Gevolgd door Jeff Bezos en Lebron James: Pieter Slegers (Compounding Quality) leert mensen beleggen in kwaliteit

Vanuit zijn appartement in Geel leert Pieter Slegers, bekend onder het alias Compounding Quality, de wereld beleggen in kwaliteitsaandelen. Onder de volgers van de twintiger zijn basketballegende Lebron James en Amazon-oprichter Jeff Bezos. “Mijn strategie is eigenlijk heel saai. Ik loop niet achter de beleggershypes aan. Ik ga niet op zoek naar the next big thing.”

Pieter Slegers is 27 jaar, heeft al vijfhonderd boeken over beleggen gelezen en spendeert 60 uur per week aan aandelenresearch. Hij deelt zijn inzichten met 200.000 volgers op zijn website, en hij heeft er 120.000 op LinkedIn en ruim 330.000 op X. Onder die volgers zitten ronkende namen als de basketballegende Lebron James, Amazon-oprichter Jeff Bezos en de hefboomfondsmanager Bill Ackman. “Het aantal volgers lijkt een getal op een scherm, maar als je op de beleggershoogmis van Warren Buffett in het Amerikaanse Omaha wordt aangesproken, begin je te beseffen hoeveel mensen je bijdragen lezen”, zegt Pieter Slegers.

Het jonge beursfenomeen leert de wereld beleggen vanuit zijn appartement in Geel, onder de merknaam Compounding Quality. Aanvankelijk bleef hij anoniem, maar sinds begin januari mag iedereen zijn identiteit weten. Zijn baan als vermogensbeheerder gaf hij afgelopen zomer op, om zich voltijds te storten op zijn eigen project. Zijn beleggingsfilosofie? Geduldig en gedisciplineerd speuren naar kwaliteitsaandelen. “Met een portefeuille kwaliteitsaandelen kun je het jaarlijks 3 tot 4 procent beter doen dan de markt”, meent Pieter Slegers.

“Mijn passie voor beleggen begon na mijn eerste vakantiejob als rekkenvuller in de lokale supermarkt. Dat was niet leuk. De beurs sprak me aan als een plek waar je geld kunt verdienen zonder iets te moeten doen. Wist ik veel dat beleggen ook hard werken is”, lacht Pieter Slegers, die als kind leerkracht wilde worden. “Het mooiste wat je kunt doen, is anderen iets bijbrengen. Ik kan nu mijn beurs- en onderwijspassie combineren. Compounded Quality wil een relatief complexe materie zo eenvoudig mogelijk uitleggen”, zegt Pieter Slegers.

“Mijn eerste belegging, op mijn dertiende, was mijn slechtste en mijn beste ooit”, zegt Pieter Slegers. “Ik volgde een tip van een expert en stak al mijn centen in dat ene aandeel, zonder de business van dat bedrijf te begrijpen. Ik maakte dus alle fouten die een belegger kan maken. Ik heb dat aandeel na een jaar met 60 procent verlies verkocht. Ik had er de brui aan kunnen geven en mijn ouders gelijk kunnen geven, die beleggen veel te riskant vonden. Maar ik ben ervoor gegaan en ben op een positieve manier geobsedeerd geraakt door de beurs.”

Hebt u een uitgekiende ­socialemediastrategie, die u aan dat grote aantal volgers geholpen heeft?

PIETER SLEGERS. “Niet in het bijzonder. Ik ben voor mijn plezier begonnen en de sneeuwbal begon steeds sneller te rollen. Ik probeer mijn volgers zo veel mogelijk waarde te geven in een zo kort mogelijk tijd en een zo eenvoudig mogelijke manier. Alles wat ik schrijf, moet mijn zevenjarige nichtje kunnen lezen. Albert Einstein zei: ‘Maak alles zo eenvoudig mogelijk, maar niet eenvoudiger.’ De inhoud moet uiteraard kwalitatief en juist blijven.”

Wat zijn uw toekomst­plannen met Compounding Quality?

SLEGERS. “Voorlopig wil ik voortbouwen aan dit project en een inkomen genereren uit het betalende deel van mijn website, waar abonnees toegang krijgen tot diepgaande analyses en de samenstelling van mijn portefeuille. Ik beleg ook mijn eigen geld in die portefeuille. Het is belangrijk skin in the game te hebben. Op lange termijn start ik misschien een eigen fonds op, al is de regelgeving in België daarvoor oeverloos complex.”

