De Amerikaanse president Donald Trump zien we elke dag in de media. Zelfs zijn onbenulligheden blijven ons niet gespaard. Over de Chinese president Xi Jinping – staatshoofd van een land met ruim vier keer zoveel inwoners – vernemen we veel minder, behalve dan wanneer de Communistische Partij een congres houdt, zoals dezer dagen.
De spektakelwaarde van een wereldleider is niet noodzakelijk evenredig met zijn werkelijke gewicht. Met rustige vastheid legt Xi zich toe op grote maatschappelijke en economische verbouwingswerken in zijn land, en dat zal voelbaar zijn tot ver buiten de Chinese grenzen. Toch bleef zijn opgang, al bij al, geruisloos in het Westen.
Vanaf bladzijde 22 kunt u lezen hoe drie Belgen met goede terreinkennis de Chinese leider een grote kans op slagen geven. Dat zal velen verrassen. Was China dan niet de genadeloze eenpartijstaat, die per definitie ten onder moet gaan aan interne tegenstellingen, corruptie en economische onevenwichtigheden? Het is een interessante, maar academische vraag. De wereld die we willen, is zelden de wereld die we krijgen, in dit geval een wereld met een zelfbewust China.
We hebben beter oog voor de mogelijkheden. Terwijl de VS de protectionistisch toer opgaan, is China open for business, maar wel op zijn voorwaarden. Daar ligt het probleem. Ze zijn bekend, de verhalen over Chinese bedrijven die met staatssteun de westerse markten veroveren, terwijl delen van de Chinese markt afgesloten blijven voor datzelfde Westen.
Het antwoord daarop is een gezamenlijke Europese vuist. Nu laten de lidstaten China buiten de lijntjes kleuren omdat ze vrezen voor het verlies van een immense afzetmarkt voor de eigen bedrijven. Die Europese verdeeldheid weten de gewiekste Chinezen perfect te bespelen. Op de Chinese assertiviteit is er maar één antwoord: Europese assertiviteit. Waarom zijn we zo bang? Lees ook blz. 22
Jozef Vangelder
Op de Chinese assertiviteit is er maar één antwoord: Europese assertiviteit.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier