ArcelorMittal: Vakbond moet op de blaren zitten

De warme lijn van de Luikse fabriek van ArcelorMittal gaat toe. 600 van de 3000 jobs bij Arcelor Luik verdwijnen. Prompt roept de Luikse FGTB op tot nationalisatie.

Wat voor Dexia kon, moet voor de Luikse staalfabriek ook kunnen, zo luidt het bij de Waalse socialistische vakbond. De Belgische regering beweerde dat Dexia een systeeminstelling is en dat daardoor nationalisatie onvermijdelijk was. ArcelorMittal is duidelijk geen systeembedrijf: de Waalse economie wordt hard geraakt maar niet ten gronde gericht. Nationalisatie van ArcelorMittal is dan ook onzin tenzij men de kortetermijnbelangen van een beperkte belangengroep (de Luikse metallo’s) laat primeren op die van de rest van de maatschappij.

De Belgische overheden dreigen echter zichzelf tegen te komen in deze dossiers. Het argument dat Dexia een systeembank was of is, hebben we hier altijd bestreden. Dexia diende in stand gehouden te worden om voor bepaalde aandeelhouders, zoals bijvoorbeeld Arcofin, tot een ‘redelijke’ oplossing te kunnen komen. Economisch en financieel viel er veel meer te zeggen voor een gecontroleerde ontmanteling van Dexia, met verkoop van de betere stukken aan derden.

Overigens zouden de vakbonden van ArcelorMittal toch ook even in eigen boezem moeten kijken. De fabriek in Luik is zonder discussie ook slachtoffer van de slappe conjunctuur en van de structurele overcapaciteit in de staalsector. Daar kunnen, uiteraard, de Luikse vakbonden niks aan doen. Dat de concurrentiepositie van de Luikse vestiging als gevolg van hoge loonkosten in het gedrang was, vormt een materie die al veel dichter bij vakbondsverantwoordelijkheid aanleunt.

Waar de vakbonden wel de volle verantwoordelijkheid voor dragen, is de gijzeling van de directie van AM Flémalle door 30 vakbondsverantwoordelijken eerder deze week. Die actie maakte grote indruk op de wereldwijde leiding van Arcelor Mittal. Ze reduceerde drastisch de sowieso al slinkende aantrekkelijkheid van het openhouden van de Luikse vestiging.