Hoeveel uur per week bent u bezig met dit project?

SLEGERS. “Ongeveer 60 uur. Ik ben een vroege vogel. Ik sta op om 4 uur 55. Tot 7 uur lees ik boeken, rapporten en nieuwsbrieven. Van 7 tot 9 uur probeer ik een jaarrapport van een bedrijf te lezen. Tot 12 uur maak ik mijn analyses. Op de middag ga ik lopen en van 14 tot 16 uur volg ik e-mails en sociale media op, of plan ik meetings. En ik wil één boek per week lezen. Als je dat decennia volhoudt, boek je een samengestelde intrest op je kennis. Voor mij voelt dat niet aan als werken.”

Uw strategie is beleggen in kwaliteitsaandelen. Maar wat zijn kwaliteitsaandelen?

SLEGERS. “Mijn strategie is eigenlijk heel saai. Ik loop niet achter beleggershypes zoals cryptomunten aan. Ik ga niet op zoek naar the next big thing. Ik speur naar bedrijven met een bewezen groei en cashflows. Ik koop bedrijven die al gewonnen hebben, die al twintig jaar marktleider zijn en die dat over twintig jaar wellicht nog zijn, zoals Mastercard en Visa. Het is heel moeilijk het competitieve voordeel van die bedrijven te slopen. Om Warren Buffett te citeren: het is beter wondermooie bedrijven tegen een faire prijs te kopen dan faire bedrijven tegen een wondermooie prijs. Een portefeuille van bedrijven met een duurzaam competitief voordeel doet het jaarlijks gemiddeld 3 tot 4 procent beter dan de markt. Dat is fijn, want de meeste beleggers slagen er niet in de markt te verslaan.”

Hoe spoort u die kwaliteits­aandelen op?

SLEGERS. “Eerst screen ik ­bedrijven op de diepte van de slotgracht rond hun business. Ik check dus de stevigheid van hun competitieve voordeel en hun prijszettingsmacht. Dat kun je bijvoorbeeld afmeten aan de brutomarge, die op een consistente manier minstens 40 procent moet bedragen, of via de return op het geïnvesteerd kapitaal, die minstens 15 procent moet zijn. Die slotgracht is je veiligheidsmarge als belegger. Het grootste risico van die strategie is dat er zich een ­totale disruptie voordoet in een sector, die het competitieve voordeel van die ­bedrijven onderuithaalt.

“De business mag ook niet te kapitaalintensief zijn en moet bij voorkeur genieten van een structureel stijgende vraag, zoals de vraag naar obesitasmedicijnen, cybersecurity of digitale betaaldiensten. Aandelen als het Deense farma­bedrijf Novo Nordisk, het Amerikaanse cyberbeveiligingsbedrijf Fortinet of betaalbedrijven als Mastercard en Visa profiteren van een structurele rugwind.

“Vervolgens screen ik die selectie op de kwaliteit van het management. De belangen van de managers moeten gelijklopen met de belangen van de aandeelhouders. Ze moeten met eigen centen in het bedrijf zitten. Het Amerikaanse Medpace, dat farmabedrijven helpt bij klinisch onderzoek, is een mooi voorbeeld. De oprichter is er na dertig jaar nog altijd de CEO. Hij is nu 2 miljard dollar waard, dankzij een belang van 1,9 miljard in Medpace. Dan weet je dat hij geen keuzes zal maken waarvan hij denkt dat ze het bedrijf kunnen schaden.

“Tot slot kijk ik naar de waardering van die wondermooie bedrijven, die per definitie duurder zijn dan andere. Je zoekt die aandelen tegen een faire waardering, bijvoorbeeld als hun koers-winstverhouding onder hun historische gemiddelde noteert. Een aandeel als het Canadese Constellation Software is pure kwaliteit, maar het is vandaag te duur. Als je koopt tegen een veel te hoge waardering, kan de return zelfs bij de beste bedrijven ter ­wereld op lange termijn heel ­pover zijn. Wie in 1998 geleden Coca-Cola kocht tegen 45 keer de winst, stond vijftien jaar lang op verlies (exclusief dividenden, nvdr).”

Vindt u in de Verenigde Staten meer kwaliteitsaandelen dan in Europa?

