Al-Sahaf in Wallonië

Het VEV/Voka en de Vlaamse vakbonden moeten samenspannen om te voorkomen dat Louis Michel ( MR) opnieuw minister van Buitenlandse Zaken wordt.

De pressiegroepen voor een werkbare Vlaamse economie hebben de plicht en het recht om te lobbyen. Sinds de grondwetsherziening van 1993 beschikken de Belgische gemeenschappen en gewesten over de mogelijkheid om een eigen buitenlands beleid te ontwikkelen. Vandaag kan dit folkloristisch klinken, want we missen de ervaring om met die bevoegdheid om te gaan. Op woensdag 23 april confronteren politici, diplomaten en academici elkaar over ‘Het Vlaams buitenlands beleid en de Belgische federatie’ tijdens een studiedag in het Vlaams parlement. De organisator is een nieuwe universitaire denktank, het Centrum voor de Studie van de Vlaamse Buitenlandse Betrekkingen van de Universiteit Antwerpen.

Louis Michel is een ramp voor de buitenlandse betrekkingen van Vlaanderen. Zijn beleid is een exclusief Waals-Frans ratjetoe en premier Guy Verhofstadt (VLD) durft zelden op te treden. Michel is een opportunist. De schade die hij met zijn woorden en daden heeft aangericht, kunnen we in de volgende vier jaar missen. De Navo vindt ons hatelijk, de Amerikanen lachen met de dwergen van Brussel, in Congo telt België niet mee, de Benelux is uitgehold, de drie opposanten – Rusland, Duitsland en Frankrijk – hadden geen boodschap aan België in Sint-Petersburg. Een tuinkabouter die standbeeld van Napoleon wil worden, zoekt moeilijkheden.

Elke organisatie heeft nood aan een grapjas. De Irakese minister van Informatie Said Al-Sahaf bracht in Bagdad de koddige noot in een dramatische situatie. In België vervult Louis Michel een gelijkaardige rol. Wat vindt hij zich knap en machtig en belangrijk. De burgemeester van het Waalse stadje Jodoigne/Geldenaken zou België opnieuw op de kaart gezet hebben. Weinig van gezien, behalve de gladde woorden van Dominique de Villepin over “les Belges courageux”.

Terwijl Michel courageus blijft voorthollen, moet De Villepin van zijn chef, de Franse president Jacques Chirac, redden wat er te redden is. Het Belgische buitenlandbeleid is een verdrietige zaak. Zelfs ons initiatief om een Europees defensiebeleid van de grond te krijgen, zal de al broze samenhang van de Europese Unie verder aantasten. Kan de euro op langere termijn overleven in een politieke unie die weinig behoudt van een unie?

Louis Michel boekt in Vlaanderen applaus bij links. De witte vredesvlaggen verslonzen in de progressieve wijken van Vlaanderen. De satan van Washington heeft de satan van Bagdad verdreven. De vredesmilitanten kunnen niet smullen van het spektakel van Amerikanen in body bags.

De precisiebommen waren precies. De burgerbevolking van Irak is gespaard gebleven zoals nog nooit in een oorlog. De Franse neokolonialistische interventies in Afrika, niet gesteund door de VN, kosten meer mensenlevens. De leunstoelgeneraals zijn eraan voor hun handenwringen en alarmisme op VRT, VTM en BBC World. De olieputten branden niet, de fedayeen en gardisten wierpen hun wapens weg, de inname van Saddamograd was eenvoudig, de Arabische ‘straat’ is boos op haar eigen landsleiders.

De afbrokkeling van het feodalisme-autoritarisme in Irak, Syrië, Iran, Marokko, Algerije zal een bevrijding betekenen. Niet de islam is een probleem, wel de feodaliteit van het Midden-Oosten en aan die feodaliteit heeft het Westen veel schuld.

Frans Crols