ANDRÉ LEYSEN HEEFT 100 % GELIJK

De auteur is directeur van Trends. Reacties: frans.crols@trends.be

H err Leysen bekampt de Duitse werknemershoogmoed, Geert Janssen waardeert een verschuivend Duitsland. Geert Janssen is een kleine ondernemer in de standbouw. Hij werkt met witte losse arbeiders die per bestelling worden aangeworven. Voor zwartwerk past hij. De klanten zijn internationale kledingmerken die bij hem gewaagde en mooie showstukken bestellen voor beurzen in Florence, Parijs, Kopenhagen en Berlijn. Janssen wees in de zomer zijn Belgische freelancers de deur. De heren zijn gemakkelijk ziek, sturen hun kat op het laatste ogenblik – als de vliegtuigtickets besteld zijn -, verschuilen zich achter gemekker om te saboteren wat beloofd is. Niet alleen blijven met 265.845 Vlaamse werklozen (een pak werklozen is niet geregistreerd) 33.835 vacatures in Vlaanderen open, ook kosten de Belgische werknemers veel. Geert Janssen werkt sinds einde augustus met de bekwame, trouwe en goedkopere vaklui van Duitse interim-kantoren. Bijna 5 miljoen werklozen temperen de luiheid en de plantrekkerij van de ‘werkers’. Zo ver zal het ook eerst bij ons moeten komen. De Vlaamse bonzen en politici vinden een kwart miljoen werklozen te weinig om het roer om te gooien. Liever rollen de angsthazen de problemen voor zich uit.

Hoeren en snoepreisjes. Als Duitsland na 18 september een nieuwe premier en coalitie heeft, dan is de wereldeconomie beter af. Ook de Belgische economie door de grote invloed van de Duitse dynamiek op onze export, op de grote Duitse dochters in Vlaanderen, op de richting die de Vlaamse vakbondsmensen kiezen (de Franstalige syndicalisten spelen verder marxistische klassenstrijd met hun Gallisch besnorde en vlezige leden). Echter, de Duitse motor kan maar ten volle ronken zonder Mitbestimmung.

André Leysen heeft een Vlaams hart met daarop Duits eelt. Als niet een kent hij professioneel, politiek en familiaal de oosterbuur. Hij voerde met beheers-te woede jarenlang de pen in de Duitse kwaliteitspers tegen de macht van de syndicalisten in de raad van bestuur van de Duitse Grossunternehmen. In die raden van bestuur ( Aufsichtsrat) bezetten de vakbonden tot de helft van de zetels. Dat heeft ooit geleid tot een redelijke koers van de syndicaten. Maar in tijden van een internationale Wende waaraan Duitsland niet ontsnapt, is de Mitbestimmung een absurditeit. Zij moet onder de klei, en niet uitsluitend wegens het bederf dat daaruit volgt (hoewel dat al een goede reden is).

Peter Hartz, een vriend van bondskanselier Gerhard Schröder en architect van de soepeler Duitse arbeidsmarkt, was personeelschef van Volkswagen voor hij weg moest. VW corrumpeerde de arbeidersafgevaardigden van de Aufsichtsrat met hoeren, snoepreisjes en luxe om hen achter de raadsbesluiten te krijgen. Zij moet onder de klei omdat de Mitbestimmung misbruikt wordt om de noodzakelijke veranderingen van de betaling, mobiliteit, bestaffing in de bedrijven te beletten. De Duitse ondernemingen staan zieliger in de internationale economie dan goed is voor hen en hun buren. De Mitbestimmung is daar zwaar debet aan. Zij moet onder de klei omdat in tijden van Umbruch de Mitbestimmung een handigheidje is voor aangeschoten managers. Baas Jürgen Schrempp van DaimlerChrysler vlucht eindelijk na de puinhoop bij de autobouwer. Schrempp vleide de vakbonden om zijn hals van het hakblok te houden.

Societas Europaea. Gérard Mestrallet belooft een Societas Europaea bij Electrabel-Suez om de trots van de Belgen te verzoeten. De Europese Vennootschap is een idee dat 55 jaar (!) oud is en vierkant bestreden werd door de Duitse vakbonden. Koste wat het kost moest daarin de werknemersparticipatie prijken. De democratische verkozenen van Europa – en dat zijn niet de syndicalisten – stemden pas vorig jaar een verwaterde Societas Europaea. In 1949 is er een eerste spoor van de Europese Vennootschap bij de Raad van Europa. De Duitse vakbonden vreesden dat ondernemingen op hun grondgebied zich zouden onttrekken aan de Mitbestimmung door de Societas Europaea. De Top van Nice besloot om de werknemersparticipatie in de Europese Vennootschap te concentreren rond informatie en consultatie en een beperkte werknemersfractie in de raad van bestuur.

In de herfst van 2004 bepleitte Klaus Franz, voorzitter van de groepsondernemingsraad van Opel AG, om alle dochterondernemingen in Europa – ook Opel in Antwerpen – te fuseren tot een Europese Vennootschap met zetel in Brussel. Dat zou de bedrijfskosten drukken en het banenverlies milderen. General Motors had zo zijn greep op de Europese activiteiten kunnen versterken en de Mitbestimmung temmen. De hartenwens van Klaus Franz is onder krakeel begraven. Het laatste woord viel echter niet.

Meer Duitse moed en werkelijkheidszin na 18 september zal werknemers van aan de Rijn aantrekkelijker houden voor Geert Janssen dan werknemers van aan de Schelde. Men zegge het aan Luc Cortebeeck en Xavier Verboven, de cherubs van onze vakbonden.

Frans Crols

Mitbestimmung is arsenicum voor de Europese economie.