Je dagelijkse portie calorieën wegsporten op de loopband met een VR-bril op je neus: als we de Antwerpse sportschool The Brick mogen geloven, is het de toekomst. Trends Style-redacteur Stijn De Wandeleer gooide zijn lichaam in de strijd.
Het Antwerpse fitnesscomplex The Brick belooft met haar nieuwe 360°-loopband een volledig nieuwe sportervaring. Uitgedost in schoenen met een gladde zool om me over de loopband te kunnen voortbewegen, een VR-bril in mijn hand en een riem die strak om mijn middel is gegespt, wil ik dat best geloven.
Ter verduidelijking: die gladde schoenen draag ik omdat de loopband niet écht een band is, eerder een cirkelvormige kuil die je het gevoel moet geven dat je loopt. Op de onderkant van die schoenen is een tracker bevestigt die volgt in welke richting ik loop en aan welk tempo ik dat doe.
Ik schiet, loop strategisch om muren heen, hijg, maar zweet uiteindelijk vooral uit angst.
Dat is belangrijk, want tijdens deze loopervaring laat ik de realiteit volledig links liggen en word ik ondergedompeld in één van de twee spellen die momenteel al bij de loopband geleverd worden. ‘Het is een beetje eng’, grinnikt David Box nog voor ik de oortjes insteek en plots gewapend met een geweer deel uitmaak van een ondergrondse expeditie. Die speelt zich af in een weinig verlichte kelder waar de bloederige lichamen in hoopjes bij elkaar over de vloer verspreid liggen. Ik begrijp meteen: dit mysterie is er één dat ik moet oplossen. Ik schiet, loop strategisch om muren heen, hijg, maar zweet uiteindelijk vooral uit angst.
Wanneer rond minuut zes blijkt dat een klein leger zombies de schade in de kelder op zijn geweten heeft en ik plots helemaal alleen ben opgezadeld met het karwei om die zombies weg te maaien, twijfel ik heel even om de spreekwoordelijke handdoek in de ring te gooien. Om jullie de anticlimax te besparen, bijt ik dapper door, sprint ik naar uithoeken van de kamer en kuis ik het leger zombies in enkele tergend trage minuten op.
Krampachtige looppas
Wat wel gezegd moet worden: dat lopen gebeurt eerder krampachtig. Je voeten beweeg je houterig over de band om je digitale persona vooruit te bewegen, niet met de intentie om nadien weer fitter van de loopband te stappen. De oortjes blijven ook uitvallen waardoor ik me er steeds weer pijnlijk bewust van word hoe ik me allicht compleet belachelijk maak in de inkomhal van een fitnesscomplex.
Het tweede spel is gelukkig minder angstaanjagend. Deze keer heb ik er mijn zinnen op gezet om een hindernissenparcours in zo weinig mogelijk tijd af te leggen, daarbij vlammenwerpers en kogels ontwijkend.
Ik merk hijgend op dat dat dit spel verrassend genoeg een stuk intensiever is dan het afmaken van zombies. Wanneer ik na een kleine twintig minuten mijn bril weer afzet, weet David me te vertellen dat ik er in de tijd dat ik op de loopband heb gestaan bijna een cola heb afgesport. De volgende keer dat ik eigenhandig een leger zombies inmaak en een marathon sprint, hoop ik dat mijn prestaties me meer opleveren.
