Groene fatwa

België stapt uit de kernenergie, zo besliste de Belgische regering onlangs. De groene partijen zullen dat nieuwtje bij de komende verkiezingen ongetwijfeld uitspelen als een grote troefkaart. Of deze beslissing ook voor het algemeen belang van het land zo positief is, valt echter steeds meer te betwijfelen. De economische en ecologische argumenten tegen kernenergie beginnen steeds lichter te wegen. Dat blijkt niet alleen uit de solide argumenten van professor AndréBerger, specialist kernenergie van de UCL. Ook het feit dat in Europese landen als Finland, Engeland, Spanje en Italië de nucleaire optie weer op tafel ligt – de Finnen hebben beslist tot de bouw van een nieuwe centrale – vormt een teken aan de wand (zie blz. 20).

Binnen de groene beweging groeide het verzet tegen kernenergie de voorbije jaren uit tot een onaanvechtbaar punt van geloof. De verbetenheid waarmee groen alle voorstanders van kernenergie bestrijdt, haalt echter nog een behoorlijke score op de democratische teller. Zeker als we de vergelijking maken met wat zich de jongste maanden afspeelt rond de Deense statisticus Björn Lomborg en zijn ophefmakende boek The Skeptical Environmentalist. Lomborg maakt in zijn analyse brandhout van de meeste doemscenario’s waarmee de groene beweging en haar denktanks de goegemeente geregeld de stuipen op het lijf jagen. Lomborgs boek was ongemeen succesvol. Vandaag is het aan zijn 25ste herdruk toe.

Bij elke herdruk neemt het hysterische gegil in het groene kamp toe. Het merkwaardige is dat ze daarbij nauwelijks verder komen dan het eindeloze herhalen dat Björn Lomborg, een gewezen lid van Greenpeace, als statisticus onvoldoende geologische, biologische, chemische en aanverwante adelbrieven kan voorleggen om zijn stellingen in The Sceptical Environmentalist geloofwaardig te maken. Zelfs in artikelen in de Scientific American kwamen anti-Lomborglieden niet verder dan dat soort opmerkingen. Cijfers en koele analyse die Lomborg van zijn sokkel halen, ontbreken nagenoeg volledig.

De frustratie binnen de groene beweging begint nu zulke vormen aan te nemen dat men er niet voor terugdeinst zowat alle normen van democratisch fatsoen en openheid van discussie overboord te gooien. In onversneden ayatollah Khomeini-stijl daalde de jongste maanden een fatwa neer over Lomborg en zijn boek. Uitgever Cambridge University Press bevestigt dat de druk vanuit groene hoek om te stoppen met de publicatie van Lomborgs boek “zeer groot” is.

Ware het allemaal niet zo nefast voor fundamentele mensenrechten als democratie en vrije meningsuiting, dan zou je de activiteiten van het Deense Comité over Wetenschappelijke Oneerlijkheid, gesubsidieerd door de Deense overheid, als ronduit hilarisch kunnen omschrijven. Dat comité zit ook heel dicht bij een fatwa-standpunt tegenover Lomborg. Ook hier gaat het weer om puur vormelijke en nauwelijks inhoudelijke punten. Het comité tilt er zwaar aan dat Lomborg zijn boek als een wetenschappelijk boek presenteerde en niet als een pamflet.

Groen dreigt met deze zielige hetze tegen Björn Lomborg te verzeilen in het hoekje waar volgens filosofe Hannah Arendt alle fascistische bewegingen hokken: daar waar men de inhoudelijke discussie steeds ontwijkt door onmiddellijk de vraag te stellen waarom iemand schrijft wat hij schrijft of zegt wat hij zegt.

Johan Van Overtveldt [{ssquf}]