijn weer. De Fransman geeft toe dat hij voor Japan, waar hij al tekende voor de hoofdzetel van stilist Issey Miyake en het markante kantoorgebouw Mitsui Pavilion, aangemoedigd door de stedelijke context een wat minder zachte taal dan gewoonlijk hanteerde. Lees: minder rondingen en meer hoeken. Al van na de oorlog moedigt Tokio de meest verbijsterende projecten aan. Zo wil de stad zich doen gelden als de absolute koploper van de architecturale avant-garde. De deconstructie van vormen en het ultraminimalisme zijn daar schering en inslag, terwijl ze elders de spreekwoordelijke uitzondering vormen. Het radicalisme van de Biecher-stijl made in Japan komt tot uiting in de Tur building via mezzanines doorbroken met bow-windows in gespannen stof, die de gedaante aannemen van reusachtige vaten. In Estnation komt de stijl tot uiting door gebroken diagonalen op een uitzonderlijke manier in elkaar te laten passen.

Maar het gebeurt ook wel dat Biecher het typische universum van Tokio, van lichtende reclameborden en kleurrijke stimuli, naar huis exporteert, zoals het videosalon van het Pavillon de l’Arsenal van Parijs illu- streert. Een kronkelend labyrint van felroze doorschijnende wanden omkaderd door een lichtgevende band die het belang beklemtoont dat de architect aan het spel tussen materiaal en licht hecht, of dat nu artificieel is of niet. “Natuurlijk licht vormt een wezenlijk element in mijn projecten. Le Corbusier beweerde trouwens dat architectuur staat voor het juiste en prachtige spel van volumes onder licht. Die uitspraak vat alles samen.”

Niet altijd glamour

Christian Biecher leerde al snel culturele grenzen overschrijden. Nog voor hij zijn studie aan de school voor architectuur van Paris Belleville heeft voltooid, wordt hij in 1985 assistent van Bernard Tschumi in New York. Die Zwitserse architect, een gere- nommeerd theoreticus, ontwerper van het kunstcentrum Le Fresnoy in Tourcoing, is bekend om zijn vergelijking van de architectuur met de filosofie en de hedendaagse kunst. Dankzij zijn mentor wordt Christian Biecher benoemd tot assistent-professor aan de Columbia University van New York, waar hij van 1989 tot 1997 twee seminars per jaar geeft. De eerste tekenen van een internationale roeping.

De zoon van een leraarspaar uit de Elzas beleefde zijn debuut in Frankrijk, ver van de Parijse drukte. In Carcassonne verbouwt hij medio jaren negentig een departementale bibliotheek. Vervolgens richt hij in Straatsburg, zijn geboortestad, een huis in dat reeds volledig aan natuurlijke verlichting is gewijd. Twee opdrachten die buiten de spotlights blijven, maar waarover hij graag praat, omdat hij weigert om de genres hiërarchisch in te delen. Enkele maanden vóór het Korova was hij nog bezig met de uitbreiding van een ziekenhuis in het Pas-de-Calais. Niet echt een glamourvolle job. Zijn bekendheid heeft daar niets aan veranderd. Zijn volgende geesteskind is trouwens geen kledingzaak, maar een kinderdagverblijf in het twaalfde arrondissement in Parijs.

Antoine Moreno

Christian Biecher omschrijft zichzelf als een maximalistisch ontwerper: een maximum aan effecten met een minimum aan vormen.

“Le Corbusier beweerde dat architectuur staat voor het juiste en prachtige spel van volumes onder licht. Die uitspraak vat alles samen.”