Ambrozijn

Feestelijk en royaal tafelen tegen makkelijk verteerbare prijzen.

Restaurant Ambrozijn opende in 1999 zijn deuren en wist in relatief korte tijd een goede reputatie op te bouwen. Trekpleisters vormen de menu’s, die de mogelijkheid bieden om voor 50 euro uitgebreid en feestelijk te tafelen.

Wie Ambrozijn bezoekt, merkt meteen dat hij zich in een ‘maison de bouche’ bevindt. Kris Lismont en echtgenote Agna komen toegesneld om de gasten uit hun mantels te helpen. Kris Lismont is een attente zaaldirecteur. Broer Johan staat aan het fornuis en blijft onzichtbaar. De twee gingen samen naar de koksschool van Koksijde. Kris trok naar het sterrenrestaurant Bruneau in Brussel, waar hij drie jaar in de bediening werkte. Johan kwam wat later naar Bruneau en bleef er twee jaar. De broers trokken vervolgens naar Limburg, deden extra ervaring op in de betere eethuizen van de streek en verbouwden het huis van hun grootouders tot het restaurant Ambrozijn. Daar ontpopte Johan Lismont zich tot een vaardige, conservatieve kok, die trouw blijft aan de Frans-Belgische room- en boterkeuken.

Succesnummers van de huidige spijskaart zijn: carpaccio van ossenhaas, truffelpanade, parmezaankrullen en raketsla (14 euro), stoofpotje van zeetong, rivierkreeften en wijngaardslakken (14,50 euro) en waaier van staartvis en gedroogd spek, puree van erwt en gefruite prei (22,50 euro). Kris Lismont is een gediplomeerd wijnkeldermeester en stelde een wijnkaart samen met vooral kleine en grote Franse wijnen.

Wij kozen het ‘Feestmenu’ (36 euro, plus 14 euro voor de drank). Er kwamen warme broodjes en rijke hapjes, zoals praline van zalm gevuld met geraspte knolselder in mayonaise. De eerste bereiding bestond uit een flink blok ganzenleverterrine, geserveerd op een mengeling van appel, peer en rozijnen. Bij dit gerecht kwamen drie sneden krenten- en notenbrood. Het glas werd gevuld met een friszoete Domaine du Tarriquet, Côte de Cascogne 2001, volgens ons te overheersend om aan het begin van de maaltijd geserveerd te worden. De tweede bereiding bestond uit bladerdeeggebak met in boter krokant gebakken scampi, gestoofde tomaat met basilicum en dillesaus. In het glas kwam een Givry, Côte Chardonnay 2000, een fijne en lichte wijn met mineraalachtige toets, die na de zoete overvloed van zijn voorganger plaats moest vrijmaken. Nummer drie was gebakken kabeljauwfilet met erwtenpuree, truffelkaaskoek, dijonaise en gebakken kasteelaardappelen, een machtige bereiding opgediend met een mooie, volle Australische Chardonnay Frankland Estate 2000. Te lang gegaard vlees van everzwijnfilet kwam op het bord met gestoofde spruiten, shii-take (op de kaart stond ‘bospaddestoelen’), veenbessen, gebakken aardappelpuree met prei en spek. Bij dit rijke gerecht kwam een rode Vacqueynas als Côte du Rhône met rood fruit en kruidige elementen. Als nagerecht was er compacte pudding van witte chocolade met een cappuccino van mokka. Ten slotte kwamen er nog twee bordjes ambachtelijk gemaakt snoepgoed en een rekening van nog geen 50 euro per persoon – een prijs die lichter op de maag lag dan het rijke eten.

Pieter van Doveren [{ssquf}]