ARBEIDSDUURVERMINDERING

Twee Britse onderzoekers, Marcus Rubin en Ray Richardson, hebben onderzoek verricht naar de arbeidsduurvermindering die het gevolg was van de campagne door de Engelse engineeringvakbond in de jaren 1989-1991.

De arbeidsduur daalde toen van 39 naar 37 uur zonder loonverlies. De loonkosten stegen daardoor met minimaal 5,4% (in het scenario dat de vrijgekomen tijd volledig werd opgevangen door nieuwe jobs) en maximaal met 7,6% (als de ruimte volledig werd opgevangen met overuren). Gezien de loonkosten 13% van de totale omzet betekenden, kostte de arbeidsduurvermindering maximaal 1% van de omzet.

Totnogtoe had onderzoek uitgewezen dat arbeidsduurvermindering de productiviteit de hoogte injaagt. Dat blijkt echter helemaal niet uit het werk van Rubin en Richardson. Ook de output werd niet beïnvloed door de arbeidsduurvermindering. Die bleef volledig afhankelijk van de gerealiseerde verkoop. En ook het loon bleef – zoals gezegd – identiek.

Conclusie: de arbeidsduurvermindering had vooral een effect op de tewerkstelling. Soms meer jobs, maar vaak ging het om het behoud van jobs die anders verloren zouden zijn gegaan. Het loonbehoud had wel een negatief effect op de graad van tewerkstellingscreatie of -behoud. De tewerkstellingsgroei was het duidelijkst voor handarbeiders in een productieomgeving.

De auteurs geven ook een belangrijke waarschuwing mee. De arbeidsduurvermindering heeft een effect op de tewerkstelling “wanneer ze wordt ingevoerd bij individuele ondernemingen. Dit betekent niet noodzakelijk dat arbeidsduurvermindering in alle ondernemingen de tewerkstelling zou verhogen. De conclusies vormen geen basis om te pleiten voor een algemene arbeidsduurvermindering als een oplossing voor de werkloosheid.”

De micro-economische analyse mag niet zomaar worden veralgemeend tot een macro-economische. Een algemene arbeidsduurvermindering zal alleen jobs creëren als er een overvloedig aanbod van arbeid bestaat. Dat zal altijd zo zijn op ondernemingsvlak, ook nog op sectoraal vlak. Arbeid kan immers verschuiven van de ene plaats naar de andere. Maar het is helemaal niet vanzelfsprekend dat, als alle sectoren mee in de dans springen, de werklozen de jobs kunnen innemen die vrijkomen door de arbeidsduurvermindering. Het laatste onderzoekswerk zou eerder het tegendeel aantonen. De auteurs suggereren wel dat enige, in de tijd beperkte, overheidssteun voor arbeidsduurvermindering in individuele ondernemingen de tewerkstelling kan verhogen.

Marcus Rubin en Ray Richardson, “The Microeconomics of the Shorter Working Week”, Ashgate Publishing, 1998, Aldershot (Engeland), 172 blz.

ISBN: 1-85972-482-5

Info: Ashgate Distribution Services, Tel. (00-44) 12.52.33.15.51, fax: (00-44) 12.52.34.44.05.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content