AERNOUDT BLIJFT BIJ TRENDS

Rudy Aernoudt is en blijft een uitzondering in Vlaanderen. Hij is dwars, luidruchtig, zonder vrees, lollig met de dames, Waalsvriendelijk, vlijtig, vriendelijk en belezen. Zijn ontslag is voer voor gepeins over intellectuelen en zijn favoriete haatobject: independentisme.

De Vlaamse regering ontslaat haar hoofdambtenaar van het departement Economie. Trends ontslaat diezelfde grand commis de l’ Etat niet. Hij is en blijft een gewaardeerd lid van onze adviesraad – die vergadert om de drie maanden en groepeert ondernemers, professoren, leidende mensen van werkgeversorganisaties. Rudy Aernoudt volgt trouw dat hoogstaande lezerspanel en gaat nooit weg zonder een intellectueel ei achter te laten. Om de veertien dagen publiceert hij bovendien een column, ook dat blijft, die opvalt door straffe gedachten. Over ambtenaren wordt er na de woorden en de publicaties van Aernoudt anders gedacht, over de verhouding met Wallonië en Brussel zijn er Vlaams-belgicistische accenten die hem lof opleveren in Franstalig België. Dat is raar want wie zijn boeken daar zou lezen, en niet enkel de titels, weet dat hij voor de Walen hard is en Bundestreue eist van de Brusselaars. Nu, wie weinig argumenten heeft tegen de golf van confederaliserende en onafhankelijkheidsteksten over Vlaanderen, Brussel en Wallonië in binnen- en buitenland, kleeft aan elke regel die een schaduw van steun voor het eigen conservatisme aanbrengt.

Hoe anti-independentistisch is Rudy Aernoudt? Zeer anti. Dat bewijst, voor wie twijfelde, nogmaals hoe eigengereid hij is. Men situeert Aernoudt, om hem vanuit de Open VLD sterker aan te vallen, bij Jean-Marie Dedecker en LDD. Historisch en familiaal correct. Hijzelf werkte kort samen met de LDD-chef, lang voor deze in de politiek stapte, en de broer van de ontslagen dienaar van het Vlaamse vaderland stond opvallend op de Dedeckerlijst in West-Vlaanderen. Tot zover de verwantschap. Waar de beide heren niet door dezelfde deur gaan, in tegenstelling tot wat de progressieve kranten vertellen in de nasleep van de liquidatie van Aernoudt, is over de onafhankelijkheid van Vlaanderen en Wallonië en een apart statuut voor Brussel. Jean-Marie Dedecker spreekt zich om tactische redenen slap uit over zijn visie op de overleving van België. Men beledigt hem niet door te melden dat hij een voorstander is van de Vlaamse onafhankelijkheid. Jean-Marie Dedecker was lid van een informele discussiegroep ten huize Freddy Van Gaever – vriend, ondernemer en VB-parlementslid – over Vlaamse onafhankelijkheid.

Staat independentisme – zij die het niet kunnen of willen overwegen, spreken smalend over separatisme, het eerste woord is correcter en neutraler – dicht bij fascisme, autoritarisme, egoïsme, centennationalisme? Neen, en de ultraliberaal die dat bij de boedelscheiding van Tsjechië-Slovakije toonde is Vaclav Klaus, de eerste premier en de huidige president van Tsjechië. Vaclav Klaus was geen nationalist. De professor economie en Tsjechische blauwe was en is een volbloed Thatcheriaan, die spijtig genoeg voor zijn land die lijn te weinig heeft kunnen en durven uitzetten. Het is geen raadsel waarom Guy Verhofstadt en Karel De Gucht en Patrick Dewael dat weten en verzwijgen. Zij handelen om macht te hebben, en dat liefst in een zo groot mogelijk gebied, en minder om hun liberale ideeën te verdedigen. Zij weten beter dan hun kiezers dat het liberalisme in Vlaanderen een belangrijkere macht kan zijn dan het vandaag betekent in hun kiesgebied en in België. Mentaal en sociologisch is Vlaanderen een rechts-liberaal land. Persoonlijke belangen en ijdelheid zijn voor het trio belangrijkere strevingen dan het liberalisme.

Independentisme is zo koosjer als liberalisme, socialisme en civiel nationalisme. De onafhankelijkheid van tientallen nieuwe landen sedert 1990 – door de val van het IJzeren Gordijn in Europa en de nasleep van de dekolonisering elders – heeft bij economen en politologen die het verschijnsel bestuderen, geleid tot drie besluiten. Eén: in een wereld met meer democratie – minder onderdrukking en autoritarisme – is het ontstaan van nieuwe landen de natuurlijke gang der dingen. Twee: het bestaan van grote markten – de Europese Eenheidsmarkt, de North American Free Trade Area (Nafta) – maken het goedkoper om uit mekaar te gaan (de opvolgingsstaten blijven deel van een open handelsverbond). Drie: speciaal toepasbaar op België, de kostprijs van de heterogeniteit van een land kan zo hoog oplopen dat het de belastingen, de begrotingen, de beslissingsprocessen verpletterend bezwaart en fnuikt. De beste weg is daarop om hoffelijk en rustig komaf te maken met de grenzen waarbinnen de burgers onbehaaglijk leven.

Lees ook :

l’Voorlopige’ waarheid (blz. 3)

lRapport ombudsman wijst op leugen en wanpraktijken op kabinet-Moerman (blz. 18)

Frans Crols , De auteur is directeur-hoofdredacteur van Trends.