CCB-AWARD

LDV/Bates heeft met de campagne voor Job@/De Personeelsgids (“Op een dag vind je de job van je leven, en dan ben je weg…”) de hoofdvogel afgeschoten bij de jaarlijkse prijskamp van de Creative Club of Belgium. Het bureau won met de bioscoopspot ‘De Technieker’ niet alleen goud in de categorie bioscoop maar ook de Diamond Award, de hoofdprijs. Met de hele campagne pakte het bureau ook nog goud in de categorie multimedia. De spot draaide rond het feit dat de man die normaal de projector bediende de job van zijn leven gevonden had. En weg was.

Goud was er ook voor GV/Company met het werk voor De Morgen (dagbladencampagnes, tv-single én dagbladsingle) en met Kom op tegen kanker (public service-single), voor TBWA met Coleman (magazinecampagnes) en met Sony Playstation (direct mail), voor Kadratura met Delvaux (magazines-single), voor Air met Mobistar (postercampagne en tradecampagnes), voor Publicis met Renault België-Luxemburg (poster-single) en met CCB (selfpromotion), voor Duval-Guillaume met het Gemeentekrediet (tv-campagnes), voor Grey met La Dernière Heure Les Sports (radiocampagne), en voor Palmarès met Peugeot (media creativity en andere media). In de categorieën public service campaign, radio-single en point of sale vond de jury geen van de genomineerde uitingen goed genoeg voor goud. De Evergreen Award (de prijs voor langlopende campagnes) ging naar de radiocampagne van Humo (‘Die ochtend in de krantenwinkel’) én naar het parelende water Bru. Saillant detail: Spadel heeft onlangs die Bru-campagne gewijzigd (zie Trends van 7 mei jl.).

Vijf bureaus vielen veelvuldig in de prijzen: LDV/Bates (diamond, drie keer goud, twee keer zilver), GV/Company (vier keer goud), TBWA (twee keer goud, twee keer zilver), Duval-Guillaume (één keer goud, drie keer zilver) en Publicis (twee keer goud, één keer zilver).

De jury stond onder voorzitterschap van Jan Dejonghe, art director bij GV/Company. Hij stelde zich kandidaat voor die job omdat hij vond dat de jurering in de voorgaande jaren niet helemaal klopte. “Toen werd de jury opgesplitst in twee groepen omdat er veel categorieën waren én omdat het werk zwaar was. Elk van de twee jury’s nam een deel van de categorieën voor haar rekening. Daardoor kreeg je een beoordeling op basis van twee visies en kon het zijn dat een reclame-uiting die in de categorie zelf geen nominatie had toch in aanmerking kon komen voor de Diamond Award. Dat kon niet, vond ik,” aldus Dejonghe. Zijn oplossing was een jury van 20 man in plaats van de reguliere tien of twaalf. “Ik wilde bovendien de ‘strafste’ mensen uit het vak in de jury hebben.”

Dejonghe noemt de uitslag niet verrassend. Dat is niet negatief bedoeld. “Het werk op zich was wel verrassend, maar er is geen enkele uiting die er niet in thuis hoort. En er is geen enkele die er niet in zit, maar er toch bij had gehoord,” zegt hij. Meestal klopt een jury zich op de borst door te zeggen dat men streng is geweest. Deze jury was volgens Dejonghe niet streng. “Dat betekent niet dat er met prijzen gesmeten is. Ik heb in eerste instantie gezegd dat we moesten belonen, niet afstraffen. Het moest eerder motiverend zijn.”

Kan de Belgische reclamewereld met deze uitslag naar buiten treden? Dejonghe zegt dat de jury vrij juist zat. Het Belgisch werk dat door andere, internationale jury’s ook al eens is beoordeeld en goed bevonden werd, zit er in. “Je kunt ook zeggen: we jureren alleen wat internationaal kan scoren. Dat vind ik een verkeerd uitgangspunt. Als het niveau van Belgisch voetbal internationaal gezien laag is, laat je toch ook niet het nationaal kampioenschap vallen? Juryvoorzitters zeggen ook altijd dat er sprake was van een ‘ cuvée splendide‘. Ik onthou me van dergelijke uitspraken. Ik laat dat liever aan de mensen zelf over.”