AKSENTEN. FILM

TE KIJK

Dit is dus die film waar in de VS zo veel om te doen is geweest. Omdat het zo’n knappe thriller was. Maar vooral omdat de briljante ster van het verhaal, Linda Fiorentino, niet mocht meedingen naar de oscars, eenvoudigweg omdat de film op televisie (HBO) vertoond was, vooraleer die wegens groot sukses daarna pas in de zalen kwam. Fiorentino speelt in dit alweer verbazend donkere verhaal één van de meest koele, gewetenloze en hebzuchtige femmes fatales die de film noir-traditie al heeft voortgebracht.

Doorslecht en uitgekookt gebruikt ze haar agressieve seksualiteit als een wapen, haar superieure brein als een rookscherm om twee mannen in haar duivelse plannen te laten meedraaien. Dankzij het feit dat dit geen groot Hollywood-studioprojekt was, mocht het nog verrassend en roldoorbrekend blijven tot op het einde. Een sterk stuk intelligente suspense van regisseur John Dahl.

LINDA FIORENTINO IN “THE LAST SEDUCTION” Intelligente suspense.

Een best-seller van de goed in de markt liggende Anne Rice (Interview with a Vampire), verfilmd door een hitmaker als Gary Marshall (Pretty Woman) : dan zou het al niet meer mogen misgaan aan de kassa. Zeker niet wanneer je een jolig, licht aangebrand gegeven hebt als twee cops (Dan Aykroyd en Rosie O’Donnel) die undercover moeten in een soort SM-Club-Med, een luxueus eiland waar seksuele fantasma’s in vervulling worden gebracht. Het is flauw, lauw maakwerk dat een stuk minder opwindend is dan men zou durven denken. Anderzijds is het met zijn zedige lolbroekenhumor en zijn onnozele zonsondergangenromantiek dan weer zo onschadelijk en bijna charmant dat je er niet kwaad op kan zijn.

PRIEST

Een stevig overwelfd pleidooi tegen het keurslijf waarin katolieke priesters vandaag gevangen zitten. Tevens gewoon een aangrijpende en pakkende eerste film van de Britse Antonia Bird.

BULLETS OVER BROADWAY

Eén van de geestigste Woody Allens sinds lang. De gangster en de would-be toneelschrijver vinden elkaar op de planken van het onstuimige Broadway van de jaren ’20.

LEON, THE PIG FARMER

Een heel grappige cinema-remedie tegen stereotypering en kulturele vooroordelen. Vanwege twee jonge Britse filmmakers, Gary Sinyor en Vadim Jean.

SHALLOW GRAVE

Wat betekent een klein beetje moord onder vrienden ? Niet zonder enig amusant cynisme stelt de nieuwe Britse surprise-hit “Shallow Grave” deze en andere vragen. Vragen over geld, hebzucht en vriendschap.

Een bom geld plaatsen tussen een aantal vrienden heeft meestal hetzelfde effekt als een varkentje droppen in een watertank met haaien. Spektakel verzekerd. Het gegeven is in de geschiedenis van de film noir dan ook al even vaak gebruikt als het mysterieuze lijk dat plotseling een grote geldschat achterlaat. In de Schotse thrill-comedy zoals men grappig-griezelige nagelbijters tegenwoordig hoort te noemen krijgen we een kombinatie van die twee klassieke tema’s.

Drie redelijk bizarre yuppie-vrienden in Edinburgh nemen er een vierde mysterieuze huisgenoot bij, die al snel in hun huis een stille anonieme dood sterft. Evenwel niet zonder een koffer met heel veel geld achter te laten. De verleiding voor de drie is reuzegroot. Juliet (Kerry Fox) is dokter. “Zij vermoordt toch alle dagen mensen, ” (grappen haar twee “sympatieke” vrienden). Alex (Ewan Mc Gregor) is sensatiejournalist. Hij is thuis in dit soort verhalen. David (Christopher Eccleston) is boekhouder. Hij voelt te veel geld door zijn handen gaan dan goed voor hem is. Hun moreel dilemma is vrij snel opgelost. De praktische uitwerking vindt iets trager zijn beslag. Maar de macabere beslissing wordt toch maar uitgevoerd. Het lijk verdwijnt. De geldschat kan zonder dat iemand er weet van heeft, onder de drie boezemvrienden verdeeld worden.

Wie dacht dat het verhaaltje daar afgelopen was, die heeft nog niet veel films, of mensen die aan geld hebben geroken, gezien. De ziekelijke interesse voor de papieren verleider krijgt bijna groteske proporties. Maar dat is nu net de sterkte van deze konstruktie. De thriller schakelt naar over-drive. Alle personages gaan stevig in het rood, en de verrassende verwikkelingen volgen elkaar op in hoog toerental. “Shallow Grave” slalomt op die manier doorlopend langs de afgronden van de totale ongeloofwaardigheid. Maar de waanzin waarin deze drie sympatieke zij het ietwat cynische dertigers vervallen, hangt een perfekt schrikbeeld op, van hoe hebzucht een mens zo gek kan krijgen, dat hij zelfs vriendschap zou inruilen voor de holle rijkdom van een dikgevulde bankrekening.

Tegelijkertijd blijft “Shallow Grave” vooral ook een heel vermakelijk donker schouwspel, met vinnige, spitse dialogen en uitzonderlijk puntig karakterspel. In de claustrofobische beslotenheid van dat ene appartement wordt de film bovendien een stuk spannender en verrassender dan veel dure Amerikaanse maakprodukten in het thrillergenre. Eens te meer verheft een goedkope, bescheiden Britse produktie zich boven de zware tanks in het veld, gewoon door de originaliteit van zijn idee, en de pittige intelligentie in de uitwerking ervan.

Regisseur Danny Boyle, die tevoren nog enkel in televisie-fiktie zijn sporen had verdiend, wacht waarschijnlijk nog een mooie toekomst. En de Schotse cinema, die normaal slechts films afscheidt met de druppelteller, heeft hiermee alvast een hart onder de riem, en een valies vol geld op de gang. Alleen uitkijken wat ze ermee doen.

NIC BALTHAZAR

DRIE VRIENDEN Geld van vermoorde vierde “vriend” maakt waanzinnig.

TELEX

In de lichtstad waar de gebroeders Lumière zo’n 100 jaar geleden voor het eerst het licht door een projector joegen, is men een jaar lang in de feestroes van de “Centenaire du cinéma”. François Confino, de visionaire scenarist die in 1987 ook al tekende voor de monumentale filmtentoonstelling “Cités-Cinés” heeft nu in Parijs een soortgelijk spektakel opgezet waarmee hij de argeloze bezoeker resoluut de tweede eeuw van de cinema wil binnenloodsen. In zijn “bicentenaire du cinéma” word je niet alleen bestookt met de filmbeelden van het verleden (van Metropolis tot The Mask), maar ook met de technologie van de toekomst. De 4000 vierkante meter filmmagie van Cités-Cinés nummer 2 liggen deze keer uitgestrekt op de Parijse Colline de la Défense.