SLEGERS. “Eigenlijk niet. Misschien hebben meer Amerikaanse aandelen de nodige kwaliteits­eigenschappen, maar de Amerikaanse beurzen hebben het de voorbije jaren zo goed gedaan dat de waarderingen in Europa veel goedkoper zijn. Voor een even sterk kwaliteitsaandeel betaal je in de Verenigde Staten makkelijk 25 of 30 keer de winst, tegenover slechts 17 of 18 keer in Europa. Voorbeelden in het Verenigd ­Koninkrijk zijn Games Workshop en Judges Scientific.”

Ziet u in België op dit moment kwaliteitsaandelen?

SLEGERS. “De selectiecriteria die ik gebruik, zijn zo streng dat er geen Belgische aandelen overschieten. Van de 60.000 beurs­genoteerde bedrijven wereldwijd houd ik er 140 over. Waarschijnlijk benadert Lotus Bakeries het dichtst de criteria, maar de waardering van het aandeel is torenhoog. Daar loop je het risico op een Coca-Cola-­scenario. De vijver is in België te klein om kwaliteits­aandelen te vinden, wat jammer is voor par­ticuliere beleggers die ­enkel naar Belgische aandelen ­kijken.”

Mist u door uw strenge selectiecriteria geen sterke aandelen?

SLEGERS. “Die kritiek krijg ik vaak. Door zo streng te zijn, gooi ik soms het kind met het badwater weg. Maar ik houd me aan mijn strategie, die historisch gezien de markt met 3 tot 4 procent per jaar klopt.”

Kunnen particuliere beleggers zich wagen aan een actieve strategie of houden ze het beter bij een passieve strategie door trackers of ETF’s te kopen?

SLEGERS. “Voor velen is passief beleggen een betere keuze, zeker als ze niet enkele uren per week de tijd hebben om hun portefeuille op te volgen. 90 procent van de beleggers doet het slechter dan de markt. Er zijn strategieën die je helpen beter te doen. Maar als je kiest voor een actieve strategie, kies dan een strategie die bij je past. Waarom? Omdat elke strategie periodes heeft waarin ze niet werkt. Ook mijn strategie zal periodes kennen waarin het rendement tegenvalt. Op dat moment moet je kunnen volharden. Heel wat beleggers geven hun strategie op het verkeerde moment op. Je kunt iemands aandelentips volgen, maar je kunt nooit diens overtuiging overnemen. Maak dus altijd je huiswerk en volg je eigen weg. Ben je een dividendbelegger, koop dan dividendaandelen.”

Kun je stellen dat de Amerikaanse beurzen vandaag vrij duur zijn, terwijl aandelen in Europa en de rest van de wereld een stuk goedkoper noteren?

SLEGERS. “Ja, maar ik doe daar nooit voorspellingen over. Op de vraag wat de beurzen zullen doen, antwoord ik zoals de Amerikaanse bankier John Pierpont Morgan ooit deed: ‘De koersen zullen fluctueren.’ Ik deel wel de analyse dat de Amerikaanse beurzen vandaag duurder zijn dan de Europese. In de beurskoersen van de Amerikaanse grote technologiebedrijven zit heel veel goed nieuws ­verrekend. Zelfs als de halfgeleiderproducent Nvidia de hoge verwachtingen de volgende tien jaar waarmaakt, dan maakt dat van het aandeel nog niet noodzakelijk een aantrekkelijke belegging, precies omdat die hoge verwachtingen al verrekend zitten in de koers.”

Op uw website stelt u dat de volgende vijftig jaar op de beurs voor beleggers moeilijker worden dan de voorbije vijftig jaar.

SLEGERS. “Op lange termijn worden de beurskoersen bepaald door de intrinsieke waarde van een aandeel. Die intrinsieke waarde wordt gedreven door economische groei, die het resultaat is van een stijging van de werkende bevolking en de productiviteitswinsten. De beroepsbevolking krimpt in Europa, China en Japan. In de Verenigde Staten stokt de toename. Dat is in het verleden nog nooit voorgekomen. Dus moet de productiviteitsgroei versnellen, om dezelfde economische groei te krijgen. Dat wordt moeilijk, maar dat is geen reden om niet te beleggen. De afgelopen decennia zijn heel goed geweest voor de beurzen, maar ook op lange termijn blijven aandelen de beste belegging.”

Eerder in onze 5 favoriete aandelen-rubriek: