Huis in de hoogte: Binnenkijken in een architectuurparel

*

19-10-2023, 16:07 Bijgewerkt op: 19-10-2023, 16:29

Design Style
binnenkijken in een architectuurparel

Ze woonden pas een jaar in hun vorige woning, toen ze de dozen alweer inpakten. Martin en Margot waren als een blok gevallen voor een huis waarin elke muur was gekleurd en elke hoek tjokvol beelden en schilderijen stond. Ze zagen meteen het potentieel. “We wisten meteen dat een huis met zo’n ruimtegevoel en ziel uniek was.”

Tekst / Maya Toebat FOTO’S / Luc Roymans

Jarenlang liepen Martin en Margot door de straat van hun toekomstige woning zonder dat ze iets doorhadden. We snappen het wanneer we er zelf wandelen, want op het eerste gezicht vermoeden ook wij niet dat achter de eenvoudige gevel van gele baksteen een pand met zo’n potentieel verborgen ligt. De woning ligt nochtans in de Tentoonstellingswijk in Antwerpen, die een feest is voor architectuurliefhebbers. Nadat de Olympische Spelen van 1920 en de wereldtentoonstelling van 1930
het stadsdeel op de kaart hadden gezet, werd het een staalkaart van de modernistische architectuur, met ontwerpen van onder anderen Eduard Van Steenbergen, Leon Stijnen en Huib Hoste. “We woonden in zo’n modernistische woning”, vertelt Martin, “en we waren niet van plan te verhuizen, maar ik kijk ook elke dag op Immoweb, omdat ik aan house flipping doe. Wanneer ik een interessant pand zie, ga ik het altijd bezichtigen. En dit was een huis met een wel heel ongewoon interieur.”

Het gebouw op zich was vrij sober – het dateert niet uit het interbellum maar uit de latere jaren vijftig – maar de binnenkant was des te overweldigender. “Dat was de verdienste van de vorige eigenaar. Hij was een groot kunstliefhebber en had van het huis een
echt kunstwerk gemaakt. Alle muren waren gekleurd: zwart, blauw, roze, goud. De achterwand was in Yves Klein-blauw geverfd. En er stond ontzettend veel tribale kunst. We vermoeden dat hier waanzinnige feestjes hebben plaatsgevonden, want Keith Haring was een vriend aan huis en Grace Jones is hier naar verluidt eens blijven slapen.”

‘Het oorspronkelijke interieur bevatte zoveel prikkels. Toen onze ouders kwamen kijken, waren ze zelfs helemaal stil. Ze dachten dat we een enorme miskoop hadden gedaan’

Met de artistieke inkleding kwam echter ook een overweldigend gevoel, dat Martin en Margot niet goed konden plaatsen. “We wisten dat een huis zoals dit uniek was: met zo’n ruimtegevoel, de brede, open traphal, de ronde ramen, de gelakte houten bar, de brug naar de slaapkamer en een dakterras met een fantastisch vergezicht. Tegelijkertijd wisten we dat we er onze eigen draai aan moesten geven, want het oorspronkelijke interieur bevatte zoveel prikkels dat we ervan moesten bijkomen. Toen onze ouders kwamen kijken, waren ze zelfs helemaal stil. Ze dachten dat we een enorme miskoop hadden gedaan.”

Verjongingskuur

Martin dacht er anders over, maar het zou een uitdaging worden om het pand naar de hand
te zetten van een jong gezin. Tijdens de verbouwing was Margot namelijk zwanger van hun zoontje. “De vorige eigenaar woonde hier alleen. Hij had een grote muziekkamer, een soort wachtkamer, enkele ruimtes voor zijn kunstverzameling… maar er waren amper slaapkamers”, vertelt Martin. “Op de eerste verdieping hebben we dus enkele kleine slaapkamers bij gecreëerd.” Ook de indeling van de benedenverdieping veranderde volledig. “Dat was een garage met een atelier en een douche. Wij hebben er een werk-, sport- en chillruimte van gemaakt. We installeerden dakkoepels voor meer lichtinval en nu is het de plek waar we het liefste zitten met vrienden.”

De rest van de woning was vooral aan een modernisering toe. “De man van wie we het huis kochten, was een heel creatieve geest, maar technisch was niet alles in orde. De laatste verbouwingen dateerden uit de jaren negentig.” Vooral de art-decokeuken en de Marokkaanse badkamer kregen een grondige opfrisbeurt.
Het was zoeken naar een balans tussen het moderne comfort en het typische karakter van de ruimtes. “Het was veel makkelijker geweest de keukenkasten weg te doen, maar dat patina geeft de keuken net haar ziel. In plaats van alles te strippen, hebben we nieuwe scharnieren gehangen, alle toestellen en de werkbladen vervangen en de kastdeuren bekleed met mortex.”

