‘Het coronawanbeleid heeft lang genoeg geduurd’

‘De beleidsmakers lijken in hetzelfde bedje ziek: ze zijn geveld door het laisser-fairevirus’, zegt Trends-redacteur Bert Lauwers.

Hoe gaat het met u, beste lezer? We vragen het omdat de gevreesde tweede golf van coronabesmettingen veel vroeger dan verwacht over het land dreigt te rollen. Hopelijk is het ondanks de strengere maatregelen van de Nationale Veiligheidsraad nog niet te laat om een dijkbreuk te voorkomen, anders wacht ons het angstwekkende model dat VUB-biostatisticus Kurt Barbé heeft uitgetekend. De tweede golf kan ons nog harder treffen dan de eerste, toen heel wat ziekenhuizen de maximale capaciteit al veel te dicht benaderden.

Ook u kunt er met uw gezond verstand ongetwijfeld niet bij dat na de eerste besmettingsgolf die absurde beslissing werd genomen om veel te grote, wekelijks wisselende contactbubbels van vijftien personen toe te laten. Velen zagen het als een vrijgeleide om hun oude, onbezorgde sociale leven te hernemen. Die onverantwoorde regeringsbeslissing, die pas na zware druk van lokale autoriteiten en experts werd bijgestuurd tot een vaste bubbel met vijf personen, heeft ongetwijfeld onnodige medische miserie en mogelijk zelfs levens geëist.

Ook u vindt ongetwijfeld dat de aanpak van regelovertreders te mild was. We willen ze niet te eten geven, zij die zich als idioten hebben gedragen door zich niet te houden aan de simpele maatregelen. We hebben het dan even goed over hardleerse jongvolwassenen als over toeristen van alle slag en alle leeftijden, die op vakantie doen alsof corona hen niet kan deren. Soms lijkt het alsof de menselijke soort haar overlevingsinstinct is kwijtgespeeld. Hoe anders is het te verklaren dat zovelen zich onverantwoord gedragen zodra ze in gezelschap op straat, op het strand of op een feestje zijn? Dat terwijl we stilaan de kaap van 10.000 Belgische coronadoden naderen.

De crisis heeft ertoe geleid dat hele sectoren met het water aan de lippen werken of zich al verslikken in het water. U beseft ongetwijfeld dat het kostenplaatje van deze pandemie en de maatregelen om erger te voorkomen als een molensteen om de nek van de huidige en de toekomstige werkende generaties hangt. De federale begroting afficheerde al voor de coronacrisis een dramatisch miljardentekort. Nu moeten ook de bakken geld, die kwistig werden rondgestrooid in de vorm van al dan niet noodzakelijke steunmaatregelen, terugverdiend worden.

We zullen de handen meer dan vol hebben met puin ruimen op het mentale en economische slagveld na de doortocht van covid-19. En toch is optimisme onze morele plicht. We kunnen het dan hebben over de race om vaccins te ontwikkelen. Dat er werkzame vaccins zullen komen, staat als een paal boven water. Al zal het tot diep in 2021 duren vooraleer iedereen gevaccineerd zal zijn.

Hoe raar dat ook mag klinken na veertien maanden politieke stratego spelen op een bord vol bommen: het optimisme zal vooral gevoed moeten worden door onze politici. En die staan bij ons in het krijt, want het coronawanbeleid heeft lang genoeg geduurd. We zitten opgezadeld met een regeringsploeg die de betekenis van het concept ‘hoogdringendheid’ niet lijkt te vatten. De beleidsmakers lijken in hetzelfde bedje ziek: ze zijn geveld door het laisser-fairevirus. Dat heeft niet alleen geleid tot de kwalijke bubbelregels, maar ook tot de faliekant verlopen saga van de contactopsporing. Nog zo’n staaltje van een chronisch gebrek aan urgentie is het sociaal-economische relanceplan, waarvoor zowaar een burgerpanel wordt geconsulteerd, terwijl onze verkozenen door diezelfde burgers gemandateerd werden om werk te maken van een daadkrachtige regering en een sterk herstelbeleid.

We hebben in de stuurcabine van dit land een ijzervreter als coronakapitein nodig, gesteund door een team van beleidsmensen met een notie van snel en kordaat crisismanagement. En snel. Dat Bart De Wever en Paul Magnette eindelijk openlijk samen door één deur kunnen, voedt onze hoop dat het einde van deze donkere politieke tunnel in zicht is. Zeker voor deze heren is optimistisch zijn en bereid zijn keihard te werken aan ons economisch en mentaal herstel, een morele plicht. Durf ons niet teleur te stellen.