Gouden tijden voor radicalen

De crisis in de Vlaamse regering is eerst en vooral een gevolg van de harde opstelling van cd&v-voorzitter Sammy Mahdi, die is opgejaagd door slechte peilingen. Maar het probleem van de Vlaamse regering zit dieper. Al sinds het begin in 2019 zat er geen schwung in de ploeg. De regering-Jambon leek een doorslagje van de regering-Bourgeois. Het was een notarisregering die vooral op de winkel zou letten. Een daadkrachtig beleid voeren met de extra middelen en bevoegdheden door de zesde staatshervorming? Dat leek geen prioriteit. Vlaanderen heeft bijvoorbeeld meer fiscale bevoegdheden, maar de jobbonus blijft een mager beestje. Het onderwijs snel opnieuw op de sporen krijgen: weinig van gezien. Het subsidieregister kwam er rijkelijk laat en moest er al eind 2019 zijn geweest. Het blijft ook wachten op het échte kerntakendebat.

Dat uitstelgedrag is pijnlijk en onaanvaardbaar. De huidige crisis was trouwens voorspelbaar. Midden mei, na het ontslag van cd&v-minister Wouter Beke, nam Hilde Crevits de bevoegdheid over Welzijn over. Ze zei toen al dat ze het herstel van de indexering van de kinderbijslag wilde. Dat dossier lag dus al vier maanden op tafel.

Met deze indolente regering-Jambon hebben we vijf jaar verloren. Van haar laatste achttien maanden valt niets meer te verwachten. Ventilus, het stikstofakkoord of de knip in de groenestroomcertificaten… het zijn aartsmoeilijke dossiers, die een regering waarin het vertrouwen zoek is onmogelijk nog tot een goed einde kan brengen. Het is wachten op de volgende Vlaamse beleidsploeg, ergens in het najaar van 2024. Nog minstens twee jaar dus, terwijl de crisissen zich opstapelen. Er breken gouden tijden aan voor radicale partijen.