Garage vol meubels

Omdat de architectuur al zoveel vertelt, kregen de wanden een natuurlijke, grijsachtige kleur. Het oogt sober, maar niet te leeg. En in een huis van drie verdiepingen valt heel wat te vullen. “Enkele meubels en decoratieobjecten konden we meenemen uit onze vorige woning”, vertelt Martin. “Die zijn hedendaags en neutraal, dus ze passen in vele interieurs. Daarnaast hebben we enorm veel moeten kopen. De dag dat we hier ooit weggaan, zitten we met een groot overschot aan meubels.”

‘We vermoeden dat hier ooit waanzinnige feestjes hebben plaatsgevonden, want Keith Haring was een vriend aan huis en Grace Jones is hier naar verluidt eens blijven slapen’

Eerst was het plan enkele designstukken van de vorige eigenaar over te kopen, maar dat bleek iets te hoog gegrepen. “We hadden
geen idee van de prijscategorie waarin we
ons bevonden, en deden een voorstel dat blijkbaar veel te laag was. We werden net
niet uitgelachen (grijnst).” Omdat de jonge dertigers na de aankoop van zo’n groot huis geen al te groot budget meer hadden voor
de inrichting, ging Martin vooral op jacht op het internet en op veilingen. “Zo vond ik een salontafel van Knoll, een marmeren eettafel van Magis Officina en een schilderij van Andrea Imwiehe, waar ik wel trots op ben. Tijdens die zoektocht heb ik me een beetje laten gaan, want de garage zit vol met ongebruikte spullen. Geen probleem hoor, die komen zeker van pas in volgende vastgoedprojecten.”

Het resultaat werd een minder bombastisch plaatje dan het origineel, maar een gebalanceerde mix tussen het vintage karakter en de hedendaagse tijdgeest van de woning. En hoewel er een stuk minder kunstwerken staan dan vroeger, blijkt de artistieke interesse doorgegeven van eigenaar op eigenaar. Als we Martin vragen naar zijn dierbaarste stukken, begint hij over een schilderij dat ze uit hun vorige huis meegenomen hebben. “Toen we die woning bezichtigden, zagen we dat de kelder vol met schilderijen stond. De vrouw des huizes bleek in haar vrije tijd enorm veel en best goed te schilderen.
Haar kinderen boden ons twee werken aan.
Een ervan hebben we aan de volgende kopers geschonken, omdat we vonden dat het bij het huis moest blijven. Het andere hangt hier in de hal.” Hij wijst naar een klassiek portret van een vrouw in blauwtinten. “Qua stijl zou je het niet meteen in dit huis plaatsen, maar wij kunnen er geen afstand meer van doen.”

Open huis

Weinig huizen zijn tegelijk zo open en zo geborgen. Elke etage bestaat uit verschillende hoekjes (een werkhoek, een leeshoek, een tv-hoek, de keuken, de bar, de eetruimte…) die verbonden zijn, zonder in elkaar over te lopen.
“Dat vind ik een van de tofste aspecten van het huis”, zegt Martin. “Eerst waren we bang dat we die hoekjes niet vaak zouden gebruiken – in onze vorige woning hadden we toch ook geen aparte tv-ruimte? – maar eigenlijk werkt het goed. Nu hebben we een ruimte voor elk moment van de dag en het jaar. Om te zonnen, zitten we graag op het dakterras, voor meer verkoeling in de tuin,
in de winter is de zuiders georiënteerde leeshoek een begeerde plek, en ’s avonds kunnen we een film kijken zonder dat we een stapel werk op het bureau zien liggen. Dat geeft rust.”

Anderhalf jaar woont het gezin nu in het nieuwe thuis. Eerst met zijn tweeën, maar al snel waren ze met drie. Met een baby in huis lag de laatste afwerking even stil, maar intussen is ook de tuin helemaal afgewerkt tot een stadsjungle. Na zo’n investering zou je denken dat het gezin wel even goed zit, maar Martin en Margot vermoeden
dat er de komende jaren weer een verhuizing aankomt. Hoe groot deze woning ook is, ze is
te klein voor een gezin met meerdere kinderen. “Ik vind verhuizen zelfs fijn”, zegt Martin. ”Onze vrienden verklaarden ons gek, toen we
na een jaar uit onze vorige woning vertrokken, maar ik ben daar helemaal niet zo aan gehecht. Ik woon graag in een huis met een ziel, maar
in feite is het ook maar een hoop bakstenen op elkaar. Zolang we iedere keer naar een betere hoop bakstenen gaan, komt het goed.”