‘Als een jongere in China faalt, is de virtuele wereld vaak een vluchtweg’

‘Alleen al in Chongqing zijn er duizenden tieners die dagelijks meer dan 10 uur achter hun pc doorbrengen en in het ergste geval zelfs stoppen met school. De hoge verwachtingen die ouders en grootouders aan hun (klein)kind stellen, leiden tot een immense druk.’ Dat zegt Pieter Verstraete, bedrijfsadviseur in China.

Ons tafeltje staat op het glazen observatiedek van een hotelbar in Chongqing. Naast mij zitten meneer Guo, mijn jarenlange trouwe zakenpartner in China, en meneer Wang. Hij is de regionale manager van Sinopharm. Guo en Wang zijn schoolvrienden die na hun studie in de farmabusiness zijn gestapt, met succes.

“Ik heb een gigantisch verkoop- en distributienetwerk”, zegt meneer Wang. “Welke Europese producten – licenties van westerse geneesmiddelen of voedingssupplementen – kun jij erin kwijt? We starten een nieuw bedrijf. Jij regelt de licentieovereenkomsten in Europa, ik de verkoop. Meneer Guo, die we allebei al jaren kennen en vertrouwen, staat garant voor de deal.”

Het is dat soort opportuniteitsdenken dat de gemiddelde westerling tegelijk frustreert en energie geeft. De frustratie komt voort uit de vaagheid van de vraag: alles kan, maar hoe gaat het concreet? De energie komt van de snelheid van uitvoering en natuurlijk de marktkans.

De volgende ochtend belt meneer Guo me op met de vraag of ik die dag iets te doen heb. “Ik heb interesse in een investering en wil je mening.” Ik ken meneer Guo al lang genoeg om geen vragen te stellen en gewoon te zien wat op me afkomt. Een halfuur later laveren we door de stadsjungle van Chongqing, een agglomeratie met 30 miljoen inwoners.

Het investeringsproject blijkt een hulpcentrum voor gameverslaafde tieners. Scholen en ziekenhuizen die geen blijf meer weten met radeloze ouders van verslaafde jongeren, verwijzen hen door naar dat centrum. Alleen al in Chongqing zijn er duizenden tieners die dagelijks meer dan 10 uur achter hun pc doorbrengen en in het ergste geval zelfs stoppen met school. De hoge verwachtingen die ouders en grootouders aan hun (klein)kind stellen, leiden tot een immense druk. Als een jongere faalt of zelfs maar de indruk wekt niet aan de verwachtingen te kunnen voldoen, is de virtuele wereld vaak een vluchtweg.

We lopen door de wandelgangen met veel leslokalen. De eerste halte is de trofeeënkast met bekers voor ‘Aziatisch Kampioen Counterstrike’ of ‘Chinees Kampioen FIFA’. De stichters van het bedrijf zijn oud-kampioenen in het gamen, wat hen een heldenstatus geeft bij de adolescenten. Psychologen leren de tieners overdag verantwoordelijk om te gaan met het gamen. Sociale vaardigheden worden opgebouwd tijdens de groepstherapie, en sessies met de ouders zijn cruciaal om het zelfbeeld van de kinderen weer op te krikken.

Ook de ouders worden bijgeschoold over onlinegaming. De ondernemers bestrijden de perceptie dat gaming tijdverlies is en tonen de carrièrepaden in e-sports, zoals professioneel gamer, spelontwikkelaar of journalist. In China alleen al draait de game-industrie een omzet van meer dan 20 miljard euro – de grootste gamingmarkt ter wereld.

Meneer Guo luistert naar de uitleg over het hulpcentrum en knikt instemmend als de medewerkers mijn vragen over het zakenmodel beantwoorden. Ik heb Guo’s enorme appetijt om bij te leren altijd gewaardeerd. Hij is bescheiden genoeg om anderen niet de les te spellen, iets waar menig zakenman met zijn status wel last van heeft. Net voor we in de lift stappen, vraagt hij aan de medewerkers om de papieren op te maken. De gameondernemers van het hulpcentrum glunderen.