Primary Colors

In de politieke satire “Primary Colors” werpen regisseur Mike Nichols en scenariste Elaine May een blik achter de schermen van een Amerikaanse presidentscampagne.

” Primary Colors” is gebaseerd op de gelijknamige bestseller van Anonymous. De verwijzingen naar de presidentscampagne van Bill Clinton waren in het boek dermate duidelijk dat het Witte Huis een onderzoek instelde naar de anonieme auteur. Uiteindelijk bleek Joe Klein, een gerenommeerd politiek verslaggever, schuil te gaan achter de naam Anonymous. Hoewel de scherpe kantjes van het boek werden afgezwakt voor de filmversie, biedt “Primary Colors” een onthullende kijk achter de schermen van een zenuwslopende campagne waarin geen regels gelden.

“Primary Colors” is het verhaal van een Amerikaanse nachtmerrie binnen de Amerikaanse droom. Het idealisme, de machtswellust en de obsessie om wereldleider te worden zijn de voornaamste drijfveren van de protagonisten. Deze film schildert net als ” Wag the Dog” een beeld van het Amerikaanse presidentschap, dat ver staat van de portretteringen die Hollywood meestal ophangt. In plaats van een heroïsche en puur idealistisch gemotiveerde president, krijgt de toeschouwer in “Primary Colors” een man te zien wiens libido even groot is als zijn machtshonger.

“Primary Colors” wordt verteld via de ogen van de idealistische, jonge Afro-Amerikaan Henry Burton (rol van Adrian Lester). In zijn zoektocht naar iemand in wie hij kan geloven, sluit hij zich aan bij de presidentiële campagne van Jack Stanton ( John Travolta), de progressieve gouverneur van een kleine staat in het zuiden. De seksschandalen rond Stanton en het bespelen van de publieke opinie doen evenwel vragen rijzen bij de jonge Burton. Mike Nichols en Elaine May hoeden zich voor cynisme en sarcasme. Politiek is manipulatie. Het gaat evenwel over de morele grenzen die hierbij worden gehanteerd. Idealisme ontmoet hierin de pragmatische realist. Met alle gevolgen vandien. De zelfmoord in de film van Kathy Bates (ronduit schitterend als de lesbische probleemoplosser Libby die ontgoocheld wordt in het idealisme van haar baas Stanton) zou trouwens zinspelen op een mysterieuze dood van een van Clintons medewerkers. Maar “Primary Colors” is geen donker en verwijtend relaas. De charismatische uitstraling van de hoofdrolspelers John Travolta (die met zijn grijze haren, tics en zuiders accent een treffende Clinton-imitatie ten beste geeft) en Emma Thompson (als de harde en soms moegetergde echtgenote die voor de tv de glimlach bewaart) winnen het van de schandalen. Soms staat fictie ongelooflijk dicht bij de realiteit…

Piet Goethals