11/10 IS GEEN DEADLINE

Premier Guy Verhofstadt (VLD) is pas 52, schreven we hier vier maanden geleden. Geen leeftijd om nu al uit te bollen. Hij mag dus niet langer dralen en moet dringend het probleem van de eindeloopbaan aanpakken. Of hij dreigt politiek hetzelfde lot te ondergaan als zovele 55-plussers in dit land: drie van de vier zijn niet meer aan het werk.

Is er sindsdien veel veranderd? Nauwelijks. Deze premier heeft of had (bij het lezen van deze tekst mag u zelf de juiste tijd kiezen) de ambitie om in één eindsprint de drie grootste gordiaanse knopen van ons Belgische welvaartsmodel te ontwarren: het probleem van de eindeloopbaan, de financiering van de sociale zekerheid en het welvaartsvast maken van onze pensioenen. Met als ultieme tijdsdoel: 11 oktober, de dag waarop hij zijn jaarlijkse beleidsverklaring wil houden.

Tussen de soep en de patatten zou hij er als een volleerde voluntarist ook nog eens het uitkoopbod van de Franse groep Suez op stroomleverancier Electrabel bij nemen. Gelukkig werd dat begin deze week afgeblazen. Eerst even de prospectus afwachten, en dan de Belgische gemeenten adviseren over wat ze met hun stroomaandelen kunnen doen, zo besefte plotseling iemand op de Wetstraat 16.

Ook hier tikt de klok. Want op 29 september wil Suez officieel zijn uitkoopbod lanceren. Dan moeten de gemeenten weten of ze de opbrengst van die aandelen herinvesteren in Suez (om samen met financier Albert Frère een Belgisch ankertje van 4 % te vormen, de Waalse piste) of het geld gebruiken om meer greep te krijgen op de distributie en dividendenstroom van elektriciteit en gas (de Vlaamse piste).

Het zijn dus cruciale tijden, beste lezer, want de komende drie weken wil de regering-Verhofstadt twee dossiers die het economische reilen en zeilen van dit land op strategische wijze bepalen, op een drafje afhaspelen. Zesentwintig maanden lang heeft deze regering – want ze is al sinds de zomer van 2003 operationeel – niets beslist. Maar nu moet het gebeuren. En liefst zo snel mogelijk.

Die politieke aanpak is nefast en compleet absurd, want premier Verhofstadt vergist zich van deadline en tijdslijn. Cruciale maatregelen worden best nu genomen, maar dan wel met zicht op een tijdslijn die verder gaat dan 11 oktober. Een kantelmoment komt eraan wanneer er na de federale verkiezingen van 2007 nieuwe communautaire onderhandelingen zullen worden gehouden. Dan zal de manier waarop hier over welvaart en groei beslist wordt, in een definitieve plooi komen. Maar dan moeten nu al de nodige voorbereidingen worden getroffen.

Niet 29 september is het tijdstip waarop over de toekomst van onze energievoorziening definitief beslist zal worden. Een andere, veel belangrijkere limietdatum dringt zich op. Uiterlijk binnen twee jaar (dus eind 2007) moet beslist worden over de bouw van nieuwe elektriciteitscentrales in dit land om de uitstap uit kernenergie – waartoe deze regering heeft beslist – op te vangen. Of we dreigen de facto van het buitenland (onder meer Frankrijk) afhankelijk te worden wanneer onze Belgische kerncentrales tegen 2015 definitief hun deuren dicht doen.

De halsoverkop-politiek van Verhofstadt II bewijst eens te meer hoezeer deze regering een strategisch beleidskader mist. De beslissingen die nu onder politieke (tijds)druk worden genomen, dienen tot niets tenzij ze op een logische wijze in een geheel kunnen worden ingepast. Voor de activering van onze arbeidsmarkt en de financiering van de sociale zekerheid zijn geen revolutionairen vereist. Wel strategen die een stille evolutie in gang kunnen zetten, die op de lange termijn de impact van een heuse revolutie heeft.

piet depuydt

Het zijn cruciale tijden, beste lezer, want deze regering wil twee dossiers die het economische reilen en zeilen van dit land op strategische wijze bepalen, op een drafje afhaspelen.