‘Wie zijn medewerkers wil behouden, kan maar beter verder kijken dan alleen het financiële aspect’

De coronacrisis heeft veel mensen doen nadenken over hun carrière. Bedienden, arbeiders, ondernemers… allemaal hebben ze de kansen van de crisis met twee handen aangegrepen om te reflecteren over hun leven en werk. Het afgelopen jaar werden massaal nieuwe uitdagingen aangegaan.

Een Audi A5 Sportback Business Edition met alle toeters en bellen, de nieuwste iPhone, een hospitalisatieverzekering, onbeperkt verlof, een bovengemiddelde verloning, een procentje in de aandelenstructuur en een paar fantastische en ook nog eens bekwame collega’s. Alles wat het hartje van menig onder ons begeert.

Tot je door een pandemie even wat meer tijd hebt om op afstand te kijken naar jezelf. Waar ben ik eigenlijk mee bezig? Is this it? Op exact datzelfde moment kom je een organisatie tegen waar je geen onbeperkte vakantie krijgt, geen bedrijfswagen of hospitalisatieverzekering, en eigenlijk niet eens zo zeker bent van je verloning. Maar je kunt er helemaal je ding doen, je sterktes worden ingezet, de bedrijfsmissie is je op het lijf geschreven en resoneert met alles waar je voor wilt staan. Die organisatie kijkt naar jou en zegt: hoe kunnen we jou tot je volle potentieel laten groeien en je zo maximaal inzetten voor onze business?

Dat is geen alleenstaande anekdote. Bedienden, arbeiders, ondernemers… allemaal hebben ze de kansen van de crisis met twee handen aangegrepen om te reflecteren over hun leven en werk. Het afgelopen jaar werden massaal nieuwe uitdagingen aangegaan. Volgens een recent onderzoek van Microsoft heeft zelfs 40 procent van de medewerkers wereldwijd het voorbije jaar overwogen zijn baan te verlaten.

Organisaties hebben dan ook meer dan ooit tevoren in hun kaarten laten kijken. Hoe kijken ze echt naar hun medewerkers? Hebben ze appreciatie getoond? Zijn ze tolerant geweest voor mensen die thuis zaten te werken met jengelende kinderen op hun schoot? Zijn ze er voor hun medewerkers geweest, in het meest absurde en surrealistische jaar van hun leven? En konden de medewerkers blijven groeien in hun baan?

Versta me niet verkeerd. Het verhaal gaat in twee richtingen. Employee engagement, of betrokkenheid, is een gedeelde verantwoordelijkheid. Elk individu heeft minstens zoveel in zijn macht om zijn betrokkenheid te versterken dan wat eender welk fantastisch hr-project teweeg kan brengen.

Botsen zonder blutsen

Het is al lang niet meer alleen het financiële dat werknemers bindt aan bedrijven. Een marktconforme verloning is essentieel. Anders is het een dissatisfier. Maar alleen met het financiële kom je er niet, als je mensen aan boord wilt houden. Daarnaast speelt een rist emotionele factoren.

Werknemers zijn vandaag constant bezig met zelfontwikkeling. Als ze het gevoel hebben dat ze niet meer groeien in hun baan of als bepaalde taken botsen met hun waarden en normen, kan dat genoeg zijn om op zoek te gaan naar een nieuwe uitdaging. Na een jaar zonder restaurantbezoeken en traktaties op café zijn heel wat spaarpotten voldoende gespijsd om die stap te wagen. Met zo’n bumper kun je al eens tegen een muur botsen, zonder al te veel schade op te lopen.

Ben ik de enige die een stabiele baan opgaf om zijn passie te volgen, met alle financiële risico’s die erbij horen? Nope, het is een hype. Yolo!