Tot nu toe is alleen tijd gekocht om het systeem weer op de rails te krijgen

Ook Spanje is een verhaal van loonstijging en vastgoed, zo stelt Christophe Van Canneyt van Bank Puilaetco. We hebben te maken met een systeemcrisis.

Als het systeem wegzinkt helpen de normale voorzorgen niet meer! Het had immers weinig zin om op de Titanic een levensverzekering te sluiten met iemand anders op de Titanic.

De reddingssloep van het systeem was noodfinanciering door de FED (QE) en door de ECB (indirect, via LTRO). De FED verrichte rechtstreekse aankopen van Treasuries, de ECB voorzag de funding naar de banken (LTRO) die dan overheidsobligaties kochten.

Deze operaties hebben de stress op de overheidsfinanciën ingeperkt, maar zijn geen definitieve oplossingen! De prijs die we betalen is een negatieve reële rente op “kwaliteits” overheidsobligaties (Duitsland en VS, 10-jaar).

Moeilijke keuzes moeten worden gemaakt

Dat alles plaatst ons echter voor moeilijke keuzes. De reddingsboot van de negatieve rëele rente is een transfer van koopkracht van kapitaalbezitters naar schuldenaars (i.e. overheid en banken).

Dit is de prijs die we betalen voor de redding van de overheid… Maar men koopt enkel tijd, tijd die we dienen te gebruiken om het systeem terug op de rails te krijgen!

De reddingsboot was immers niet bedoeld om de oceaan mee over te steken, maar enkel om te overleven. Dit dwingt ons tot nadenken over onze overlevingsstrategie: nemen we risico, of wachten we op een onzekere redding?

De vragen worden dan volgens Christophe Van Canneyt: Wat is risico? Of beter: wat is risico voor mij? Moet ik risico nemen of niet? Op welke termen aanvaard ik risico?