AKSENTEN

TE KIJK. NELL

Opgevoed in een blokhut temidden de bossen, door een gehandicapte spraakgestoorde moeder, is Nell (Jodie Foster) een natuurkind dat nog nooit van de beschaving heeft gehoord. Wanneer de moeder sterft, wordt deze “nobele wilde” ontdekt door een plattelandsdokter (Liam Neeson), die haar samen met een psychologe (Natasha Richardson) zal trachten binnen te loodsen in de twintigste eeuw. Uiteindelijk wordt het onduidelijk wie van beide partijen het meeste zal leren uit die verrassende konfrontatie. Een verstandige, gevoelige prent van Michael Apted (Gorilla’s in the Mist, Thunderheart..) met een alweer verbluffende Jodie Foster, die wel eens haar derde oscar zou kunnen gaan ophalen.

SUTURE

De meest bevreemdende, originele en uitzonderlijke thriller van het jaar, al was het maar omdat het uitgangspunt van deze film-noir in korrelig zwart-wit, ook alles met een verwarring in die twee kleuren te maken heeft. “Suture” (het woord betekent “hechting”) is een verhaal over twee identieke tweelingbroers : de één een genadeloze schurk, de ander een eerlijk man. De desoriëntatie zit hem hierin dat alleen wíj als publiek lijken te zien dat de ene broer zwart is, en de andere blank. “Suture” is dan ook een vrij virtuoze studie over identiteit. Want wat gebeurt er als de “goede” broer na een ongeluk met amnesie wakker wordt, en denkt zijn doortrapte, slechte broer te zijn ? Een meer dan beloftevol debuut van Scott Mc Ghee en David Siegel.

TIPS

Nog altijd schandalig, vooral omdat het zo schandalig plezierig en opwindend is, dit amoreel fresko van de onderwereld in Los Angeles door wonderkind Quentin Tarantino.

In afwachting dat landgenoot Gérard Corbiau dan toch een oscar zou winnen voor ons land, gaat u maar beter nu al kijken naar dit somptueuze muziekdrama over de beroemde kastraat.

Rainer Werner Fassbinders meedogenloze huwelijksdrama is al 22 jaar oud, en toch is het nog één van de meest moderne en intense filmervaringen die je dezer dagen in de bioskoop kan opdoen.

Een film over de liefde : schoon maar triestig. Nieuw Vlaams filmtalent als Frank Van Passel, en prachtige akteurs als Antje De Boeck, Frank Vercruysse en Ann Petersen verdienen we niet als we er niet naar gaan kijken.

Als finale voorbereiding voor de opstoot van de oscarkoorts is dit knotsgekke epos over de “idiot savant” Tom Hanks verplichte visie.

JODIE FOSTER IN “NELL” Op weg naar haar derde oscar ?

QUIZZ SHOW. HOE DE BUIS HAAR ONSCHULD VERLOOR

Robert Redford verpakt een drama over de leugenachtigheid van de media in een tragikomische satire. Als koning kijkcijfer regeert…

Op een moment dat we definitief een nieuw televisietijdperk lijken in te gaan, brengt de nieuwste film van eeuwige wonderboy Robert Redford ons terug naar de eerste gloriedagen van het eenogige monster, voor een cynische parabel over hoe de buis haar onschuld verloor. Het verhaal van Quizz Show baseert zich op het grote televisieschandaal dat in de jaren ’50 heel Amerika schokte. Charles Van Doren, gerespekteerd en welopgevoed academicus, was de intellektuele vedette van het fenomenaal suksesvolle NBC-kwisprogramma Twenty-One. Naarmate hij tot ieders stijgende ver- en bewondering als perfekte antiheld zijn kennis etaleerde, stegen ook de kijkcijfers tot astronomische hoogten. In 1959 kwam de ontluistering, de schok die als een aardbeving door het nog schijnbaar onbezoedelde medialandschap trok : het hele suksesnummer van Van Doren was opgezet spel geweest. Als een volleerd akteur had de man aarzelend en zwetend, koudweg de antwoorden gereproduceerd die hem van tevoren werden doorgespeeld. Alles ter meerdere eer en glorie van koning kijkcijfer.

Redford verpakt dit drama over de leugenachtigheid van de media in een tragikomische satire, die toont wat iedereen weet, maar toch telkens probeert te vergeten : dat televisie en etiek samen gaan als schaap en wolf. Maar Quizz show trekt dit faits-divers ook wijder open, en maakt er een drama van, over geschonden integriteit. Het misbruikte vertrouwen van een volk dat via de televisie op zoek is naar een nieuwe mytologie en nieuwe helden. De geperverteerde idealen van de man die opgaat in de kick van beroemde-Amerikaan-zijn. En tenslotte de opgeblazen fundamenten van het Amerikaans liberalisme.

De film heeft opzettelijk een minder bekende cast. Ralph Fiennes, een revelatie als kampkommandant in Schindler’s List, zet een zeer geloofwaardige Van Doren neer, die zichzelf blijft wijsmaken dat hij het doet voor de goede zaak. John Turturro speelt op uitzinnige wijze de tegenkandidaat, die het als underdog en allochtoon moet opnemen tegen de charismatische held van blank protestants Amerika. Rob Morrow is de bezeten speurneus die zijn tanden in de zaak heeft gezet, en niet meer wil lossen. Het is impressionant ensemblespel, in een elegante regie, en de smokings mogen nu al gestreken worden voor de oscarceremonie.

Toch heeft de film het vreemd genoeg aan de Amerikaanse kassa’s niet zo erg goed gedaan. Wat op zijn beurt weer de stelling van Redford zou kunnen bewijzen : het publiek wil het niet weten. Het publiek wil bedrogen worden door de entertainmentindustrie, omdat televisie de nieuwe opium is voor het volk. Robert Redford heeft met stellingen als deze nog maar eens zijn aparte status in Hollywood bevestigd : de golden boy van het instituut, die af en toe eens staat te pissen tegen de voordeur.

NIC BALTHAZAR

RALPH FIENNES, CHRISTOPHER MACDONALD EN JOHN TURTURRO IN “QUIZZ SHOW” Robert Redford plast nog eens tegen de voordeur van Hollywood.

= negatief bevonden ; = redelijk ; = positief ; = aanbevelenswaard ; = uitmuntend.

Hollywood verhuist. Of dan toch de topmanagers en zogenaamde “power brokers” die het in Hollywood over de centen te zeggen hebben. Geteisterd door aardbevingen, modderstromen, riots en regenval beginnen de beleidsmensen van de filmindustrie zich meer en meer te begeven naar de bronnen van de geldstroom : naar New York. Als zelfs de ongekroonde koning van filmland Steven Spielberg meer in “the big apple” zit dan in “sunny California”, dan is het hek helemaal van de dam !

De dag dat ook de produktie van film en televisie-entertainment wegtrekt uit Los Angeles is daarmee geenszins aangebroken. Maar zij die dankzij de moderne kommunikatie-snelwegen toch de keuze hebben, verkiezen gewoon meer en meer de oost- boven de westkust. Want was het niet Dustin Hoffman die ooit zei : “Wie te lang in Beverly Hills blijft plakken, wordt op de duur een Mercedes. “