Door de ogen van grootvader

In het voorjaar van 2016 ruimde voormalig Telenet-topman Duco Sickinghe zijn ouderlijk huis op. Hij botste op een hoop papieren en memorabilia van zijn grootouders. Het was voor de Nederlander duidelijk dat er genoeg materiaal in zat voor een historisch werk. Dat was te danken aan de twee dagboeken van zijn grootvader, Duco Wilhelm Sickinghe (1888-1983), die ordonnansofficier was geweest van koningin Wilhelmina. Wilhelmina regeerde van 1899 tot 1948. In de Tweede Wereldoorlog werd zij immens populair door haar toespraken op de geheime zender Radio Oranje.

Historica Janine Jager schreef De maarschalktafel op basis van de dagboeken. De maarschalkstafel was na de vorstentafel de belangrijkste tafel aan het hof. Als lid van de militaire hofhouding had Sickinghe daaraan een vaste plaats.

In zijn eerste dagboek beschrijft grootvader Sickinghe het alledaagse hofleven in het paleis van koningin Wilhelmina, prins Hendrik en prinses Juliana in de jaren 1920-1921. Het brengt het verhaal van de mensen die op het paleis langskomen, de uitstapjes van de koningin, haar gevoelens, zonder in sensatie te vervallen. Er is aandacht voor de internationale context na de Eerste Wereldoorlog, de wereldbrand die aan Nederland voorbijging.

Het tweede boek speelt zich af in 1922. Toen reisde Sickinghe als vertrouweling van koningin Wilhelmina naar Roemenië om er onder meer de kroning bij te wonen van koning Ferdinand I en koningin Marie. Het verslag van de buitengewone missie naar Roemenië bevat ook oude Roemeense ansichtkaarten, krantenfoto’s, visitekaartjes, uitnodigingen en programma’s van de inhuldigingsceremonie en festiviteiten.

Het dagboek bevat – in de woorden van kleinzoon Duco – “geen zwaarwichtige beschouwingen maar scherpe momentopnamen en subtiele, soms grappige details (…) Een treffend beeld van al die ‘kleine dingen’ die zo kenmerkend waren voor de mores en omgangsvormen aan het hof van koningin Wilhelmina in de vroege jaren twintig. Veel gewoonten zijn veranderd, maar veel is ook hetzelfde gebleven.”

Het blijkt dat de Oranjes trouw waren aan het officiële protocol en dat ook van iedereen verwachtten, maar dat de privé-omgangsvormen niet echt verschilden van die van een modaal Nederlands gezin.