BAKKEN KRITIEK kreeg ze over zich heen. Na haar eerste persconferentie als voorzitter van de Europese Centrale Bank (ECB) was Christine Lagarde de schlemiel van dienst. Ze had geblunderd: ze kon de financiële markten er niet van overtuigen dat de ECB de juiste maatregelen nam om de gevolgen van de coronacrisis in te perken. Na haar persconferentie doken alle beurzen zwaar in het rood. Het werd de zwartste beursdag sinds de crisis van 2008.
In tegenstelling tot de Amerikaanse centrale bank liet Lagarde zich niet leiden door de verwachtingen van de financiële markten. Ze kondigde geen renteverlaging aan. En ze wees op de verantwoordelijkheid van de Europese politici om een gecoördineerd begrotingsbeleid te voeren. Haar slip of the tongue dat de ECB er niet is om de spreads (de kredietrisicoverschillen) tussen bepaalde landen te managen, is fundamenteel correct – zij het slecht getimed.
Nu het stof is gaan liggen, kunnen we de verdiensten van de ECB-besluiten benadrukken. Een renteverlaging zou nauwelijks effect hebben gehad op de kredietverstrekking en de economie. Dan maken de maatregelen om het bankensysteem van voldoende liquiditeiten te voorzien meer kans. Europa is de Verenigde Staten niet. In Europa zijn bedrijven voor 80 procent aangewezen op financiering door de banken en slechts voor 20 procent op marktfinanciering.
Iedereen ging ervan uit dat de ECB de grenzen van haar monetaire beleid had bereikt. Met de invoering van een duaal rentesysteem en de flexibiliteit van financieringsprogramma’s voor de lange termijn voor de banken (de LTRO’s) heeft de instelling een nieuw wapen gecreëerd. Dat moet haar toelaten de reële economie beter te ondersteunen, het financiële systeem van voldoende liquiditeit te voorzien en een nieuwe grote financiële crisis als in 2008 te voorkomen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier