AFVALBAK

KORTRIJK.

Oudenaardsesteenweg 136, Kortrijk wordt stilaan een begrip voor onze curatoren. “Het is de afvalbak van de Vlaamse vereffeningen,” zucht advocaat Herman Willaert. Het beruchte adres is de zetel waar de ploeg rond Paul Van der Es lege bedrijven naar laat verhuizen.

Dit postbusadres boven een Kortrijkse patissier herbergt sinds 1994 een vijftigtal ondernemingen, waarop Omega Liquidation en CS de vereffening hebben uitgevoerd. En dit volgens een klassiek schema : het pand van het bedrijf X wordt eerst verzilverd ten voordele van de bank en de rest van het bedrijf wordt aan de hand van een schattingsverslag “overgekocht” door een nieuwe onderneming Y, waarin dikwijls een deel van het management van X belangen heeft. In dezelfde operatie verschuiven de aandelen van X naar insolvabele CV’tjes. X wordt omgedoopt tot Kortrijks X en verhuist naar de Oudenaardsesteenweg.

Maar waarom uitgerekend Kortrijk, en niet Gent of Dendermonde ? Willaert : “Onze rechtbank ligt om te beginnen geografisch ver van Antwerpen, waar Van der Es al een zekere reputatie heeft. Van der Es & Co. rekenen bovendien op onze rechtbank van Koophandel, die nogal voorzichtig is voor ze een faillissement uitspreekt. Zo wordt bijna nooit ambtshalve een faling uitgesproken. En is de ondernemer afwezig op de inleidende zitting (wat bij Van der Es meestal het geval is), wordt de zaak verdaagd. Ten tweede geeft de procureur nooit onmiddellijk advies, zodat de periode tussen een dagvaarding en een uitspraak oploopt. Bij (door de vereffenaar uitgelokte) procedurele complicaties soms tot anderhalf jaar.”

Een voorbeeld. Toen de Bank van Breda de Kortrijks Chemicaliën Handel in Kortrijk, en de Kredietbank hetzelfde bedrijf in de Scheldestad dagvaardden, sprak de Antwerpse rechter onmiddellijk een faillissement uit, terwijl zijn West-Vlaamse collega de zaak uitstelde. “Een rechter die draalt om een beslissing te nemen, geeft Van der Es vrijspel,” argumenteert de Antwerpse curator Frans De Roy. “Hij rekt het bestaan van het in se failliete bedrijf tot zes maanden nadat de oorspronkelijke ondernemer eruitstapte. Dat is de verdachte periode waarbinnen bepaalde handelingen die het actief aantasten strafbaar zijn. Zo kunnen we die man niet aanspreken voor het leegzuigen van het bedrijf.”

Wat met de nieuwe aandeelhouders, de cv’s rond Van der Es ? “Die zijn stuk voor stuk insolvabel en gaan op den duur zelf in vereffening,” weet de Kortrijkse rechter-commissaris Marcel Holvoet. En de personen achter die cv’s ? “Het heeft geen zin uitvoerend beslag te leggen op een caravan,” zegt curator Willaert. “Dat is bijvoorbeeld de woonplaats van Sarah Klinkhamers van CS, één van de sleutelvennootschappen. De failliete onderneming heeft meestal geen frank actief, zodat afsluiten de goedkoopste oplossing is.”

De Wase curator Jef Dauwe ontwaart “een netwerk van sukkelaars, die Van der Es in een net pak steekt en gebruikt als zijn stromannen”. Maar Paul Van der Es die niet en face op de gevoelige plaat wil : “Fotografeer mijn rug maar. Het is mijn handelsmerk, mijn tegenstrevers kennen hem het beste.” ontkent dit formeel : “Mijn onderneming BVC is slechts een adviesbureau voor vereffenaars, die ik inderdaad in een net pak steek : een Armani nog wel. Zij zijn verantwoordelijk voor hun daden, mijn partner François Van Boxsom en ikzelf voor de onze.”

Toch laten beide heren af en toe een steek vallen. In het dossier Ergic (zie hoofdverhaal) steken documenten die rechtstreeks naar hen verwijzen. Ook beschikken we over een door Van der Es ondertekende brief (van 7 juli 1995) aan een Meerse notaris, met “instructies in vereffeningstelling Euro-Media” (meer bepaald de ontbinding, aanduiding van een vereffenaar en naamswijziging in Kortrijks Media Center). Nochtans was dit formeel een dossier waar CS van Sarah Klinkhamers optrad als vereffenaar.

Wanneer we Van der Es confronteren met deze brief zegt hij vertwijfeld : “Dit is niet de gewoonte. Blijkbaar heeft mijn secretaresse een foutje gemaakt. Maar ik ben het beu dat men steeds de bestuurlijke link legt tussen mij en mijn klanten-vereffenaars. De curatoren willen mij zo liquideren. Dat probleem los ik op. Alle cv’tjes worden opgedoekt. Dan ben ik baas van niets. De tegenstand wordt te groot.”