Adrenaline en fietsolie

Of we even later kunnen terugbellen, want zijn handen hangen vol fietsolie, vraagt Kris Hoornaert. Het is dan ook weekend, en fietsen met een van de zonen eist soms een kleine tol, in casu een platte band. Voor de 44-jarige Hoornaert is recreatief fietsen (“neen, ik heb geen koersfiets”) de ideale ontspanning na een eivolle werkweek als CFO van Agfa-Gevaert. De Mortselse technologiegroep vaart door woelige wateren, en de taak is zwaarder gebleken dan verwacht, geeft Hoor-naert toe. Toen de Tienenaar in april vorig jaar als controller aan de slag ging bij Agfa-Gevaert – en twee maanden later de in ongenade gevallen Anne Vleminckx opvolgde als CFO – was er dan ook nog geen sprake van de moordende economische crisis.

Maar Hoornaert, van opleiding handelsingenieur met een MBA van Louvain-la-Neuve als bonus (“puur voor het Frans”), kan tegen een stootje. Hij begon zijn carrière bij TEC, een invoerder van kassaregisters en weegsystemen voor supermarkten. De volgende negen jaar had hij een rist managementfuncties bij het zaaizadenbedrijf SES-Vanderhave, dat via de fusie met Zeneca nu deel uitmaakt van het Nederlandse Advanta.

In 2000 ging Hoornaert aan de slag bij Interbrew, eerst als controller en dan als directeur voor fusies en overnames. Zo verkocht hij onder meer het Britse biermerk Bass voor 1,2 miljard pond. Nadien werd hij verantwoordelijk voor financiën, eerst voor Centraal- en Oost-Europa en nadien voor West-Europa.

Maar na het huwelijk van Interbrew met het Braziliaanse Ambev was hij een van de velen die sneuvelden door de Braziliaanse machtsgreep op de operationele activiteiten. Het ideale moment voor een sabbatical die een jaar zou duren. “Het deed deugd, want in alle eerlijkheid: ik heb veel gewerkt in mijn leven.”

Maar dan was het tijd om weer aan de slag te gaan, en Agfa-Gevaert bood hem de multinationale omgeving die hij zocht. Bovendien zou hij voor het eerst de eindverantwoordelijkheid als CFO dragen. Bang voor de malaise in Mortsel was Hoornaert hoegenaamd niet. InBev was dan ook een harde leerschool. “De cultuur bij InBev was heel agressief, en op dat vlak heb ik veel gezien, veel geleerd en veel meegemaakt. Ik wist dat het geen gemakkelijke job zou zijn.”

Agfa-Gevaert dook het voorbije boekjaar diep in de rode cijfers. “Het zijn moeilijke tijden en we moeten ons er ook naar gedragen”, zegt Hoornaert, die hoopt dat ook de vakbonden mee aan de kar zullen trekken. “Zij moeten hun rol spelen, maar ook redelijk blijven.” Dat hij als lid van het management mee in het vizier wordt genomen, neemt hij er willens nillens bij. “Als je rekening moet houden met wat er allemaal gezegd en geschreven wordt, moet je deze job niet doen. Maar leuk is anders”, aldus Hoornaert, die interne transparantie des te hoger in het vaandel voert. “Ik ga geen discussie uit de weg. Als ik een probleem heb met iemand, zal ik dat ook zeggen, niet om te kwetsen maar om er via discussie uit te geraken.”

Hoornaert heeft tot nu toe de media doelbewust geschuwd. “Ik werk liever op de achtergrond om resultaten te halen”, zegt hij. “Dat is voor het bedrijf belangrijker dan show te verkopen.”

Welk soort manager hij is? “Ik heb duidelijk adrenaline nodig”, klinkt het. “Zodra ik ervoor ga, laat ik me niet doen. Ik sta open voor uitdagingen, en daarom past Agfa ook bij mij.”

Be.L.